Ts 115/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
15
POSTANOWIENIE
z dnia 16 grudnia 2002 r.
Sygn. akt Ts 115/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Grzybowski
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jerzego Bindera w sprawie zgodności:
art. 291 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) z art. 2 i 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej 31 lipca 2001 r. zarzucono, że art. 291 § 3 kodeksu pracy jest niezgodny z art. 2 i 32 Konstytucji. Przepis ten przewiduje 10-letni termin przedawnienia roszczeń pracodawców względem pracowników, nie ma natomiast w kodeksie pracy analogicznego przepisu dotyczącego roszczeń pracowników względem pracodawców. W takim wypadku roszczenia przedawniają się po upływie 3 lat, w myśl art. 291 § 1 k.p. Zdaniem skarżącego jest to niezgodne z zasadą równości. Wezwany zarządzeniem sędziego do uzupełnienia braków skargi, skarżący w piśmie z 13 września 2001 r. powtórzył powyższe zarzuty. W związku ze złożeniem przez skarżącego kasacji i toczącym się postępowaniem przed Sądem Najwyższym, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 16 listopada 2001 r. zawiesił postępowanie w sprawie skargi konstytucyjnej. Postępowanie to zostało podjęte przez Trybunał na mocy postanowienia z 8 października 2002 r.
W sprawie o odprawę emerytalną skarżącego Sąd Rejonowy w Łodzi wyrokiem z 11 maja 2000 r. zasądził ustawowe odsetki za okres od 15 sierpnia 1996 r. do 1 kwietnia 1997 r. Wyrok ten został uzupełniony wyrokiem z 31 października 2000 r. Ten ostatni wyrok został zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z 28 marca 2001 r. Kasacja skarżącego została odrzucona postanowieniem Sądu Najwyższego z 20 maja 2002 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Jak wielokrotnie podkreślał Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie, z subsydiarnego charakteru skargi konstytucyjnej, jako środka ochrony wolności i praw, wynika, że zawarty w art. 79 ust. l Konstytucji RP zwrot „orzekł ostatecznie”, ma najbardziej ogólny i autonomiczny charakter, odnoszący się do końcowych rozstrzygnięć podejmowanych przez sąd lub organ administracji publicznej. Nie można więc wnieść skargi konstytucyjnej bez poprzedzającego ją postępowania sądowego lub administracyjnego i przed zapadnięciem w tych postępowaniach końcowego merytorycznego rozstrzygnięcia (postanowienie z 16 października 2002 r., SK 43/01, OTK ZU nr 5A/2002, poz. 77).
W świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, obowiązek wyczerpania przysługującej drogi prawnej wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej od takich prawomocnych wyroków, ostatecznych decyzji lub innych ostatecznych rozstrzygnięć, które stały się prawomocne lub ostateczne dlatego, że zainteresowany nie wykorzystał bądź wykorzystał niewłaściwie możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji w postępowaniu administracyjnym czy sądowym (postanowienie TK z 4 sierpnia 1998 r., Ts 55/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 93). Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Jak wynika z postanowienia Sądu Najwyższego z 20 maja 2002 r. (sygn. I PKN 502/01), skarżący złożył skargę kasacyjną po upływie terminu, o którym mowa w art. 3944 § 1 k.p.c, co stało się przyczyną jej odrzucenia.
Skarżący, mimo wezwania go zarządzeniem sędziego, nie wskazał swych konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych zaskarżonym przepisem ustawy. Opierając skargę konstytucyjną na zarzucie naruszenia art. 2 Konstytucji, skarżący nie wskazał żadnych konstytucyjnych praw podmiotowych zawartych w tym przepisie. Z kolei powołana przez skarżącego konstytucyjna zasada równości mogłaby stanowić podstawę skargi, o ile skarżący wskazałby w zakresie jakich praw lub wolności doszło do jej naruszenia. Również w tym wypadku skarżący praw takich nie powołał. Ze względu na wyrażoną w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadę skargowości, Trybunał nie może z urzędu ustalać, które konstytucyjne prawa skarżącego są relewantne do zaskarżonego przepisu ustawy i orzeczeń wydanych na jego podstawie.
Niewyczerpanie przez skarżącego drogi prawnej oraz brak wskazania konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych zaskarżonym przepisem ustawy uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.
2
POSTANOWIENIE
z dnia 16 grudnia 2002 r.
Sygn. akt Ts 115/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Grzybowski
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jerzego Bindera w sprawie zgodności:
art. 291 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) z art. 2 i 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej 31 lipca 2001 r. zarzucono, że art. 291 § 3 kodeksu pracy jest niezgodny z art. 2 i 32 Konstytucji. Przepis ten przewiduje 10-letni termin przedawnienia roszczeń pracodawców względem pracowników, nie ma natomiast w kodeksie pracy analogicznego przepisu dotyczącego roszczeń pracowników względem pracodawców. W takim wypadku roszczenia przedawniają się po upływie 3 lat, w myśl art. 291 § 1 k.p. Zdaniem skarżącego jest to niezgodne z zasadą równości. Wezwany zarządzeniem sędziego do uzupełnienia braków skargi, skarżący w piśmie z 13 września 2001 r. powtórzył powyższe zarzuty. W związku ze złożeniem przez skarżącego kasacji i toczącym się postępowaniem przed Sądem Najwyższym, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 16 listopada 2001 r. zawiesił postępowanie w sprawie skargi konstytucyjnej. Postępowanie to zostało podjęte przez Trybunał na mocy postanowienia z 8 października 2002 r.
W sprawie o odprawę emerytalną skarżącego Sąd Rejonowy w Łodzi wyrokiem z 11 maja 2000 r. zasądził ustawowe odsetki za okres od 15 sierpnia 1996 r. do 1 kwietnia 1997 r. Wyrok ten został uzupełniony wyrokiem z 31 października 2000 r. Ten ostatni wyrok został zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z 28 marca 2001 r. Kasacja skarżącego została odrzucona postanowieniem Sądu Najwyższego z 20 maja 2002 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Jak wielokrotnie podkreślał Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie, z subsydiarnego charakteru skargi konstytucyjnej, jako środka ochrony wolności i praw, wynika, że zawarty w art. 79 ust. l Konstytucji RP zwrot „orzekł ostatecznie”, ma najbardziej ogólny i autonomiczny charakter, odnoszący się do końcowych rozstrzygnięć podejmowanych przez sąd lub organ administracji publicznej. Nie można więc wnieść skargi konstytucyjnej bez poprzedzającego ją postępowania sądowego lub administracyjnego i przed zapadnięciem w tych postępowaniach końcowego merytorycznego rozstrzygnięcia (postanowienie z 16 października 2002 r., SK 43/01, OTK ZU nr 5A/2002, poz. 77).
W świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, obowiązek wyczerpania przysługującej drogi prawnej wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej od takich prawomocnych wyroków, ostatecznych decyzji lub innych ostatecznych rozstrzygnięć, które stały się prawomocne lub ostateczne dlatego, że zainteresowany nie wykorzystał bądź wykorzystał niewłaściwie możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji w postępowaniu administracyjnym czy sądowym (postanowienie TK z 4 sierpnia 1998 r., Ts 55/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 93). Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Jak wynika z postanowienia Sądu Najwyższego z 20 maja 2002 r. (sygn. I PKN 502/01), skarżący złożył skargę kasacyjną po upływie terminu, o którym mowa w art. 3944 § 1 k.p.c, co stało się przyczyną jej odrzucenia.
Skarżący, mimo wezwania go zarządzeniem sędziego, nie wskazał swych konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych zaskarżonym przepisem ustawy. Opierając skargę konstytucyjną na zarzucie naruszenia art. 2 Konstytucji, skarżący nie wskazał żadnych konstytucyjnych praw podmiotowych zawartych w tym przepisie. Z kolei powołana przez skarżącego konstytucyjna zasada równości mogłaby stanowić podstawę skargi, o ile skarżący wskazałby w zakresie jakich praw lub wolności doszło do jej naruszenia. Również w tym wypadku skarżący praw takich nie powołał. Ze względu na wyrażoną w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadę skargowości, Trybunał nie może z urzędu ustalać, które konstytucyjne prawa skarżącego są relewantne do zaskarżonego przepisu ustawy i orzeczeń wydanych na jego podstawie.
Niewyczerpanie przez skarżącego drogi prawnej oraz brak wskazania konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych zaskarżonym przepisem ustawy uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.
2