Ts 88/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
50
POSTANOWIENIE
z dnia 25 lutego 2003 r.
Sygn. akt Ts 88/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska – przewodnicząca
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – sprawozdawca
Bohdan Zdziennicki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 października 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Doroty Brasse-Ambrosionek,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż sformułowane w skardze konstytucyjnej zarzuty powinny być skierowane nie przeciwko art. 13 ust. 6 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, lecz przeciwko art. 69 § 1 prawa o ustroju sądów powszechnych.
W zażaleniu z 17 października 2002 r. wniesiono o uchylenie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego odmawiającego nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem skarżącej, choć nie wskazała ona w skardze konstytucyjnej na art. 69 § 1 p.u.s.p. jako przepisu naruszającego jej prawa, to jednak Trybunał Konstytucyjny powinien ocenić jego zgodność z Konstytucją. Stanowisko przeciwne, wyrażone w zaskarżonym postanowieniu i oparte na wynikającej z art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadzie skargowości, jest sprzeczne z zasadą państwa prawnego. Możliwość podejmowania przez Krajową Radę Sądownictwa dowolnych ocen w przedmiocie przejścia w stan spoczynku sędziego jest niezgodna z zasadą równości oraz konstytucyjnymi gwarancjami sędziowskiej niezawisłości.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Wbrew twierdzeniom zawartym w skardze konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny ani w postępowaniu wstępnym, ani też w dalszych jego fazach nie może samodzielnie rozszerzyć zakresu zaskarżenia. Postępowanie takie otwierałoby bowiem możliwość działania z urzędu, a ta – w myśl art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym – jest w sposób jednoznaczny wykluczona. Adresowany do Trybunału Konstytucyjnego zakaz samodzielnego rozszerzania przedmiotu zaskarżenia dotyczy również takich sytuacji, w których Trybunał przyjąłby, że wątpliwości, co do zgodności z Konstytucją innych, niż wskazane w skardze konstytucyjnej przepisów, są uzasadnione.
Zmiana z urzędu wzorca kontroli konstytucyjnej jest tym bardziej niedopuszczalna w niniejszej sprawie, gdyż chodzi nie tylko o inny artykuł ustawy, ale o zmianę kontrolowanego aktu prawnego.
Wbrew stanowisku skarżącej, Trybunał Konstytucyjny nie tylko nie ma powinności, ale nawet kompetencji do badania na przykładzie tej sprawy zgodności przepisów o Krajowej Radzie Sądownictwa i prawie o ustroju sądów powszechnych.
Skarżąca w zażaleniu przyznała, iż formułowane przez nią zarzuty naruszenia Konstytucji powinny być skierowane przede wszystkim, przeciwko art. 69 § 1 p.u.s.p. Przepis ten nie stanowił jednak przedmiotu zaskarżenia, dlatego też Trybunał Konstytucyjny zasadnie odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie należało orzec, jak w sentencji.
2
POSTANOWIENIE
z dnia 25 lutego 2003 r.
Sygn. akt Ts 88/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska – przewodnicząca
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – sprawozdawca
Bohdan Zdziennicki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 października 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Doroty Brasse-Ambrosionek,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż sformułowane w skardze konstytucyjnej zarzuty powinny być skierowane nie przeciwko art. 13 ust. 6 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, lecz przeciwko art. 69 § 1 prawa o ustroju sądów powszechnych.
W zażaleniu z 17 października 2002 r. wniesiono o uchylenie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego odmawiającego nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem skarżącej, choć nie wskazała ona w skardze konstytucyjnej na art. 69 § 1 p.u.s.p. jako przepisu naruszającego jej prawa, to jednak Trybunał Konstytucyjny powinien ocenić jego zgodność z Konstytucją. Stanowisko przeciwne, wyrażone w zaskarżonym postanowieniu i oparte na wynikającej z art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadzie skargowości, jest sprzeczne z zasadą państwa prawnego. Możliwość podejmowania przez Krajową Radę Sądownictwa dowolnych ocen w przedmiocie przejścia w stan spoczynku sędziego jest niezgodna z zasadą równości oraz konstytucyjnymi gwarancjami sędziowskiej niezawisłości.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Wbrew twierdzeniom zawartym w skardze konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny ani w postępowaniu wstępnym, ani też w dalszych jego fazach nie może samodzielnie rozszerzyć zakresu zaskarżenia. Postępowanie takie otwierałoby bowiem możliwość działania z urzędu, a ta – w myśl art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym – jest w sposób jednoznaczny wykluczona. Adresowany do Trybunału Konstytucyjnego zakaz samodzielnego rozszerzania przedmiotu zaskarżenia dotyczy również takich sytuacji, w których Trybunał przyjąłby, że wątpliwości, co do zgodności z Konstytucją innych, niż wskazane w skardze konstytucyjnej przepisów, są uzasadnione.
Zmiana z urzędu wzorca kontroli konstytucyjnej jest tym bardziej niedopuszczalna w niniejszej sprawie, gdyż chodzi nie tylko o inny artykuł ustawy, ale o zmianę kontrolowanego aktu prawnego.
Wbrew stanowisku skarżącej, Trybunał Konstytucyjny nie tylko nie ma powinności, ale nawet kompetencji do badania na przykładzie tej sprawy zgodności przepisów o Krajowej Radzie Sądownictwa i prawie o ustroju sądów powszechnych.
Skarżąca w zażaleniu przyznała, iż formułowane przez nią zarzuty naruszenia Konstytucji powinny być skierowane przede wszystkim, przeciwko art. 69 § 1 p.u.s.p. Przepis ten nie stanowił jednak przedmiotu zaskarżenia, dlatego też Trybunał Konstytucyjny zasadnie odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie należało orzec, jak w sentencji.
2