Pełny tekst orzeczenia

205/6B/2005

POSTANOWIENIE
z dnia 8 listopada 2005 r.
Sygn. akt Tw 25/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska – przewodnicząca
Wiesław Johann – sprawozdawca
Marian Grzybowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 listopada 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Miasta Chorzowa,

p o s t a n a w i a:

uwzględnić zażalenie w zakresie odnoszącym się do zgodności art. 1 ust. 1a ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 110, poz. 1192 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

UZASADNIENIE:

W dniu 21 czerwca 2004 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Miasta Chorzowa o stwierdzenie niezgodności art. 1 ust. 1a ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 110, poz. 1192 ze zm.) z art. 2, art. 32 i art. 167 Konstytucji oraz art. 9 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego (Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607).
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 lipca 2004 r. wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia w terminie 7 dni braków formalnych poprzez doręczenie wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała została podjęta zgodnie ze statutem oraz doręczenie 1 kopii wniosku i 1 kopii uchwały Rady Miasta Chorzowa.
W dniu 5 sierpnia 2004 r. zostało dostarczone do Trybunału Konstytucyjnego pismo, w którym wnioskodawca odniósł się do stwierdzonych przez Trybunał braków formalnych.
Postanowieniem z 23 listopada 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie, w jakim wnioskodawca wnosi o zbadanie zgodności art. 1 ust. 1a ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 110, poz. 1192 ze zm.) z art. 2 i art. 32 Konstytucji.
W uzasadnieniu postanowienia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż kwestionowany zarzut stwierdzenia konstytucyjności wskazanego wyżej artykułu ustawy z powołanymi wzorcami konstytucyjnymi jest oczywiście bezzasadny. Po pierwsze, brak jest podstaw do stwierdzenia, że regulowanie danej sprawy w różnych aktach normatywnych, samo przez się narusza art. 2 Konstytucji. Po drugie, wskazany wzorzec konstytucyjny odnosi się do zasady równego traktowania gmin względem siebie, jako podmiotów podobnych, a w skierowanym wniosku brak jest przywołania jakiegokolwiek argumentu pozwalającego uprawdopodobnić tezę, że skarżone regulacje naruszają równość poszczególnych gmin.
Na powyższe postanowienie wnioskodawca złożył 3 grudnia 2004 r. zażalenie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i nadanie biegu wnioskowi w zakresie zbadania zgodności art. 1 ust. 1a ustawy z 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz Krajowym Funduszu Drogowym z art. 32 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Rozpoznając zażalenie Trybunał Konstytucyjny koncentruje się na badaniu zarzutów podniesionych w zażaleniu i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego. Zobowiązany jest na podstawie art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) do badania legitymacji podmiotów określonych w art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji domagających się wszczęcia abstrakcyjnej kontroli norm. Tylko wnikliwa kontrola każdego wniosku casu ad casum już w stadium rozpoznania wstępnego, prowadzić może do ujednolicania praktyki orzeczniczej w tych sprawach, zapobiegając zarówno bezpodstawnemu nadawaniu biegu wnioskom nieuprawnionych podmiotów, jak też bezpodstawnej odmowie nadania biegu takim wnioskom.
W uzasadnieniu zażalenia wnioskodawca nie podziela poglądu, jaki został zajęty przez Trybunał Konstytucyjny jedynie w zakresie stwierdzenia zgodności art. 1 ust. 1a ustawy z 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz Krajowym Funduszu Drogowym z art. 32 Konstytucji.
Wnioskodawca stwierdza, iż wyłączenie miasta na prawach powiatu z finansowania dróg krajowych, które przebiegają przez te jednostki samorządu terytorialnego, z Krajowego Funduszu Drogowego skutkuje powstaniem dwóch kategorii jednostek samorządu terytorialnego. Pierwsza – to gmina, przez którą przebiega droga krajowa nie stanowiąca miasta na prawach powiatu i będzie mogła korzystać ze środków Krajowego Funduszu Drogowego; druga – gmina stanowiąca miasto na prawach powiatu, która nie będzie mogła korzystać ze środków ww. Funduszu.
Takie stwierdzenie świadczy o tym, że została naruszona zasada równości poszczególnych gmin, bowiem środki finansowe, jakimi dysponuje ww. Fundusz, będą mogły być wykorzystane tylko przez określony rodzaj gmin.
Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko stwierdził również, że wyłączenie miasta na prawach powiatu z ogólnego finansowania dróg krajowych przez Krajowy Fundusz Drogowy uszczupla budżety tych miast i narusza interesy ich mieszkańców. Miasta na prawach powiatu utrzymują drogi krajowe z własnych środków, natomiast gminy nieposiadające statusu miasta na prawach powiatu – na utrzymanie tych dróg otrzymują dodatkowe środki.
Tak więc, zdaniem wnioskodawcy, została naruszona zasada równości poszczególnych gmin, gdyż środki finansowe, jakimi dysponuje ww. Fundusz, będą mogły być wykorzystane przez określony rodzaj gmin.
W związku z przytoczeniem argumentów na zasadność stwierdzenia zgodności zaskarżonego artykułu ustawy z art. 32 Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny uwzględnia zażalenie we wskazanym w sentencji zakresie.

W pozostałym zaś zakresie – stwierdzenia zgodności art. 1 ust. 1 cyt. wyżej ustawy z art. 2 Konstytucji – Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnia zażalenia.