Pełny tekst orzeczenia

60



POSTANOWIENIE

z dnia 9 stycznia 2003 r.

Sygn. akt Ts 110/02



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Bohdan Zdziennicki





po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Inżynieryjnego „Trust” sp. z o.o. w sprawie zgodności:

art. 38 ust. 2 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE:



W skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Inżynieryjnego „Trust” sp. z o.o. z 8 sierpnia 2002 r. zarzucono, iż art. 38 ust. 2 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż decyzją z 7 czerwca 1999 r. (nr UZ-PS/195/99) Zarząd Dróg Miejskich w Poznaniu ustalił dla skarżącego karę pieniężną w wysokości 453.768,02 zł. Rozpoznając odwołanie skarżącego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu decyzją z 21 lipca 1999 r. (nr SKO-GP-838/213/99) utrzymało w mocy decyzję Zarządu Dróg Miejskich. Na tę decyzję skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Już po złożeniu tej skargi Samorządowe Kolegium Odwoławcze, uznając w całości zarzuty skargi pełnomocnika skarżącego, na podstawie art. 38 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, uchyliło własną decyzję, odmawiając wszakże zwrotu skarżącemu kosztów zastępstwa procesowego przed NSA. Ostatecznie postanowieniem z 5 października 1999 r. (sygn. akt II S.A./Po 1462/99) Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie i nakazał zwrot skarżącemu wyłącznie kwoty uiszczonego wpisu sądowego.

W związku z tym stanem rzeczy skarżący wniósł do Sądu Okręgowego w Poznaniu powództwo o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania wynikającego z wydania przez organ administracji publicznej wadliwej decyzji, a obejmującego koszty zastępstwa procesowego. Powództwo to zostało oddalone przez Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z 19 kwietnia 2000 r. (sygn. akt XII C 104/00), zaś apelacja skarżącego od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z 15 grudnia 2000 r. (sygn. akt I A Ca 799/00). Postanowieniem z 18 grudnia 2001 r. Sąd Najwyższy odrzucił kasację skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu.

Zdaniem skarżącego zakwestionowane przez niego regulacje prowadzą do naruszenia prawa do wynagrodzenia szkody wyrządzonej działaniem organu administracji publicznej, wprowadzają także nierówność pomiędzy osobami składającymi skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W gorszym położeniu znajdują się bowiem ci, których skarga zostaje w całości uwzględniona już na etapie wstępnym w postępowaniu przed NSA w porównaniu z tymi, których skarga zostaje uwzględniona na mocy wyroku NSA. Wówczas bowiem możliwy jest zwrot kosztów postępowania przez sąd. Prowadzi to do uniemożliwienia korzystania przez stronę postępowania z profesjonalnej pomocy prawnej, bowiem w przypadku uwzględnienia skargi przez organ administracji publicznej, zmuszona będzie samodzielnie pokryć koszty owej pomocy prawnej.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu, które obejmuje także ocenę przesłanek dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania. Przesłanki te nie są spełnione wówczas, gdy w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego zachodzi jedna z podstaw umorzenia postępowania przez Trybunałem Konstytucyjnym określonych w art. 39 cytowanej ustawy, w szczególności zaś, gdy wydanie merytorycznego orzeczenia jest zbędne.

Taki przypadek zachodzi w niniejszej sprawie, bowiem regulacje prawne będące przedmiotem zaskarżenia, były już oceniane przez Trybunał Konstytucyjny, który wyrokiem z 6 września 2001 r. (sygn. akt P. 3/01 OTK ZU nr 6/2001, poz. 163) uznał, iż art. 55 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368; zm.: Nr 104, poz. 515; z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 106, poz. 679, Nr 114, poz. 739, Nr 144, poz. 971; z 1998 r. Nr 162, poz. 1126; z 1999 r. Nr 20, poz. 180, Nr 75, poz. 853; z 2000 r. Nr 2, poz. 5, Nr 48, poz. 552, Nr 60, poz. 704, Nr 91, poz. 1008; z 2001 r. Nr 49, poz. 508 i 509) w części wyłączającej możliwość orzeczenia o zwrocie kosztów postępowania na rzecz skarżącego w razie umorzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny postępowania sądowego w związku z uwzględnieniem przez organ administracji skargi w całości na podstawie art. 38 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Sentencja tego orzeczenia została opublikowana w Dzienniku Ustaw Nr 101, poz. 1113. W tym stanie rzeczy ponowne rozstrzyganie o zarzutach, które pokrywają się z tymi, podniesionymi w sprawie P. 3/01 jest zbędne, zwłaszcza iż Trybunał Konstytucyjny uznał ich zasadność.



Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało orzec jak w sentencji.





2