Ts 97/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
45/1/B/2006
POSTANOWIENIE
z dnia 1 lutego 2006 r.
Sygn. akt Ts 97/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Bohdan Zdziennicki – przewodniczący
Marian Grzybowski – sprawozdawca
Andrzej Mączyński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 sierpnia 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Haliny Bartel,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej zażądano stwierdzenia niezgodności art. 393 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, art. 77 ust. 1 i art. 18 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 29 sierpnia 2005 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przyjmując, podobnie jak w sprawie o sygn. SK 26/02, że zarzuty skarżącej dotyczą płaszczyzny stosowania prawa. Badanie tego rodzaju zarzutów nie mieści się w zakresie właściwości Trybunału Konstytucyjnego.
W zażaleniu z 13 września 2005 r. skarżąca wniosła ponownie o zbadanie konstytucyjności zaskarżonego przepisu. Skarżąca stwierdziła, że w skardze konstytucyjnej omyłkowo wskazała na art. 393 § 1 pkt 3 k.p.c., gdy w rzeczywistości przedmiotem skargi zamierzała uczynić art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c. W uzasadnieniu zażalenia skarżąca nie odniosła się wprost do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, ponownie podniosła natomiast, że ze względu na wagę naruszonych praw oraz brak gwarancji ich ochrony Trybunał Konstytucyjny powinien stwierdzić niekonstytucyjność zaskarżonego przepisu.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, co następuje:
Zakres przedmiotowy skargi konstytucyjnej został w sposób jednoznaczny wyznaczony przez art. 79 ust. 1 Konstytucji. Z przepisu tego wynika, że przedmiotem skargi konstytucyjnej może być jedynie kwestia zgodności aktu normatywnego z Konstytucją. Tak ukształtowana właściwość Trybunału Konstytucyjnego nie dotyczy jedynie trybu skargowego, ale również pozostałych trybów kontroli konstytucyjności prawa. Wynika to jednoznacznie z brzmienia art. 188 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny nie jest właściwy do badania zgodności z Konstytucją aktów stosowania prawa, nawet w sytuacjach, gdy zachodzi wysokie prawdopodobieństwo naruszenia przez te akty wolności lub praw skarżącej.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny zasadnie przyjął, że ewentualne naruszenie praw skarżącej wynikające z nierozpoznania jej kasacji ma swe źródło w akcie stosowania prawa, a nie w zaskarżonym przepisie kodeksu postępowania cywilnego. Ustalenia tego nie kwestionuje zresztą sama skarżąca w zażaleniu. Wobec powyższego, argumenty podnoszone przez skarżącą odnoszące się do praktyki stosowania prawa nie mogą stanowić podstawy dla uwzględnienia zażalenia.
Dla oceny niniejszej skargi konstytucyjnej nie ma również znaczenia dokonana w zażaleniu zmiana przedmiotu zaskarżenia z art. 393 § 1 pkt 3 na art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c. Po pierwsze przedmiotem postępowania zażaleniowego jest ocena zasadności podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Z tego względu zmiana przedmiotu zaskarżenia pozostaje poza zakresem oceny Trybunału Konstytucyjnego i nie może ona uzasadniać ewentualnego uwzględnienia zażalenia. Po drugie, nawet gdyby Trybunał Konstytucyjny przyjął, że przedmiotem skargi jest konstytucyjność art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c., to wskazana w zaskarżonym postanowieniu podstawa odmowy zachowuje nadal swą aktualność. Odnośnie tego ostatniego przepisu należy podzielić pogląd wyrażony w wyroku z 31 marca 2005 r. o sygn. SK 26/02 (OTK ZU nr 3/A/2005, poz. 29), że również w tym wypadku mamy do czynienia z naruszeniem praw skarżących, których źródłem jest wyłącznie praktyka stosowania prawa.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 1 lutego 2006 r.
Sygn. akt Ts 97/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Bohdan Zdziennicki – przewodniczący
Marian Grzybowski – sprawozdawca
Andrzej Mączyński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 sierpnia 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Haliny Bartel,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej zażądano stwierdzenia niezgodności art. 393 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, art. 77 ust. 1 i art. 18 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 29 sierpnia 2005 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przyjmując, podobnie jak w sprawie o sygn. SK 26/02, że zarzuty skarżącej dotyczą płaszczyzny stosowania prawa. Badanie tego rodzaju zarzutów nie mieści się w zakresie właściwości Trybunału Konstytucyjnego.
W zażaleniu z 13 września 2005 r. skarżąca wniosła ponownie o zbadanie konstytucyjności zaskarżonego przepisu. Skarżąca stwierdziła, że w skardze konstytucyjnej omyłkowo wskazała na art. 393 § 1 pkt 3 k.p.c., gdy w rzeczywistości przedmiotem skargi zamierzała uczynić art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c. W uzasadnieniu zażalenia skarżąca nie odniosła się wprost do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, ponownie podniosła natomiast, że ze względu na wagę naruszonych praw oraz brak gwarancji ich ochrony Trybunał Konstytucyjny powinien stwierdzić niekonstytucyjność zaskarżonego przepisu.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, co następuje:
Zakres przedmiotowy skargi konstytucyjnej został w sposób jednoznaczny wyznaczony przez art. 79 ust. 1 Konstytucji. Z przepisu tego wynika, że przedmiotem skargi konstytucyjnej może być jedynie kwestia zgodności aktu normatywnego z Konstytucją. Tak ukształtowana właściwość Trybunału Konstytucyjnego nie dotyczy jedynie trybu skargowego, ale również pozostałych trybów kontroli konstytucyjności prawa. Wynika to jednoznacznie z brzmienia art. 188 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny nie jest właściwy do badania zgodności z Konstytucją aktów stosowania prawa, nawet w sytuacjach, gdy zachodzi wysokie prawdopodobieństwo naruszenia przez te akty wolności lub praw skarżącej.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny zasadnie przyjął, że ewentualne naruszenie praw skarżącej wynikające z nierozpoznania jej kasacji ma swe źródło w akcie stosowania prawa, a nie w zaskarżonym przepisie kodeksu postępowania cywilnego. Ustalenia tego nie kwestionuje zresztą sama skarżąca w zażaleniu. Wobec powyższego, argumenty podnoszone przez skarżącą odnoszące się do praktyki stosowania prawa nie mogą stanowić podstawy dla uwzględnienia zażalenia.
Dla oceny niniejszej skargi konstytucyjnej nie ma również znaczenia dokonana w zażaleniu zmiana przedmiotu zaskarżenia z art. 393 § 1 pkt 3 na art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c. Po pierwsze przedmiotem postępowania zażaleniowego jest ocena zasadności podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Z tego względu zmiana przedmiotu zaskarżenia pozostaje poza zakresem oceny Trybunału Konstytucyjnego i nie może ona uzasadniać ewentualnego uwzględnienia zażalenia. Po drugie, nawet gdyby Trybunał Konstytucyjny przyjął, że przedmiotem skargi jest konstytucyjność art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c., to wskazana w zaskarżonym postanowieniu podstawa odmowy zachowuje nadal swą aktualność. Odnośnie tego ostatniego przepisu należy podzielić pogląd wyrażony w wyroku z 31 marca 2005 r. o sygn. SK 26/02 (OTK ZU nr 3/A/2005, poz. 29), że również w tym wypadku mamy do czynienia z naruszeniem praw skarżących, których źródłem jest wyłącznie praktyka stosowania prawa.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.