Pełny tekst orzeczenia

182/5/B/2006


POSTANOWIENIE
z dnia 7 września 2005 r.
Sygn. akt Ts 94/05


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Mazurkiewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Małgorzaty Matyńskiej w sprawie zgodności:

art. 40 § 1 ustawy z 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,


p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE:



W skardze konstytucyjnej złożonej 17 czerwca 2005 r. zarzucono, że art. 40 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 176 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej wytknięcie uchybienia sądowi ma charakter quasi – dyscyplinarny, konsekwencje wydania takiego orzeczenia są określone w art. 91 § 3 wskazanej wyżej ustawy, a odpis takiego postanowienia umieszczany jest w wykazie służbowym sędziego. Niezgodność powyższa, zdaniem skarżącej, polega na naruszeniu zasady jawności postępowania, gdyż postanowienie zawierające wytyk wydawane jest na posiedzeniu niejawnym, a przewodniczący składu orzekającego, który otrzymał wytyk nie musi być o takim posiedzeniu powiadomiony. Brak możliwości zaskarżenia takiego postanowienia narusza, zdaniem skarżącej, art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Postanowieniem z 21 lutego 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – IX Wydział Karny Odwoławczy na podstawie art. 40 § 1 ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych postanowił wytknąć Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Pragi oczywistą obrazę art. 569 § 1 kodeksu postępowania karnego. Zdaniem skarżącej wytyk ten nie znajduje podstaw w obowiązujących przepisach prawa, co w efekcie prowadzi do naruszenia wskazanych wyżej praw konstytucyjnych.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie taki akt normatywny, który stanowił podstawę wydania ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do podmiotowych wolności lub praw skarżącej o charakterze konstytucyjnym.

Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z 21 lutego 2005 r. nie było skierowane do skarżącej, lecz do Sądu Rejonowego w Warszawie. Postanowienie to nie odnosiło się więc do sfery jej indywidualnych wolności lub praw. Wskazując na konsekwencje finansowe określone w art. 91 § 3 prawa o ustroju sądów powszechnych, jakie dla sędziego mogą łączyć się z wydaniem postanowienia w trybie art. 40 § 1 prawa o ustroju sądów powszechnych, skarżąca nie stwierdziła, że miały one do niej zastosowanie. Także więc z punktu widzenia ustawowo określonych, obligatoryjnych skutków, jakie dla sfery wolności lub praw skarżącej może rodzić wydanie określonego orzeczenia przez organ władzy publicznej, nie można uznać, by przyjęte za podstawę skargi konstytucyjnej postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie odnosiło się do przysługujących jej konstytucyjnych wolności lub praw.



Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało orzec jak w sentencji.