Ts 117/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Sa/Ka 2742/00
Pełny tekst orzeczenia
305
POSTANOWIENIE
z dnia 6 listopada 2002 r.
Sygn. akt Ts 117/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodnicząca
Marian Grzybowski – sprawozdawca
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 września 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Elżbiety Banot,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Elżbiety Banot wniesionej 16 lipca 2002 r. zarzucono, iż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 marca 2002 r. (sygn. akt I Sa/Ka 2742/00) narusza art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji oraz art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. z 1995 r. Nr 74, poz. 368) i art. 7, 8 i 9 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071).
Postanowieniem z 9 września 2002 r Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał wskazał, iż niedopuszczalna jest skarga, w której skarżąca żąda wyłącznie zbadania zgodności z Konstytucją wyroku sądu.
W zażaleniu z 13 września 2002 r. skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia. W uzasadnieniu skarżąca ponownie podniosła zarzuty dotyczące wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponadto wskazała, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej jest rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych oraz od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 148, poz. 719 ze zm.). W zażaleniu nie wskazano, które przepisy rozporządzenia stanowią przedmiot skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 marca 2002 r. W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że Naczelny Sąd Administracyjny nie zauważył, iż decyzja organu podatkowego została wydana z naruszeniem art. 25 pkt 1 – Ordynacji podatkowej. Przepis ten utracił bowiem moc obowiązującą na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny nie zbadał również, czy organy podatkowe w sposób prawidłowy ustaliły stan faktyczny. Żądanie skargi konstytucyjnej sprowadzało się do stwierdzenia niezgodności z Konstytucją wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Tego typu żądania wykraczają jednak poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego i nie mogą być przedmiotem skargi konstytucyjnej.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji w skardze konstytucyjnej należy wskazać zaskarżony akt normatywny oraz sformułować zarzut jego niekonstytucyjności. Wymóg ten w sposób jednoznaczny został skonkretyzowany w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Skarżąca w skardze konstytucyjnej nie wskazała przepisów aktu normatywnego, tym samym nie sformułowała również żadnego zarzutu niekonstytucyjności odnoszącego się do aktu normatywnego. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż Trybunał Konstytucyjny zasadnie odmówił nadania skardze dalszego biegu.
W myśl wyrażonej w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasady skargowości Trybunał nie może z urzędu ustalać odmiennego, niż wskazany przez skarżącą przedmiotu skargi. Gwarancją prawidłowego określenia przedmiotu skargi konstytucyjnej powinien być, wynikający z art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, obowiązek sporządzenia jej przez adwokata lub radcę prawnego.
Pełnomocnik skarżącej dopiero w zażaleniu wskazał, iż przedmiotem skargi czyni niezgodność rozporządzenia Ministra Finansów, nadal jednak nie wskazał zakresu normatywnego zaskarżenia, ani sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw przez przedmiotowe rozporządzenie. Skarżąca wskazała ponownie, że naruszenie jej konstytucyjnych praw wynika z braku odniesienia się przez organy orzekające do kwestii niekonstytucyjności art. 25 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa. Zarzut ten dotyczy stosowania prawa i w związku z tym nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej.
Postępowanie zażaleniowe ma na celu ocenę prawidłowości postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Należy stwierdzić, iż w chwili wydania tego postanowienia Trybunał Konstytucyjny w sposób prawidłowy stwierdził przyczynę uniemożliwiającą skierowanie skargi do merytorycznego rozpoznania. Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 6 listopada 2002 r.
Sygn. akt Ts 117/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodnicząca
Marian Grzybowski – sprawozdawca
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 września 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Elżbiety Banot,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Elżbiety Banot wniesionej 16 lipca 2002 r. zarzucono, iż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 marca 2002 r. (sygn. akt I Sa/Ka 2742/00) narusza art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji oraz art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. z 1995 r. Nr 74, poz. 368) i art. 7, 8 i 9 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071).
Postanowieniem z 9 września 2002 r Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał wskazał, iż niedopuszczalna jest skarga, w której skarżąca żąda wyłącznie zbadania zgodności z Konstytucją wyroku sądu.
W zażaleniu z 13 września 2002 r. skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia. W uzasadnieniu skarżąca ponownie podniosła zarzuty dotyczące wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponadto wskazała, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej jest rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych oraz od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 148, poz. 719 ze zm.). W zażaleniu nie wskazano, które przepisy rozporządzenia stanowią przedmiot skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 marca 2002 r. W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że Naczelny Sąd Administracyjny nie zauważył, iż decyzja organu podatkowego została wydana z naruszeniem art. 25 pkt 1 – Ordynacji podatkowej. Przepis ten utracił bowiem moc obowiązującą na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny nie zbadał również, czy organy podatkowe w sposób prawidłowy ustaliły stan faktyczny. Żądanie skargi konstytucyjnej sprowadzało się do stwierdzenia niezgodności z Konstytucją wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Tego typu żądania wykraczają jednak poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego i nie mogą być przedmiotem skargi konstytucyjnej.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji w skardze konstytucyjnej należy wskazać zaskarżony akt normatywny oraz sformułować zarzut jego niekonstytucyjności. Wymóg ten w sposób jednoznaczny został skonkretyzowany w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Skarżąca w skardze konstytucyjnej nie wskazała przepisów aktu normatywnego, tym samym nie sformułowała również żadnego zarzutu niekonstytucyjności odnoszącego się do aktu normatywnego. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż Trybunał Konstytucyjny zasadnie odmówił nadania skardze dalszego biegu.
W myśl wyrażonej w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasady skargowości Trybunał nie może z urzędu ustalać odmiennego, niż wskazany przez skarżącą przedmiotu skargi. Gwarancją prawidłowego określenia przedmiotu skargi konstytucyjnej powinien być, wynikający z art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, obowiązek sporządzenia jej przez adwokata lub radcę prawnego.
Pełnomocnik skarżącej dopiero w zażaleniu wskazał, iż przedmiotem skargi czyni niezgodność rozporządzenia Ministra Finansów, nadal jednak nie wskazał zakresu normatywnego zaskarżenia, ani sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw przez przedmiotowe rozporządzenie. Skarżąca wskazała ponownie, że naruszenie jej konstytucyjnych praw wynika z braku odniesienia się przez organy orzekające do kwestii niekonstytucyjności art. 25 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa. Zarzut ten dotyczy stosowania prawa i w związku z tym nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej.
Postępowanie zażaleniowe ma na celu ocenę prawidłowości postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Należy stwierdzić, iż w chwili wydania tego postanowienia Trybunał Konstytucyjny w sposób prawidłowy stwierdził przyczynę uniemożliwiającą skierowanie skargi do merytorycznego rozpoznania. Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.