Pełny tekst orzeczenia

95



POSTANOWIENIE

z dnia 14 maja 2003 r.

Sygn. akt Ts 83/02



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marek Mazurkiewicz – przewodniczący

Marek Safjan – sprawozdawca


Jadwiga Skórzewska-Łosiak,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 lutego 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Eugeniusza Ostrowskiego,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE:



W skardze konstytucyjnej Eugeniusza Ostrowskiego z 4 czerwca 2002 r. zarzucono, iż art. 227 § 1 i 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 27 ze zm.) jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji, zaś art. 210 § 3 tejże ustawy jest niezgodny z art. 30 oraz art. 71 ust. 1 Konstytucji.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem z 19 kwietnia 2000 r. (sygn. akt I C 119/00) Sąd Rejonowy w Białymstoku orzekł eksmisję skarżącego i jego małżonki z lokalu mieszkalnego, który przysługiwał im wcześniej na zasadzie własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu. Prawo to wygasło na skutek pozbawienia żony skarżącego członkostwa w spółdzielni mieszkaniowej.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z 13 listopada 2001 r. (sygn. akt I C 966/01) oddalone zostało powództwo skarżącego o pozbawienie tytułu wykonawczego wydanego w sprawie o eksmisję, zaś apelacja od tego wyroku została oddalona przez Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z 22 lutego 2002 r. (sygn. akt II Ca 93/02).

Zdaniem skarżącego, przewidziana w art. 227 § 1 i 2 prawa spółdzielczego instytucja wygaśnięcia własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego prowadzi do naruszenia przysługujących mu praw majątkowych, podlegających ochronie na podstawie art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji. Odnosząc się zaś do treści art. 210 § 3 prawa spółdzielczego skarżący podniósł, iż prawo do lokalu socjalnego zostało w tym przepisie zagwarantowane wyłącznie osobom posiadającym lokatorskie prawo do lokalu spółdzielczego. Stanowi to niesprawiedliwe zróżnicowanie osób będących w tej samej tragicznej sytuacji faktycznej według kryterium tytułu prawnego do zajmowanego lokalu. Zdaniem skarżącego brak gwarancji dla rodzin eksmitowanych z lokali zajmowanych wcześniej na zasadzie własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, które nie są w stanie we własnym zakresie zaspokoić swoich potrzeb mieszkaniowych narusza zasadę poszanowania i ochrony godności człowieka, a także konstytucyjny obowiązek państwa zapewnienia pomocy rodzinom znajdującym się w tragicznej sytuacji materialnej i społecznej (art. 71 ust. 1 Konstytucji).

Skarżący zwrócił się także do Trybunału Konstytucyjnego o uznanie, iż art. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 122, poz. 1317) oznacza „zakwestionowanie art. 36 wyżej wymienionej ustawy w brzmieniu sprzed nowelizacji, w zakresie obejmującym ochronę tej kategorii osób, którym na mocy obecnej ustawy przysługuje prawo do mieszkania zastępczego, a wobec których nie została wykonana jeszcze eksmisja”.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 20 lutego 2002 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż zakwestionowane w skardze konstytucyjnej regulacja ustawy z 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze nie determinowały w sensie normatywnym treści rozstrzygnięć sądowych, których wydanie stanowiło podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Trybunał Konstytucyjny wskazał ponadto, iż zarzut niezgodności art. 2 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych z art. 36 tej ustawy wykracza poza konstytucyjnie określony przedmiot skargi konstytucyjnej, którym może być wyłącznie zarzut sprzeczności aktu normatywnego z Konstytucją RP.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie, w którym stwierdził, iż zakwestionowane w skardze konstytucyjnej regulacje prawne wpłynęły na treść orzeczeń sądowych przyjętych za podstawę skargi konstytucyjnej tj. wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z 22 lutego 2002 r. (sygn. akt II Ca 93/02) oraz wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z 13 listopada 2001 r. (sygn. akt I C 966/01). Skarżący wszakże nie uzasadnił bliżej swojego przekonania, ograniczając się do stwierdzenia, iż stanowisko Trybunału Konstytucyjnego było niewłaściwe i bezzasadne.



Trybunał Konstytucyjny stwierdził, co następuje:



Skarżący składając zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie uzasadnił przedstawionych w tym zażaleniu zarzutów. W szczególności w żadnym zakresie nie wykazał w jaki sposób zakwestionowane przez niego akty normatywne determinowały od strony normatywnej treść rozstrzygnięć sądowych przyjętych za podstawę skargi konstytucyjnej. Należy przy tym podkreślić, iż ową podstawę stanowiły wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z 22 lutego 2002 r. (sygn. akt II Ca 93/02) oraz wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku z 13 listopada 2001 r. (sygn. akt I C 966/01), których przedmiotem było pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, a nie rozstrzygnięcie nakazujące opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego. Ponadto, jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, oddalenie powództwa skarżącego o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego nastąpiło wyłącznie w oparciu o treść art. 840 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania cywilnego, z uwagi na brak przesłanek do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego.

Ponadto należy wskazać, że zaskarżone przepisy art. 227 § 2 oraz art. 210 § 3 ustawy – Prawo spółdzielcze były już przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego w sprawie wszczętej na podstawie złożonej uprzednio przez skarżącego skargi konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 20 listopada 2001 r., SK 19/01 (OTK ZU nr 8/2001, poz. 253) orzekł zgodność art. 227 § 2 ustawy – Prawo spółdzielcze z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji, zaś w zakresie art. 210 § 3 powołanej ustawy postanowił umorzyć postępowanie.

Na marginesie należy zaznaczyć, że ochrona interesów skarżącego wiąże się z regulacjami ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie prawa lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.). Zgodnie z art. 35 wskazanej ustawy osobie, o której mowa w art. 14 ust. 4, przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego, jeżeli przed dniem 31 grudnia 2000 r. została objęta orzeczeniem sądowym nakazującym opróżnienie lokalu, które nie zostało wykonane przed dniem wejścia w życia ustawy. Procedura przyjęta w tym zakresie ma charakter samodzielny i nie hamuje jej nawet wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Osoba uprawniona w myśl art. 35 w zw. z art. 14 ustawy może, w terminie 6 miesięcy od zawiadomienia przez komornika lub organy gminy o przysługującym uprawnieniu, wystąpić z powództwem o ustalenie uprawnienia do lokalu socjalnego. Skarżący nie zakwestionował tych przepisów, ani też nie wskazał na jakiekolwiek rozstrzygniecie, które zapadłoby w trybie postępowania o przyznanie lokalu socjalnego.



W tym stanie rzeczy należało uznać zażalenie skarżącego za bezzasadne i orzec jak w sentencji.





3