SK 56/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
92/7/A/2006
POSTANOWIENIE
z dnia 27 lipca 2006 r.
Sygn. akt SK 56/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Jerzy Ciemniewski
Marian Grzybowski
Ewa Łętowska – sprawozdawca
Janusz Niemcewicz,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 lipca 2006 r., wniosku skarżącego Pawła Kaczmarka oraz jego pełnomocnika o orzeczenie zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE:
1. Po rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Pawła Kaczmarka w wyroku z 3 lipca 2006 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: „Art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, z 1997 r. Nr 28, poz. 153, z 1998 r. Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr 106, poz. 1215, z 2000 r. Nr 122, poz. 1313, z 2001 r. Nr 27, poz. 298 i Nr 81, poz. 877, z 2002 r. Nr 74, poz. 676 oraz z 2003 r. Nr 56, poz. 498), w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 8 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 122, poz. 1313), jest zgodny z art. 2 i art. 32 w związku z art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Pełnomocnik skarżącego wraz ze skargą konstytucyjną wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W piśmie z 7 marca 2006 r., a zatem już po skierowaniu sprawy do merytorycznego rozpoznania, skarżący wniósł odrębny wniosek o zasądzenie kosztów, załączając do niego wykaz kosztów, składający się z 23 pozycji i obejmujący np. cenę zakupu egzemplarza Dziennika Ustaw, koszty kserokopii materiałów i dokumentów, koszty zwrócenia się o pomoc do Stowarzyszenia Obrony przed Przemocą i związane z tym koszty przejazdów samochodem prywatnym do siedziby tego stowarzyszenia, koszty sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata, koszty przejazdu pociągiem do siedziby Trybunału Konstytucyjnego, łącznie w kwocie 1376,11 zł.
3. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 24 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o TK) zwrot kosztów postępowania orzekany jest wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. W razie nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny może orzec zwrot kosztów postępowania tylko „w uzasadnionych przypadkach” (art. 24 ust. 2 zd. 2 ustawy o TK). Orzeczenie takie ma jednak charakter wyjątkowy jako odstępstwo od zasady ogólnej wyrażonej w art. 24 ust. 2 zd. 1 ustawy o TK. Trybunał, rozpoznając wnioski złożone w niniejszej sprawie, nie znalazł podstaw do uznania, że zachodzi „uzasadniony przypadek”, który przemawiałby za przyznaniem kosztów postępowania. Na marginesie Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że nie znalazł podstaw do odrębnego traktowania wniosku samego skarżącego i wniosku sformułowanego przez jego pełnomocnika wraz ze skargą konstytucyjną.
Trybunał Konstytucyjny jeszcze raz podkreśla to, co zostało wyraźnie zaznaczone w uzasadnieniu wyroku z 3 lipca 2006 r., że skarga konstytucyjna Pawła Kaczmarka zarzucająca niekonstytucyjność art. 14 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą z 8 grudnia 2000 r., była niezasadna. Zaskarżony przepis ma w rzeczywistości inny sens normatywny, niż mu przypisywał skarżący. Założenia, na których opierały się twierdzenia skarżącego, były wynikiem interpretacji przyjętej przez niego, nie wynikały natomiast ani z treści przepisu, ani nie były wyrazem jego odczytania przez praktykę administracyjną lub sądową. W tej sytuacji nie można dopatrzeć się w treści skargi i podniesionych w niej argumentach cech mogących uzasadniać wyjątkowe przyznanie zwrotu kosztów skarżącemu.
Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 27 lipca 2006 r.
Sygn. akt SK 56/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Jerzy Ciemniewski
Marian Grzybowski
Ewa Łętowska – sprawozdawca
Janusz Niemcewicz,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 lipca 2006 r., wniosku skarżącego Pawła Kaczmarka oraz jego pełnomocnika o orzeczenie zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE:
1. Po rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Pawła Kaczmarka w wyroku z 3 lipca 2006 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: „Art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, z 1997 r. Nr 28, poz. 153, z 1998 r. Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr 106, poz. 1215, z 2000 r. Nr 122, poz. 1313, z 2001 r. Nr 27, poz. 298 i Nr 81, poz. 877, z 2002 r. Nr 74, poz. 676 oraz z 2003 r. Nr 56, poz. 498), w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 8 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 122, poz. 1313), jest zgodny z art. 2 i art. 32 w związku z art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Pełnomocnik skarżącego wraz ze skargą konstytucyjną wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W piśmie z 7 marca 2006 r., a zatem już po skierowaniu sprawy do merytorycznego rozpoznania, skarżący wniósł odrębny wniosek o zasądzenie kosztów, załączając do niego wykaz kosztów, składający się z 23 pozycji i obejmujący np. cenę zakupu egzemplarza Dziennika Ustaw, koszty kserokopii materiałów i dokumentów, koszty zwrócenia się o pomoc do Stowarzyszenia Obrony przed Przemocą i związane z tym koszty przejazdów samochodem prywatnym do siedziby tego stowarzyszenia, koszty sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata, koszty przejazdu pociągiem do siedziby Trybunału Konstytucyjnego, łącznie w kwocie 1376,11 zł.
3. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 24 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o TK) zwrot kosztów postępowania orzekany jest wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. W razie nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny może orzec zwrot kosztów postępowania tylko „w uzasadnionych przypadkach” (art. 24 ust. 2 zd. 2 ustawy o TK). Orzeczenie takie ma jednak charakter wyjątkowy jako odstępstwo od zasady ogólnej wyrażonej w art. 24 ust. 2 zd. 1 ustawy o TK. Trybunał, rozpoznając wnioski złożone w niniejszej sprawie, nie znalazł podstaw do uznania, że zachodzi „uzasadniony przypadek”, który przemawiałby za przyznaniem kosztów postępowania. Na marginesie Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że nie znalazł podstaw do odrębnego traktowania wniosku samego skarżącego i wniosku sformułowanego przez jego pełnomocnika wraz ze skargą konstytucyjną.
Trybunał Konstytucyjny jeszcze raz podkreśla to, co zostało wyraźnie zaznaczone w uzasadnieniu wyroku z 3 lipca 2006 r., że skarga konstytucyjna Pawła Kaczmarka zarzucająca niekonstytucyjność art. 14 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą z 8 grudnia 2000 r., była niezasadna. Zaskarżony przepis ma w rzeczywistości inny sens normatywny, niż mu przypisywał skarżący. Założenia, na których opierały się twierdzenia skarżącego, były wynikiem interpretacji przyjętej przez niego, nie wynikały natomiast ani z treści przepisu, ani nie były wyrazem jego odczytania przez praktykę administracyjną lub sądową. W tej sytuacji nie można dopatrzeć się w treści skargi i podniesionych w niej argumentach cech mogących uzasadniać wyjątkowe przyznanie zwrotu kosztów skarżącemu.
Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.