Ts 41/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I ACa 1065/00 I Aca 1065/00 IV CZ 167/01
Pełny tekst orzeczenia
225
POSTANOWIENIE
z dnia 13 sierpnia 2002 r.
Sygn. akt Ts 41/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Mazurkiewicz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Macieja Dlouhy w sprawie zgodności:
a) art. 89 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.),
b) art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 19, poz. 145 ze zm.)
z art. 2, art. 20, art. 22 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Macieja Dlouhy złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 29 marca 2002 r. zarzucono, iż art. 89 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) oraz art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 19, poz. 145 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 20, art. 22 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 5 kwietnia 2001 r. (sygn. akt I ACa 1065/00) Sąd Apelacyjny w Gdańsku odrzucił jego kasację od wyroku tegoż sądu z 31 stycznia 2001 r. (sygn. akt I Aca 1065/00) z uwagi na nie złożenie przez pełnomocnika skarżącego, oświadczenia o niepozostawaniu w stosunku pracy. Postanowieniem z 28 listopada 2001 r. (sygn. akt IV CZ 167/01) Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2001 r.
Zdaniem skarżącego doszło w ten sposób do naruszenia zasady równości i zasady sprawiedliwości poprzez ograniczenie prawa skarżącego (jako osoby fizycznej) w swobodnym wyborze pełnomocnika spośród osób wykonujących zawód radcy prawnego. Takie ograniczenia nie są przewidziane wobec osób prawnych czy podmiotów gospodarczych. Skarżący wskazał ponadto, iż brak jest jakiegokolwiek interesu publicznego dla takiego zróżnicowania w dostępie do usług prawniczych.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 kwietnia 2002 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym – w szczególności – do przedstawienia pełnomocnictwa zawierającego oświadczenie, o którym mowa w art. 89 § 3 kodeksu postępowania cywilnego. Pomimo upływu wyznaczonego terminu, brak ten nie został usunięty.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) w sprawach nie uregulowanych w ustawie do postępowania przed Trybunałem stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego. Dotyczy to w szczególności art. 89 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (por. A. Zieliński, Zakres stosowania przepisów k.p.c. w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Palestra 1997, nr 487-88, s. 54; Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 79). W przypadku więc, gdy skargę konstytucyjną sporządza radca prawny zobowiązany jest on złożyć oświadczenie, iż nie pozostaje w stosunku pracy. Brak takiego oświadczenia oznacza niedochowanie formy, w jakiej powinno zostać złożone pełnomocnictwo do sporządzenia skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył przy tym, iż nawet w przypadku, gdy skarżący kwestionuje konstytucyjność regulacji dotyczących postępowania w przedmiocie skargi konstytucyjnej, do czasu wydania w tej sprawie wyroku przez Trybunał Konstytucyjny regulacjom tym przysługuje domniemanie zgodności z Konstytucją oraz przymiot obowiązywania w systemie prawa. Dotyczy to także art. 89 § 3 kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W tym stanie rzeczy należało na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, z uwagi na nieusunięcie w wyznaczonym terminie jej braków formalnych.
POSTANOWIENIE
z dnia 13 sierpnia 2002 r.
Sygn. akt Ts 41/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Mazurkiewicz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Macieja Dlouhy w sprawie zgodności:
a) art. 89 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.),
b) art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 19, poz. 145 ze zm.)
z art. 2, art. 20, art. 22 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Macieja Dlouhy złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 29 marca 2002 r. zarzucono, iż art. 89 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) oraz art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 19, poz. 145 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 20, art. 22 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 5 kwietnia 2001 r. (sygn. akt I ACa 1065/00) Sąd Apelacyjny w Gdańsku odrzucił jego kasację od wyroku tegoż sądu z 31 stycznia 2001 r. (sygn. akt I Aca 1065/00) z uwagi na nie złożenie przez pełnomocnika skarżącego, oświadczenia o niepozostawaniu w stosunku pracy. Postanowieniem z 28 listopada 2001 r. (sygn. akt IV CZ 167/01) Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2001 r.
Zdaniem skarżącego doszło w ten sposób do naruszenia zasady równości i zasady sprawiedliwości poprzez ograniczenie prawa skarżącego (jako osoby fizycznej) w swobodnym wyborze pełnomocnika spośród osób wykonujących zawód radcy prawnego. Takie ograniczenia nie są przewidziane wobec osób prawnych czy podmiotów gospodarczych. Skarżący wskazał ponadto, iż brak jest jakiegokolwiek interesu publicznego dla takiego zróżnicowania w dostępie do usług prawniczych.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 kwietnia 2002 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym – w szczególności – do przedstawienia pełnomocnictwa zawierającego oświadczenie, o którym mowa w art. 89 § 3 kodeksu postępowania cywilnego. Pomimo upływu wyznaczonego terminu, brak ten nie został usunięty.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) w sprawach nie uregulowanych w ustawie do postępowania przed Trybunałem stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego. Dotyczy to w szczególności art. 89 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (por. A. Zieliński, Zakres stosowania przepisów k.p.c. w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Palestra 1997, nr 487-88, s. 54; Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 79). W przypadku więc, gdy skargę konstytucyjną sporządza radca prawny zobowiązany jest on złożyć oświadczenie, iż nie pozostaje w stosunku pracy. Brak takiego oświadczenia oznacza niedochowanie formy, w jakiej powinno zostać złożone pełnomocnictwo do sporządzenia skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył przy tym, iż nawet w przypadku, gdy skarżący kwestionuje konstytucyjność regulacji dotyczących postępowania w przedmiocie skargi konstytucyjnej, do czasu wydania w tej sprawie wyroku przez Trybunał Konstytucyjny regulacjom tym przysługuje domniemanie zgodności z Konstytucją oraz przymiot obowiązywania w systemie prawa. Dotyczy to także art. 89 § 3 kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W tym stanie rzeczy należało na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, z uwagi na nieusunięcie w wyznaczonym terminie jej braków formalnych.