Ts 141/04
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
344
POSTANOWIENIE
z dnia 15 grudnia 2004 r.
Sygn. akt Ts 141/04
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska – przewodnicząca
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 października 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tadeusza Skorka,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Tadeusz Skorka, która wpłynęła do Trybunału Konstytucyjnego 4 sierpnia 2004 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 214 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.) z art. 2 Konstytucji. W oparciu o zaskarżony przepis Starosta Powiatu Warszawskiego decyzją z 20 sierpnia 2001 r. (sygn. akt 356/ZP/2001) odmówił zwrotu nieruchomości. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Wojewodę Mazowieckiego, którego decyzja z 30 października 2001 r. (sygn. akt GGN/772od/100/01/RC), stała się przedmiotem badania Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Postanowieniem z 26 października 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze, stwierdzając, iż pomimo wezwania, pełnomocnik skarżącego nie usunął w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej, co uniemożliwiło Trybunałowi Konstytucyjnemu zbadanie, czy skarga ta spełnia warunki przewidziane w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w art. 46 i art. 47 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Niezależnie od powyższego braku, przyczyną odmowy nadania dalszego biegu skardze było również niespełnienie przez nią warunku określonego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Podstawą odmowy był brak wskazania konstytucyjnych wolności i praw skarżącego naruszonych przez zaskarżony przepis ustawy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego podstawą skargi konstytucyjnej nie może być wyłącznie wyrażona w art. 2 Konstytucji zasada sprawiedliwości społecznej.
Na postanowienie to zażalenie wniósł sam skarżący, który stwierdził, iż nie jest prawdą, jakoby odmówił pełnomocnikowi udostępnienia dokumentacji sprawy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu musi być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Zażalenie na postanowienie Trybunału z 26 października 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie zostało sporządzone przez adwokata ani radcę prawnego, zatem nie spełnia ono wymagań formalnych określonych w powołanym przepisie ustawy.
W odniesieniu do formułowanych przez skarżącego zarzutów wobec wyznaczonego z urzędu pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej, należy stwierdzić, iż nie mogą one zostać rozpoznane w niniejszym postępowaniu. Ocena działań pełnomocnika według kryteriów zgodności z prawem, zasadami etyki lub godności zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych należy bowiem do odpowiedniego organu właściwej miejscowo Okręgowej Rady Adwokackiej.
W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do merytorycznego rozpoznania zażalenia skarżącego na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze.
POSTANOWIENIE
z dnia 15 grudnia 2004 r.
Sygn. akt Ts 141/04
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska – przewodnicząca
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 października 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tadeusza Skorka,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Tadeusz Skorka, która wpłynęła do Trybunału Konstytucyjnego 4 sierpnia 2004 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 214 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.) z art. 2 Konstytucji. W oparciu o zaskarżony przepis Starosta Powiatu Warszawskiego decyzją z 20 sierpnia 2001 r. (sygn. akt 356/ZP/2001) odmówił zwrotu nieruchomości. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Wojewodę Mazowieckiego, którego decyzja z 30 października 2001 r. (sygn. akt GGN/772od/100/01/RC), stała się przedmiotem badania Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Postanowieniem z 26 października 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze, stwierdzając, iż pomimo wezwania, pełnomocnik skarżącego nie usunął w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej, co uniemożliwiło Trybunałowi Konstytucyjnemu zbadanie, czy skarga ta spełnia warunki przewidziane w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w art. 46 i art. 47 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Niezależnie od powyższego braku, przyczyną odmowy nadania dalszego biegu skardze było również niespełnienie przez nią warunku określonego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Podstawą odmowy był brak wskazania konstytucyjnych wolności i praw skarżącego naruszonych przez zaskarżony przepis ustawy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego podstawą skargi konstytucyjnej nie może być wyłącznie wyrażona w art. 2 Konstytucji zasada sprawiedliwości społecznej.
Na postanowienie to zażalenie wniósł sam skarżący, który stwierdził, iż nie jest prawdą, jakoby odmówił pełnomocnikowi udostępnienia dokumentacji sprawy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu musi być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Zażalenie na postanowienie Trybunału z 26 października 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie zostało sporządzone przez adwokata ani radcę prawnego, zatem nie spełnia ono wymagań formalnych określonych w powołanym przepisie ustawy.
W odniesieniu do formułowanych przez skarżącego zarzutów wobec wyznaczonego z urzędu pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej, należy stwierdzić, iż nie mogą one zostać rozpoznane w niniejszym postępowaniu. Ocena działań pełnomocnika według kryteriów zgodności z prawem, zasadami etyki lub godności zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych należy bowiem do odpowiedniego organu właściwej miejscowo Okręgowej Rady Adwokackiej.
W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do merytorycznego rozpoznania zażalenia skarżącego na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze.