Ts 65/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
289
POSTANOWIENIE
z dnia 9 lipca 2002 r.
Sygn. akt Ts 65/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Edwarda Góry,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej z 9 maja 2002 r. skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP oraz ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) odmowy wypłacenia renty z tytułu wypadku przy pracy. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie przepisów ustawy, na podstawie której sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego konstytucyjnych wolnościach lub prawach, wskazanie sposobu naruszenia tych praw, wskazanie, iż w sprawie została wyczerpana droga prawna oraz podanie daty doręczenia ostatecznego rozstrzygnięcia, od której biegł termin do wniesienia skargi konstytucyjnej. W odpowiedzi skarżący wskazał jedynie, iż “sąd odmówił skarżącemu wypłacenia renty z tytułu wypadku przy pracy za okres od 31.06 do 31.10. 1999 r. oraz od 01.10 do 31.12.1998 r.”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedmiotowa skarga konstytucyjna zawiera liczne braki formalne, m.in. brak wskazania przepisów stanowiących przedmiot zaskarżenia, brak wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego oraz brak wskazania ostatecznego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarżący wezwany do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej nie wykonał zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego, co w myśl art. 36 ust. 2 w zw. z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1997 r. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skutkuje odmową nadania wnioskowi dalszego biegu.
W skardze konstytucyjnej nie sformułowano w ogóle zarzutu wskazującego na niezgodność przepisów ustawy z Konstytucją. Skarżący podnosi jedynie niezgodność z Konstytucją orzeczenia sądu. Tak sformułowany zarzut wykracza jednak poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego, który nie bada konstytucyjności aktów stosowania prawa.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 9 lipca 2002 r.
Sygn. akt Ts 65/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Edwarda Góry,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej z 9 maja 2002 r. skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP oraz ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) odmowy wypłacenia renty z tytułu wypadku przy pracy. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie przepisów ustawy, na podstawie której sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego konstytucyjnych wolnościach lub prawach, wskazanie sposobu naruszenia tych praw, wskazanie, iż w sprawie została wyczerpana droga prawna oraz podanie daty doręczenia ostatecznego rozstrzygnięcia, od której biegł termin do wniesienia skargi konstytucyjnej. W odpowiedzi skarżący wskazał jedynie, iż “sąd odmówił skarżącemu wypłacenia renty z tytułu wypadku przy pracy za okres od 31.06 do 31.10. 1999 r. oraz od 01.10 do 31.12.1998 r.”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedmiotowa skarga konstytucyjna zawiera liczne braki formalne, m.in. brak wskazania przepisów stanowiących przedmiot zaskarżenia, brak wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego oraz brak wskazania ostatecznego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarżący wezwany do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej nie wykonał zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego, co w myśl art. 36 ust. 2 w zw. z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1997 r. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skutkuje odmową nadania wnioskowi dalszego biegu.
W skardze konstytucyjnej nie sformułowano w ogóle zarzutu wskazującego na niezgodność przepisów ustawy z Konstytucją. Skarżący podnosi jedynie niezgodność z Konstytucją orzeczenia sądu. Tak sformułowany zarzut wykracza jednak poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego, który nie bada konstytucyjności aktów stosowania prawa.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.