Ts 60/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
39
POSTANOWIENIE
z dnia 21 stycznia 2003 r.
Sygn. akt Ts 60/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca
Teresa Dębowska-Romanowska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z 4 listopada 2002 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 października 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zdzisława Kocela,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE:
W skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego 18 kwietnia 2002 r. skardze konstytucyjnej, pełnomocnik skarżącego zakwestionował zgodność z Konstytucją RP art. 1 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 ze zm.). Kwestionowanemu przepisowi zarzucił skarżący niezgodność z art. 32 Konstytucji i wyrażoną w nim zasadą równości wobec prawa.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone przez zakwestionowany w skardze przepis ustawy, jak również przez dokładne określenie daty doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, oddalającego skargę skarżącego na decyzję pozbawiającą go uprawnień kombatanckich.
W odpowiedzi na zarządzenie, pełnomocnik skarżącego skierował pismo, w którym ponowił zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości. Podniósł ponadto zarzut naruszenia art. 2 i art. 19 Konstytucji RP. Poinformował także, że nie jest w stanie określić daty doręczenia opisanego wyżej wyroku.
Postanowieniem z 22 października 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego postanowienia stwierdzono, że skarga wniesiona została po upływie ustawowego terminu do występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, w sprawie nie doszło ponadto do wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób zostały naruszone przez zaskarżony przepis ustawy. Wymogu takiego wskazania nie wypełniło bowiem lakoniczne odwołanie się przez skarżącego do art. 2 i art. 32 Konstytucji. Natomiast art. 19 Konstytucji nie może – zdaniem Trybunału Konstytucyjnego – stanowić adekwatnego wzorca dla przepisów kwestionowanych w trybie skargi konstytucyjnej.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł skarżący. W jego ocenie w skardze prawidłowo wskazane zostały naruszone prawa konstytucyjne. Skarżący wyraził jednocześnie żal, że o losach złożonej przez niego skargi konstytucyjnej miałoby przesądzać niedochowanie ustawowego terminu do wystąpienia z tym środkiem prawnym.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu sporządzają adwokat, radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. Z treści pisma z 4 listopada 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), zatytułowanego „Zażalenie na postanowienie z 22 października 2002 r. TK, sygn. Ts 60/02” wynika jednoznacznie, że sporządzone zostało ono przez samego skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle cytowanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należało wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.
2
POSTANOWIENIE
z dnia 21 stycznia 2003 r.
Sygn. akt Ts 60/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca
Teresa Dębowska-Romanowska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z 4 listopada 2002 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 października 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zdzisława Kocela,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE:
W skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego 18 kwietnia 2002 r. skardze konstytucyjnej, pełnomocnik skarżącego zakwestionował zgodność z Konstytucją RP art. 1 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 ze zm.). Kwestionowanemu przepisowi zarzucił skarżący niezgodność z art. 32 Konstytucji i wyrażoną w nim zasadą równości wobec prawa.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone przez zakwestionowany w skardze przepis ustawy, jak również przez dokładne określenie daty doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, oddalającego skargę skarżącego na decyzję pozbawiającą go uprawnień kombatanckich.
W odpowiedzi na zarządzenie, pełnomocnik skarżącego skierował pismo, w którym ponowił zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości. Podniósł ponadto zarzut naruszenia art. 2 i art. 19 Konstytucji RP. Poinformował także, że nie jest w stanie określić daty doręczenia opisanego wyżej wyroku.
Postanowieniem z 22 października 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego postanowienia stwierdzono, że skarga wniesiona została po upływie ustawowego terminu do występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, w sprawie nie doszło ponadto do wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób zostały naruszone przez zaskarżony przepis ustawy. Wymogu takiego wskazania nie wypełniło bowiem lakoniczne odwołanie się przez skarżącego do art. 2 i art. 32 Konstytucji. Natomiast art. 19 Konstytucji nie może – zdaniem Trybunału Konstytucyjnego – stanowić adekwatnego wzorca dla przepisów kwestionowanych w trybie skargi konstytucyjnej.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł skarżący. W jego ocenie w skardze prawidłowo wskazane zostały naruszone prawa konstytucyjne. Skarżący wyraził jednocześnie żal, że o losach złożonej przez niego skargi konstytucyjnej miałoby przesądzać niedochowanie ustawowego terminu do wystąpienia z tym środkiem prawnym.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu sporządzają adwokat, radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. Z treści pisma z 4 listopada 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), zatytułowanego „Zażalenie na postanowienie z 22 października 2002 r. TK, sygn. Ts 60/02” wynika jednoznacznie, że sporządzone zostało ono przez samego skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle cytowanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należało wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.
2