Pełny tekst orzeczenia

89



POSTANOWIENIE
z dnia 2 kwietnia 2003 r.
Sygn. akt Ts 44/02




Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – przewodnicząca


Wiesław Johann – sprawozdawca


Marian Zdyb,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z 27 stycznia 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 14 stycznia 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Adama Sadusia,


p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Adama Sadusia zakwestionowano zgodność art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55 ze zm.) z art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zakwestionowanemu przepisowi zarzucił skarżący, że daje podstawę do dyskryminacyjnego traktowania żołnierzy zawodowych pełniących służbę w komórkach organizacyjnych Ministerstwa Obrony Narodowej w stosunku do innych pracowników zatrudnionych w centralnych organach administracji rządowej, zwłaszcza w sytuacji dokonywania ich reorganizacji. Zaskarżonemu przepisowi zarzucił także skarżący niezgodność z prawem do rzetelnego procesu sądowego, sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez sąd oraz skutecznego rozpoznania środka odwoławczego.
Postanowieniem z 14 stycznia 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał, że w sprawie skarżącego nie została dochowana ustawowa przesłanka wystąpienia ze skargą konstytucyjną w ciągu 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku sądowego. W przypadku skarżącego, ustawowy termin do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczął bowiem bieg od dnia doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 marca 2001 r. (tj. od 23 maja 2001 r.). Tymczasem skarga konstytucyjna skierowana została do Trybunału Konstytucyjnego dopiero 5 kwietnia 2002 r. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, pozbawione podstaw prawnych jest także traktowanie za ostateczne orzeczenie, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, pism organów uprawnionych do wystąpienia z rewizją nadzwyczajną, informujących skarżącego o braku podstaw do zastosowania tego środka prawnego.
Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skierował 27 stycznia 2003 r. pełnomocnik skarżącego. Podniósł w nim ponownie, że wyczerpanie drogi prawnej przez skarżącego nastąpiło dopiero wraz z doręczeniem skarżącemu pisma Rzecznika Praw Obywatelskich, informującego o niemożności wystąpienia z rewizją nadzwyczajną. Zdaniem skarżącego, pismo to należy traktować jako „inne ostateczne rozstrzygnięcie”, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Od dnia doręczenia tego pisma winien też być liczony termin do wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo przyjęto, iż skarga konstytucyjna skierowana została po upływie ustawowego terminu do występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. Wbrew twierdzeniom skarżącego, wyliczenia form orzeczeń zawartego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie należy traktować alternatywnie i dowolnie. Nie oznacza ono też bynajmniej, że dla określenia początku terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną przyjąć można datę doręczenia jakiegokolwiek z orzeczeń wydanych w sprawie skarżącego, a wymienionych w tym przepisie. Jak to słusznie podkreślono w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego, priorytetowe znaczenie mają w tym kontekście prawomocne wyroki sądowe. W przypadku postępowania administracyjnego to właśnie prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nadaje ostateczny charakter merytorycznemu rozstrzygnięciu o prawach skarżącego. Jednocześnie wyrok ten aktualizuje legitymację skarżącego do wystąpienia w danej sprawie ze skargą konstytucyjną. Podejmowanie w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego dalszych kroków zmierzających do skorzystania z innych – niż skarga konstytucyjna – środków prawnych (w tym także pism z prośbą o wniesienie rewizji nadzwyczajnej) obarczone jest ryzykiem utraty terminu, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny w pełni aprobuje w związku z tym także stanowisko utrwalone w dotychczasowym orzecznictwie w sprawie skargi konstytucyjnej, a zawarte w zaskarżonym postanowieniu, odnośnie odmowy uznania za ostateczne orzeczenie, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, pism organów uprawnionych do wystąpienia z rewizją nadzwyczajną, informujących skarżącego o braku podstaw do zastosowania tego rodzaju środka prawnego.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.


2