Pełny tekst orzeczenia

200/5/B/2006

POSTANOWIENIE
z dnia 1 lutego 2006 r.
Sygn. akt Ts 172/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stowarzyszenia Klub Byłych Więźniów Politycznych Obozu Koncentracyjnego Mauthausen-Gusen w sprawie zgodności:
art. 2 ustawy z dnia 11 października 2002 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych (Dz. U. Nr 181, poz. 1515) z art. 19 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 21 września 2005 r. wniesiono o uznanie, że treść art. 2 ustawy z dnia 11 października 2002 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych (Dz. U. Nr 181, poz. 1515) jest sprzeczna z art. 19 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 października 2005 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej poprzez uprawdopodobnienie, że w niniejszej sprawie została wyczerpana droga prawna w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) oraz wskazanie orzeczeń odnoszących się do praw konstytucyjnych skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, wydanych na podstawie zaskarżonego przepisu ustawy. Z uwagi na brak możliwości doręczenia pod wskazanym w skardze adresem, przesyłka pocztowa zawierająca powyższe zarządzenie została awizowana przez Urząd Pocztowy w Warszawie 21 i 31 października 2005 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jedną z podstawowych przesłanek warunkujących skorzystanie ze skargi konstytucyjnej jest wskazanie ostatecznego orzeczenia sądu bądź organu administracji publicznej wydanego na podstawie kwestionowanego w skardze przepisu, które naruszałoby konstytucyjne prawa, wolności lub obowiązki skarżącego. Precyzujący zasady korzystania ze skargi konstytucyjnej, jako środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw, art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym przewiduje, że skarga może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Wyczerpanie drogi prawnej oraz wskazanie orzeczenia naruszającego konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego, wydanego w oparciu o zaskarżony przepis stanowią warunki konieczne dla rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej. Brak spełnienia tych wymogów uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie skargi.
Z uwagi na brak możliwości doręczenia pełnomocnikowi skarżącego zarządzenia wzywającego do usunięcia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej, w niniejszej sprawie nie jest możliwe ustalenie, czy skarga spełnia powołane powyżej wymogi i w związku z tym nie może być nadany jej dalszy bieg.
W sprawach doręczeń, nieuregulowanych w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym, na podstawie art. 20 tejże ustawy odpowiednie zastosowanie znajduje art. 139 § 3 kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym pisma dla osób prawnych, organizacji, osób fizycznych podlegających wpisowi do rejestru albo ewidencji na podstawie odrębnych przepisów – w razie niemożności doręczenia w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających z uwagi na nieujawnienie w rejestrze zmiany adresu – pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że nowy adres jest sądowi znany.
W związku z tym, że przesyłka zawierająca zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego nie mogła zostać doręczona adresatowi zgodnie z przepisami regulującymi zasady doręczeń, należy więc przyjąć skutek doręczenia z dniem jej zwrotu do nadawcy przez placówkę pocztową.
Należy więc uznać, że w wyznaczonym terminie skarżący nie wskazał orzeczeń wydanych w oparciu o kwestionowany przepis, nie uprawdopodobnił też wyczerpania drogi prawnej.

Biorąc po uwagę powyższe okoliczności, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.