Ts 165/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:Gz 40/00 V CKN 1195/00 VG „U” 4/00
Pełny tekst orzeczenia
66
POSTANOWIENIE
z dnia 18 lutego 2003 r.
Sygn. akt Ts 165/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Mazurkiewicz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety Ewy Budny i Adama Janusza Budny w sprawie zgodności:
1) art. 397 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.);
2) art. 17 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) z art. 45, art. 176 ust. 1, art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Elżbiety Ewy Budny i Adama Janusza Budny nadanej w urzędzie pocztowym 20 listopada 2002 r. zarzucono, iż art. 397 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) oraz art. 17 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) są niezgodne z art. 45, art. 176 ust. 1, art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazali, iż postanowieniem z 10 marca 2000 r. (sygn. akt VG „U” 4/00) Sąd Rejonowy w Ostrołęce ogłosił upadłość skarżących, którzy prowadzili działalność gospodarczą. Postanowieniem z 30 czerwca 2000 r. (sygn. akt Gz 40/00) Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił zażalenie skarżących od postanowienia sądu pierwszej instancji, zaś Sąd Najwyższy postanowieniem z 16 stycznia 2002 r. (sygn. akt V CKN 1195/00) odmówił przyjęcia do rozpoznania kasacji skarżących od postanowienia Sądu Okręgowego w Olsztynie.
Zdaniem skarżących, wydanie postanowień w przedmiocie środka zaskarżenia na posiedzeniach niejawnych narusza ich konstytucyjne prawo do sądu, uniemożliwiając dochodzenie swoich praw i przedstawienie racji. Rozstrzyganie tak istotnej kwestii, jak upadłość przedsiębiorstwa bez uczestnictwa stron postępowania na posiedzeniu niejawnym, bez możliwości przedstawiania wniosków, dowodów i argumentów narusza prawa określone w art. 2, art. 32, art. 45 i art. 76 Konstytucji RP.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna powinna zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia w jego sprawie.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, postanowienie Sądu Najwyższego z 16 stycznia 2002 r. o odmowie przyjęcia do rozpoznania kasacji skarżących od postanowienia Sądu Okręgowego w Olsztynie z 30 czerwca 2000 r. zostało doręczone skarżącym 20 czerwca 2002 r. Tymczasem, skarga konstytucyjna została złożona w Trybunale Konstytucyjnym 20 listopada 2002 r. W tym stanie rzeczy, nie został dochowany trzymiesięczny termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Dla powyższego ustalenia nie ma znaczenia fakt, iż 23 września 2002 r. wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo skarżących, bowiem ze względu na brak wymaganej formy nie mogło zostać potraktowane jako skarga konstytucyjna.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
2
POSTANOWIENIE
z dnia 18 lutego 2003 r.
Sygn. akt Ts 165/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Mazurkiewicz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety Ewy Budny i Adama Janusza Budny w sprawie zgodności:
1) art. 397 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.);
2) art. 17 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) z art. 45, art. 176 ust. 1, art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Elżbiety Ewy Budny i Adama Janusza Budny nadanej w urzędzie pocztowym 20 listopada 2002 r. zarzucono, iż art. 397 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) oraz art. 17 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) są niezgodne z art. 45, art. 176 ust. 1, art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazali, iż postanowieniem z 10 marca 2000 r. (sygn. akt VG „U” 4/00) Sąd Rejonowy w Ostrołęce ogłosił upadłość skarżących, którzy prowadzili działalność gospodarczą. Postanowieniem z 30 czerwca 2000 r. (sygn. akt Gz 40/00) Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił zażalenie skarżących od postanowienia sądu pierwszej instancji, zaś Sąd Najwyższy postanowieniem z 16 stycznia 2002 r. (sygn. akt V CKN 1195/00) odmówił przyjęcia do rozpoznania kasacji skarżących od postanowienia Sądu Okręgowego w Olsztynie.
Zdaniem skarżących, wydanie postanowień w przedmiocie środka zaskarżenia na posiedzeniach niejawnych narusza ich konstytucyjne prawo do sądu, uniemożliwiając dochodzenie swoich praw i przedstawienie racji. Rozstrzyganie tak istotnej kwestii, jak upadłość przedsiębiorstwa bez uczestnictwa stron postępowania na posiedzeniu niejawnym, bez możliwości przedstawiania wniosków, dowodów i argumentów narusza prawa określone w art. 2, art. 32, art. 45 i art. 76 Konstytucji RP.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna powinna zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia w jego sprawie.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, postanowienie Sądu Najwyższego z 16 stycznia 2002 r. o odmowie przyjęcia do rozpoznania kasacji skarżących od postanowienia Sądu Okręgowego w Olsztynie z 30 czerwca 2000 r. zostało doręczone skarżącym 20 czerwca 2002 r. Tymczasem, skarga konstytucyjna została złożona w Trybunale Konstytucyjnym 20 listopada 2002 r. W tym stanie rzeczy, nie został dochowany trzymiesięczny termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Dla powyższego ustalenia nie ma znaczenia fakt, iż 23 września 2002 r. wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo skarżących, bowiem ze względu na brak wymaganej formy nie mogło zostać potraktowane jako skarga konstytucyjna.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
2