Pełny tekst orzeczenia

260





POSTANOWIENIE

z dnia 7 grudnia 2004 r.
Sygn. akt Tw 4/04


Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Marek Mazurkiewicz – przewodniczący
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Bohdan Zdziennicki,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 września 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Miejskiej w Sochaczewie w zakresie dotyczącym stwierdzenia zgodności art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE:


1. W dniu 20 stycznia 2004 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Miejskiej w Sochaczewie o stwierdzenie niezgodności art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.; dalej: ustawa o drogach publicznych) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953; dalej: ustawa o zmianie ustawy o drogach publicznych) z art. 2 i art. 167 ust. 1 i ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 marca 2004 r. Rada Miejska w Sochaczewie została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniosku, poprzez: wskazanie umocowanego przedstawiciela do reprezentowania wnioskodawcy w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym; wyjaśnienie, czy wniosek Rady Miejskiej w Sochaczewie został sporządzony 2 stycznia 2004 r. oraz doręczenie 4 egzemplarzy uchwały Rady Miejskiej w Sochaczewie z 20 stycznia 2004 r. (Nr XXII/183/04).
W dniu 12 marca 2004 r. dostarczono do Trybunału Konstytucyjnego pismo, w którym Rada Miejska w Sochaczewie odniosła się do stwierdzonych przez Trybunał braków formalnych wniosku.

2. Na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o TK), Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 15 września 2004 r. odmówił nadania biegu wnioskowi Rady Miejskiej w Sochaczewie w zakresie dotyczącym stwierdzenia zgodności art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953) z art. 2 Konstytucji.
Niedopuszczalność orzekania wynikała z charakteru prawnego uzasadnienia przedstawionego przez wnioskodawcę. Rada Miejska w Sochaczewie argumentując istnienie sprzeczności kwestionowanego przepisu z zasadą przyzwoitej legislacji i zasadą określoności przepisów prawa, wywodzonych z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, twierdziła bowiem iż „zapis art. 10 ust. 5 (zaskarżonej ustawy) /.../ może stać w sprzeczności z zasadą podziału dróg publicznych ze względu na funkcje w sieci drogowej, których kryteria określone są w art. 5-7 ustawy o drogach publicznych”. Dowodziła tym samym, że między art. 10 ust. 5 oraz art. 5-7 ustawy o drogach publicznych zachodzi niespójność, przesądzająca o niezgodności zaskarżonego przepisu z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Żądanie wnioskodawcy, by Trybunał Konstytucyjny rozstrzygał o naruszeniu zasady przyzwoitej legislacji i zasady określoności przepisów prawa w rezultacie badania poziomej zgodności art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicznych z art. 5-7 tejże ustawy, nie mieściło się zatem w konstytucyjnie (art. 188 pkt 1-3) wyznaczonym zakresie działania Trybunału, stanowiąc podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w wyżej wyznaczonym zakresie.

3. Pismem z 23 września 2004 r. Rada Miejska w Sochaczewie zaskarżyła powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, wnosząc „o skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie w pełnym zakresie, jaki obejmował wniosek”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Podstawowy argument przedstawiony w zażaleniu sprowadza się do twierdzenia, zgodnie z którym Rada Miejska w Sochaczewie „nie wnosiła /.../ o rozstrzygnięcie poziomej zgodności art. 10 ust. 5 z art. 5-7 ustawy o drogach publicznych /.../, co było jednym z powodów odmówienia przez Trybunał Konstytucyjny nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie zgodności wyżej powołanego art. 10 ust. 5 z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”.
Wprawdzie petitum wniosku Rady Miejskiej w Sochaczewie nie zawiera żądania kontroli zgodności art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicznych, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 12 ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych, z art. 5-7 ustawy o drogach publicznych, ale postawiony przez wnioskodawcę zarzut sprzeczności i braku spójności kwestionowanego przepisu z art. 5-7, a także (co explicite zostało podniesione w zażaleniu) z art. 10 ust. 1-3 ustawy o drogach publicznych, stanowi uzasadnienie naruszenia zasady przyzwoitej legislacji i zasady określoności przepisów prawa, wywiedzionych z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji, wydanie orzeczenia w sprawie zgodności art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicznych, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 12 ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych, z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej musiałoby zostać poprzedzone oceną poziomej zgodności przepisu będącego przedmiotem kontroli z art. 5-7 oraz art. 10 ust. 1-3 tejże ustawy.

2. Rada Miejska w Sochaczewie podkreśla dalej, że „art. 10 ust. 5 nie mieści się generalnie w systemie uregulowań ustawy o drogach publicznych – i taka też była przyczyna objęcia zakresem wniosku niezgodności tego przepisu z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”.
Wnioskodawca nie przedstawia przy tym żadnych argumentów prawnych, które wykazałyby zależność między tezą, iż kwestionowany przepis „nie mieści się generalnie w systemie uregulowań ustawy”, a zarzutem, iż okoliczność ta prowadzi do naruszenia zasady przyzwoitej legislacji i zasady określoności przepisów prawa. Natomiast w konkluzji zażalenia Rada Miejska w Sochaczewie powraca do uprawdopodobnienia sprzeczności zaskarżonego przepisu z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, powołując się na „/.../ kontekst braku jego korelacji z uregulowaniami systemowymi ustawy /.../”.

3. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wnioskodawca przeprowadził nazbyt pobieżną analizę motywów, na których Trybunał oparł zaskarżone postanowienie. Świadczy o tym argumentacja przedstawiona w zażaleniu, utrzymująca nadal, iż naruszenie zasady przyzwoitej legislacji i zasady określoności przepisów prawa (art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) jest konsekwencją sprzeczności i niespójności kwestionowanego przepisu (art. 10 ust. 5 po nowelizacji) z innymi postanowieniami (art. 5-7 czy art. 10 ust. 1-3) ustawy o drogach publicznych.
Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni aprobuje pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym przyjęty w Konstytucji model hierarchicznej kontroli norm (art. 188 pkt 1-3), wyłącza z zakresu działania Trybunału Konstytucyjnego orzekanie o zgodności norm, zawartych w aktach normatywnych mających taką samą moc prawną.

4. Wnioskodawca podnosi na koniec, że Trybunał Konstytucyjny nie ocenił przepisu objętego wnioskiem w aspekcie jego „sprzeczności z zasadami demokratycznego państwa prawa i sprawiedliwości społecznej” (art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej).
Trybunał zwraca uwagę, że Rada Miejska w Sochaczewie nie wskazała żadnego argumentu, uzasadniającego sugerowane wyżej naruszenie, zwalniając tym samym Trybunał z obowiązku badania zgodności.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.