Ts 180/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
266
POSTANOWIENIE
z dnia 17 kwietnia 2002 r.
Sygn. akt Ts 180/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stowarzyszenia Ofiar Wojny,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W dniu 1 lutego 2002 r. pełnomocnik Stowarzyszenia Ofiar Wojny skierował do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną. Jako przedmiot skargi wskazano “wszystkie przepisy nie obowiązującej w RP niemieckiej Ustawy Fundacyjnej z 2 sierpnia 2000 r., używanej jako podstawa działania przez fundację Polsko-Niemieckie Pojednanie, które godzą w polskie ofiary i następców prawnych polskich ofiar niemieckich zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości”. Przedmiotem skargi miałyby być ponadto przepisy statutu fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie w Warszawie oraz “wszystkie zarządzenia, orzeczenia, postanowienia i decyzje” wydane przez tę fundację. Do skargi dołączono oświadczenia członków skarżącego stowarzyszenia zawierające sprzeciw wobec “bezprawnych praktyk fundacji”.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 19 lutego 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżącego stowarzyszenia do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd albo organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji i w stosunku do których skarżący domaga się stwierdzenia niekonstytucyjności; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego; dostarczenie odpisów ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego; jak również dostarczenie odpisów orzeczeń wskazujących na wyczerpanie przez skarżącego przysługującej drogi prawnej.
5 marca 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącego stowarzyszenia skierował do Trybunału Konstytucyjnego pismo mające stanowić odpowiedź na powyższe zarządzenie. W piśmie tym, pełnomocnik ponownie sformułował zarzuty pod adresem działalności fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie, podkreślając, że tak fundacja, jako instytucja powołana przez Ministerstwo Skarbu RP, jak i wydawane przez nią decyzje powinny podlegać kontroli i zaskarżeniu w ramach istniejącego w RP porządku prawnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek warunkujących dopuszczalność występowania z tym środkiem prawnym.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga stanowi środek prawny przysługujący każdemu czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, służący do wszczęcia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania w sprawie zbadania zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Zasady, na których dopuszczalne jest występowanie ze skargą konstytucyjną precyzuje ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).
Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 2 tej ustawy, jeżeli skarga nie odpowiada warunkom formalnym, sędzia Trybunału Konstytucyjnego wzywa do usunięcia braków w terminie 7 dni od daty zawiadomienia. W przypadku, gdy braki nie zostały usunięte w tym terminie, sędzia Trybunału Konstytucyjnego wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).
Analiza treści pisma pełnomocnika skarżącego stowarzyszenia z 5 marca 2002 r. nie pozwala uznać, że w sprawie niniejszej doszło do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej. W pierwszym rzędzie nie wskazano przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd bądź organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach, prawach albo obowiązkach skarżącego. W konsekwencji tego nie nastąpiło także wskazanie sposobu naruszenia przez zaskarżone przepisy konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. Ponadto nie zostały dołączone do skargi orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydane w indywidualnej sprawie skarżącego, na podstawie zaskarżanych przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego. Powołane w skardze, jak i w treści pisma z 5 marca 2002 r. akty i dokumenty powyższych braków nie sanują, co powoduje, że skarga nie spełnia prawnych (konstytucyjnych, jak i ustawowych) przesłanek warunkujących dopuszczalność jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 17 kwietnia 2002 r.
Sygn. akt Ts 180/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stowarzyszenia Ofiar Wojny,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W dniu 1 lutego 2002 r. pełnomocnik Stowarzyszenia Ofiar Wojny skierował do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną. Jako przedmiot skargi wskazano “wszystkie przepisy nie obowiązującej w RP niemieckiej Ustawy Fundacyjnej z 2 sierpnia 2000 r., używanej jako podstawa działania przez fundację Polsko-Niemieckie Pojednanie, które godzą w polskie ofiary i następców prawnych polskich ofiar niemieckich zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości”. Przedmiotem skargi miałyby być ponadto przepisy statutu fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie w Warszawie oraz “wszystkie zarządzenia, orzeczenia, postanowienia i decyzje” wydane przez tę fundację. Do skargi dołączono oświadczenia członków skarżącego stowarzyszenia zawierające sprzeciw wobec “bezprawnych praktyk fundacji”.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 19 lutego 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżącego stowarzyszenia do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd albo organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji i w stosunku do których skarżący domaga się stwierdzenia niekonstytucyjności; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego; dostarczenie odpisów ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego; jak również dostarczenie odpisów orzeczeń wskazujących na wyczerpanie przez skarżącego przysługującej drogi prawnej.
5 marca 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącego stowarzyszenia skierował do Trybunału Konstytucyjnego pismo mające stanowić odpowiedź na powyższe zarządzenie. W piśmie tym, pełnomocnik ponownie sformułował zarzuty pod adresem działalności fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie, podkreślając, że tak fundacja, jako instytucja powołana przez Ministerstwo Skarbu RP, jak i wydawane przez nią decyzje powinny podlegać kontroli i zaskarżeniu w ramach istniejącego w RP porządku prawnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek warunkujących dopuszczalność występowania z tym środkiem prawnym.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga stanowi środek prawny przysługujący każdemu czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, służący do wszczęcia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania w sprawie zbadania zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Zasady, na których dopuszczalne jest występowanie ze skargą konstytucyjną precyzuje ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).
Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 2 tej ustawy, jeżeli skarga nie odpowiada warunkom formalnym, sędzia Trybunału Konstytucyjnego wzywa do usunięcia braków w terminie 7 dni od daty zawiadomienia. W przypadku, gdy braki nie zostały usunięte w tym terminie, sędzia Trybunału Konstytucyjnego wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).
Analiza treści pisma pełnomocnika skarżącego stowarzyszenia z 5 marca 2002 r. nie pozwala uznać, że w sprawie niniejszej doszło do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej. W pierwszym rzędzie nie wskazano przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd bądź organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach, prawach albo obowiązkach skarżącego. W konsekwencji tego nie nastąpiło także wskazanie sposobu naruszenia przez zaskarżone przepisy konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. Ponadto nie zostały dołączone do skargi orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydane w indywidualnej sprawie skarżącego, na podstawie zaskarżanych przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego. Powołane w skardze, jak i w treści pisma z 5 marca 2002 r. akty i dokumenty powyższych braków nie sanują, co powoduje, że skarga nie spełnia prawnych (konstytucyjnych, jak i ustawowych) przesłanek warunkujących dopuszczalność jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.