Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2012 r. w Szczecinie

sprawy R. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 21 marca 2012 r. sygn. akt IV U 303/11

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 390/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych z decyzją z dnia 08.02.2011r. odmówił ubezpieczonemu R. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ w drodze badania lekarskiego ustalił, że ubezpieczony jest zdolny do pracy.

Ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji kwestionując w uzasadnieniu odwołania ocenę stanu zdrowia dokonaną w toku postępowania przed organem rentowym.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 21 marca 2012r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony R. B. do 31.12.2010r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Dnia 19.11.2010r. zgłosił wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty.

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 10.12.20l0r. stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Komisja lekarska ZUS, rozpatrując sprzeciw ubezpieczonego od orzeczenia lekarza orzecznika, orzeczeniem z 19.01.2011r. uznała, że ubezpieczony jest zdolny do pracy.

Ubezpieczony ma ustalony lekki stopień niepełnoprawności na stałe.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art.107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz ich wysokość ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności do pracy lub jej ponowne powstanie.

Istotą sporu pomiędzy stronami było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy ubezpieczony R. B., któremu przysługiwało prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy i który zgłosił wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty, jest w dalszym ciągu niezdolny do pracy, czy też jego niezdolność do pracy ustała.

Zgodnie z art. 12 ust. l ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust.2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust.3).

W celu oceny stanu zdrowia ubezpieczonego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu medycyny.

W opinii z 16.05.2011r. biegli lekarze specjaliści: chorób wewnętrznych i neurolog rozpoznali u ubezpieczonego:

1. minimalne osłabienie siły prawych kończyn po dawno przebytym udarze mózgu.

2. nadciśnienie tętnicze II stopnia (...).

3. zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego.

4. chorobę zwyrodnieniową stawów biodrowych w wywiadzie.

We wnioskach opinii biegli uznali ubezpieczonego za zdolnego do pracy. W uzasadnieniu opinii biegli wyjaśnili, że są zgodni z oceną lekarzy ZUS, że ubezpieczony, 55-letni elektromonter pojazdów samochodowych, pracujący obecnie jako elektromonter w firmie komputerowej, jest zdolny do pracy ponieważ stwierdza się poprawę stanu zdrowia w stosunku do orzeczenia z 08.12.2009r. wyrażająca się tym, że obecnie w badaniu neurologicznym stwierdza się jedyne minimalne osłabienie siły prawych kończyn po dawno przebytym udarze mózgu. Nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane za pomocą leków hipotensyjnych, nie spowodowało powikłań narządowych. Ubezpieczony jest aktualnie sprawny ruchowo i intelektualnie.

W wydanej opinii biegły lekarz ortopeda rozpoznał u ubezpieczonego zespół bólowy kręgosłupa w wywiadzie bez uszkodzenia funkcji narządu ruchu. We wnioskach opinii biegły stwierdził, że ubezpieczony jest zdolny do pracy po 31.12.2010r. W uzasadnieniu opinii biegły wyjaśnił, że powyższe ustalił na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz badania podmiotowego i przedmiotowego ubezpieczonego. W badaniu przedmiotowym poza śladowym osłabieniem siły mięśniowej kończyny górnej i dolnej brak jest odchyleń od stanu prawidłowego. W związku z tym można przyjąć, że przed 31.12.2010r. ubezpieczony był również zdolny do pracy (w ocenie ortopedycznej) a powodem niezdolności do pracy były od 1990r. do 2010r. schorzenia neurologiczne. Dlatego biegły nie może oceniać poprawy stanu zdrowia.

W związku z zarzutami ubezpieczonego do opinii w celu ostatecznego wyjaśnienia sprawy Sąd Okręgowy uwzględnił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu neurochirurgii i medycyny pracy.

Biegli tych specjalności w wydanej opinii rozpoznali u ubezpieczonego stan po przebytym udarze niedokrwiennym i leczeniu operacyjnym, zwężenie lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej z niewielkim niedowładem kończyn prawych. We wnioskach opinii biegli stwierdzili, że ubezpieczony jest zdolny do pracy. W uzasadnieniu opinii biegli wyjaśnili, że zapoznali się z aktami sprawy, przebiegiem leczenia ubezpieczonego. Przeprowadzili badanie lekarskie stwierdzając niewielkiego stopnia niedowład kończyn prawych nie upośledzający ich funkcji. Ubezpieczony porusza się zwolna ale sprawnie. Jest zdolny do pracy w charakterze mechanika samochodowego jak i wykonywanej przez ostatnie lata pracy ochroniarza i pracownika sekretariatu. Może także ewentualnie wykonywać prace gospodarza obiektu, dozorcy, portiera.

W związku ze zgłaszanymi przez ubezpieczonego zawrotami głowy i przedłożonym wynikiem badania (...) Sąd Okręgowy dopuścił także dowód z opinii biegłego lekarza laryngologa. Biegły otolaryngolog w wydanej 01.03.2012r. opinii rozpoznał u ubezpieczonego:

1. stan po dawno przebytej operacji anomalii naczyniowej tętnicy szyjnej i wewnętrznej po stronie lewej.

2. niedosłuch odbiorczy ucha prawego z ubytkiem słuchu w stopniu lekkim.

3. nieznaczne upośledzenie funkcji układu przedsionkowego prawego z kompensacją centralną.

We wnioskach opinii biegli stwierdził, że ubezpieczony z niedosłuchem UP lekkiego stopnia i nieznacznym osłabieniem funkcji prawego narządu przedsionkowego w ocenie laryngologicznej nie jest niezdolny do pracy zgodnie z posiadanym kwalifikacjami. Powyższe schorzenia nie upośledzają istotnie funkcjonowania organizmu. Niedosłuch prawego ucha jest od wielu lat na poziomie lekkiego ubytku, który nie ogranicza funkcji komunikatywnych. W badaniu (...) z dnia 26.10.20lir. próby: śledzenie sakad prawidłowe, oczopląs wahadłowy prawidłowy, oczopląs optokinetyczny symetryczny, w próbach położeniowych bez oczopląsu. Jedynie w próbach kalorycznych nieznaczna asymetria odpowiedzi przedsionkowych (22%) świadczy o dyskretnym upośledzeniu funkcji układu przedsionkowego. Ubezpieczony próby statyczno-dynamiczne wykonuje prawidłowo. Osłabienie funkcji układu przedsionkowego prawego jest niewielkie i kompensowane centralnie. Ze względu na osłabienie funkcji prawego przedsionka przeciwskazana jest praca na wysokości powyżej 3 metrów.

Sąd Okręgowy wskazał, że opinia biegłego podlega ocenie - na mocy art.233 § 1 k.p.c. - przy zastosowaniu właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. postanowienie Sadu Najwyższego z 7.11.2000r. ICKN 1170/98, OSNC 2001/4/64).

Sąd Okręgowy rozważył opinie biegłych wydane w przedmiotowej sprawie w świetle zebranego w sprawie materiału, uznając je za miarodajne w kwestii oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, rzetelne i obiektywne.

Zdaniem Sądu Okręgowego biegli jasno i zrozumiałe wypowiedzieli się w kwestii będącej przedmiotem opinii, sformułowali kategoryczne i logiczne wnioski, wskazali i wyjaśnili przesłanki, które doprowadziły ich do przedstawionych konkluzji. Należy się zgodzić z wnioskami opinii biegłych, że ubezpieczony z uwagi na nasilenie występujących u niego schorzeń nie jest po 31.12.2010r. niezdolny do pracy. U ubezpieczonego stwierdza się jedynie niewielkiego stopnia osłabienie siły (niedowład) prawych kończyn po dawno przebytym udarze mózgu, nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane za pomocą leków hipotensyjnych, nie spowodowało powikłań narządowych. Ubezpieczony jest aktualnie sprawny ruchowo i intelektualnie a z uwagi na niewielkie osłabienie funkcji układu przedsionkowego prawego, kompensowane centralnie, przeciwskazana jest praca na wysokości powyżej 3 metrów, której w przebiegu kariery zawodowej nie wykonywał.

Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, że uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do prawidłowego i merytorycznego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy wskazał, że częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji".

Ubezpieczony ma wykształcenie zasadnicze zawodowe - z zawodu jest mechanikiem pojazdów samochodowych i w tym zawodzie pracował. Pracował też jako mechanik maszyn rolniczych, kierowca, elektromechanik samochodowy. Będąc na rencie pracował jako dozorca, pracownik ochrony (por. oświadczenie ubezpieczonego k.36, zaświadczenia i świadectwa pracy w aktach ZUS). Nabył zatem kwalifikacje praktyczne do wykonywania tych prac.

W ocenie Sądu Okręgowego wykonywanie przez ubezpieczonego przeważającej części w/w czynności zawodowych nie jest znacznym stopniu utrudnione. Z opinii biegłych wynika, że ubezpieczony zachował zdolność do pracy w charakterze mechanika samochodowego, pracownika ochrony.

Powyższe opinie nie zostały przez ubezpieczonego skutecznie podważone -zarzuty ubezpieczonego do opinii sprowadzają się do prezentowania subiektywnej oceny stanu zdrowia. W ocenie Sądu Okręgowego wydane opinie stanowią miarodajny i obiektywny dowód w sprawie. Schorzenia, na które cierpi ubezpieczony zostały ocenione przez biegłych lekarzy o specjalizacjach adekwatnych do oceny tych schorzeń i ich obecne nasilenie nie powoduje, w ocenie biegłych, utraty przez ubezpieczonego z znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Nie czynią go zatem częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust.3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art.5 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27.08.1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. nr 123 poz. 776 ze zm.) orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności zaś orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności. Zasada ta nie działa jednak w drugą stronę co oznacza, że nie wszystkie osoby z ustalonym lekkim stopniem niepełnosprawności mogą być uznane za częściowo niezdolne do pracy. Sytuacja taka zachodzi w przedmiotowej sprawie - z opinii biegłych wynika, że ubezpieczony, który ma ustalony lekki stopień niepełnoprawności nie jest częściowo niezdolny do pracy.

Z tych motywów Sąd Okręgowy uznał, że decyzja organu rentowego o odmowie przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres jest prawidłowa, dlatego też działając na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł ubezpieczony.

Zaskarżył wyrok w całości oraz wniósł o zmianę orzeczenia i przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wskazał, że w roku 1990 przebył udar mózgowy z porażeniem prawej ręki i nogi. Był wówczas leczony na Oddziale Neurologii K., gdzie stwierdzono u niego anomalię lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej. Został skierowany do Kliniki (...) w P., gdzie przeprowadzono operację. W 1992r. był ponownie leczony na Oddziale Neurologii K. z powodu silnych bólów głowy i osłabienia prawej ręki i nogi. Mimo że chodzi często na zabiegi rehabilitacyjne zażywa różne leki, które mają poprawić krążenie w głowie to niedowład i napadowe silne bóle głowy utrzymują się nadal a nasilają się po każdym wysiłku i stresie. Bierze systematycznie leki, ale często ma duże skoki ciśnienia, nawet do 220/120. Ma wtedy bardzo silne bóle głowy z wymiotami i nasila się mu niedowład. Od kilku lat jest leczony przez laryngologa z powodu niedowładu uda prawego i uszkodzenia prawego przedsionka. Stąd ma częste zawroty głowy oraz zaburzenia równowagi. Od kilku lat ma bóle kręgosłupa lędźwiowego, które lecą mu do obu nóg szczególnie prawej oraz stawów biodrowych które utrudniają mu poruszanie się i wykonywanie prac fizycznych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie jest zasadna.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy przeprowadził w sprawie wyczerpujące postępowanie dowodowe, korzystając przy tym z opinii sądowo – lekarskich, orzeczeń lekarskich wydanych na etapie postepowania przed organem rentowym w przedmiocie prawa R. B. do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wnioski, które Sąd I instancji wywiódł ze zgromadzonego materiału dowodowego były uzasadnione i w niczym nie naruszały zasady swobodnej oceny dowodów. Nie może zatem stanowić uzasadnionej podstawy apelacyjnej polemika ubezpieczonego z wynikiem postępowania dowodowego i jego oceną. Ocena ta, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego jest swobodna, ale nie dowolna i nie narusza granic zakreślonych treścią przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Trafnie zważył Sąd I instancji, że rozstrzygnięcie o całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy ze swej istoty wymaga wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny). W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych. Jednocześnie należy uwzględnić, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie decyduje Sąd, gdyż niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma tu znaczenie prawne (art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach), tak Sąd Najwyższy w wyroku z 3 września 2009 r. (III UK 30/09, LEX nr 537018). W zgodzie z tym Sąd Okręgowy korzystając z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii i ortopedii oraz neurochirurgii, interny i medycyny pracy, a zatem osób reprezentujących różne specjalności medyczne, adekwatne do rodzaju schorzeń i dolegliwości zgłaszanych przez ubezpieczonego - wywiódł uzasadnione wnioski. Uwzględniając specyfikę oceny dowodu z opinii biegłego odwołanie się przez Sąd I instancji do kryteriów zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, stanowiło wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące.

Biegli sądowi sporządzając opinie w sprawie przeprowadzili kompleksowe badania stanu zdrowia ubezpieczonego oraz szczegółową analizę związku rozpoznanych u niego schorzeń z możliwością podjęcia zatrudnienia, w kontekście posiadanych już kwalifikacji zawodowych i doświadczenia. Z treści opinii wynika, że biegli przeprowadzili z ubezpieczonym wywiad, a następnie badanie podmiotowe. Specjaliści wskazanych dziedzin jednoznacznie orzekli, że badany odzyskał zdolność do pracy po 1.01.2011r.

Z uzasadnienia sporządzonej w sprawie opinii biegłych neurologa i internisty wynika, że u ubezpieczonego stwierdza się jedynie minimalne osłabienie siły prawych kończyn po dawno przebytym udarze mózgu. Nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane za pomocą leków hipotensyjnych i nie spowodowało powikłań narządowych.

W opinii zaś z dnia 20.08.2011r. biegły z zakresu ortopedii i traumatologii wskazał, że w badaniu przedmiotowym poza śladowym osłabieniem siły mięśniowej kończyny górnej i dolnej prawej brak jest odchyleń od stanu prawidłowego. Z kolei w opinii z dnia 22.11.2011r. biegli z zakresu neurochirurgii i medycyny pracy stwierdzili u ubezpieczonego niewielkiego stopnia niedowład kończyn prawych nie powodujący istotnego ograniczenia ich funkcji. Wszyscy biegli orzekli, że ubezpieczony jest zdolny do pracy po dniu 1.01.2011r. Przyczyną dotychczasowej niezdolności do pracy były schorzenia neurologiczne i w tym zakresie nastąpiła poprawa stanu zdrowia. Brak niezdolności do pracy stwierdził również biegły z zakresu laryngologii w opinii z dnia 1.03.2012r. Podnieść jednakże należy, że przyczyny laryngologiczne nie stanowiły dotychczas podstawy do orzekania niezdolności do pracy u ubezpieczonego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wymienione opinie – pozwalają na nie budzące wątpliwości ustalenie, że stan zdrowia ubezpieczonego w dacie wydawania spornej decyzji nie pozwalał na przyjęcie choćby częściowej niezdolności do pracy – mogły stanowić podstawę do stanowczego rozstrzygnięcia sprawy.

Obszerny materiał dowodowy oraz jego kompleksowa ocena, skutkuje trafnością konkluzji, że stan zdrowia ubezpieczonego uległ poprawie powodującej brak niezdolności do pracy.

Sąd Apelacyjny akcentuje, że specyfika ryzyka niezdolności do pracy przejawia się w niestałości tego stanu faktycznego i prawnego. Treść orzeczenia w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, wydanego po przeprowadzeniu badania lekarskiego, powinna w równym stopniu wynikać zarówno z profesjonalnej (tj. uwzględniającej aktualny stan wiedzy medycznej) oceny stanu zdrowia badanego (por. wyrok SN z dnia 12 stycznia 2001 r., II UKN 181/00, OSNAPiUS 2002, nr 17, poz. 418), jak i odpowiedniego uwzględnienia (powiązania) biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi. Skierowanie na badanie lekarskie służy ustaleniu niezdolności do pracy jako przesłanki warunkującej prawo do renty. W razie ustalenia w tym trybie braku tej niezdolności ustaje prawo do świadczenia.

Pojęcie „niezdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji" należy rozumieć jako rzeczywistą utratę zdolności do pracy lub znaczne jej ograniczenie, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy. Innymi słowy, chodzi o zdolność, a więc potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowość przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. W konsekwencji więc niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym. Odmienny pogląd prowadziłby do pomijania treści art. 12 ust. 1 i 3 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 2 cytowanej powyżej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W tym stanie rzeczy należało podzielić konkluzję, że ubezpieczony odzyskał zdolność do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, skoro sporządzone na potrzeby niniejszego procesu opinie, uwzględniają takie elementy jak: sprawność psychofizyczna organizmu, wiek kwalifikacje zawodowe, oraz wykonywane dotychczas prace. Wykształcenie zawodowe, które posiada ubezpieczony oraz doświadczenie w wykonywaniu pracy w charakterze mechanika maszyn rolniczych, mechanika samochodowego, konserwatora, kierowcy, pozwalają na stanowcze stwierdzenie, iż nie ma przeciwwskazań, aby ubezpieczony podjął aktywność zawodową na stanowiskach wymagających od niego takich samych lub podobnych umiejętności.

Biorąc pod uwagę powyższą ocenę, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że Sąd Okręgowy zasadnie zastosował art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i oddalił odwołanie ubezpieczonego, albowiem ujawniono, że nie tylko stan jego zdrowia uległ poprawie eliminując niezdolność do pracy, ale nadto pomimo konieczności pokonania pewnych utrudnień, posiada on kwalifikacje zawodowe pozwalające na podjęcie aktywności w procesie pracy.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do wydania orzeczenia zgodnego z wnioskiem apelacji i na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

SSA Romana Mrotek SSA Anna Polak SSA Zofia Rybicka - Szkibiel