Pełny tekst orzeczenia

158/4/B/2006


POSTANOWIENIE

z dnia 12 lipca 2006 r.
Sygn. akt Ts 211/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski – przewodniczący
Mirosław Wyrzykowski – sprawozdawca
Marek Safjan,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 lutego 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Eugenii Malinowskiej,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 2 grudnia 2005 r. skarżąca zarzuciła art. 57 ust. 1 i 2 w zw. z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.; dalej: ustawa) sprzeczność z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32, art. 2 oraz z art. 18 i art. 71 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 22 lutego 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej w zakresie art. 57 ust. 2 w zw. z art. 65 ust. 1 (mylnie oznaczonym w sentencji postanowienia jako art. 65 ust. 2 ustawy) ze względu na oczywistą bezzasadność wysuniętego w stosunku do tego przepisu zarzutu. W uzasadnieniu stwierdzono, że uchylenie zawartego w zaskarżonym art. 57 ust. 1 wymogu uzależnienia prawa do renty od momentu powstania niezdolności do pracy w sytuacji, w której ubezpieczony może wykazać się dostatecznie długim okresem składkowym i nieskładkowym, pozostaje w racjonalnym związku z istotą prawa do renty stanowiącego realizację prawa do zabezpieczenia społecznego.
W zażaleniu wniesionym na powyższe postanowienie 7 marca 2006 r. skarżąca wskazuje na niesprawiedliwość, jaka powstaje w sytuacji, w której de facto zmusza się osoby opłacające składkę na ubezpieczenie społeczne do korzystania ze świadczeń pomocy społecznej, która skierowana jest – w ocenie skarżącej – przede wszystkim do osób najuboższych, takich które niekiedy nie opłaciły ani jednej składki na ubezpieczenie społeczne. Ponadto skarżąca raz jeszcze kwestionuje zasadność uzależnienia prawa do renty od momentu powstania niezdolności do pracy. Konkludując skarżąca stwierdza, że samo „zwolnienie osoby ubezpieczonej po 20 (kobiety) lub 25 (mężczyźni) latach płacenia składek z obowiązku spełnienia dodatkowego wymogu krótszej niż 18-miesięcznej przerwy w płaceniu składek jest zgodne z Konstytucją. Nie można jednak z tego przepisu wyprowadzać niezgodnego z Konstytucją wniosku, iż osoby o niższym stażu pracy można rygorem 18-miesięcznym pozbawić jakiejkolwiek renty. W tym świetle przepis art. 57 ust. 2 ustawy w zw. z art. 65 ust. 1 – o ile jest rozumiany z pomocą wykładni a contrario w ten sposób, że potwierdza stan prawny, w którym osoby ubezpieczone o stażu pracy poniżej 20/25 lat, a które stały się niezdolne do pracy po upływie 18 miesięcy od ustania płacenia składek na ubezpieczenie społeczne nie mają prawa do jakiejkolwiek renty, winien zostać uznany za niezgodny z Konstytucją”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią zaskarżonego art. 57 ust. 2 ustawy przewidzianych w art. 57 ust. 1 pkt 3 wymogów nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny, oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Jak wynika jednoznacznie z wniesionego zażalenia skarżąca nie kwestionuje zasadności samego zwolnienia tej kategorii osób od spełnienia wskazanych wymogów, tylko podważa zasadność wprowadzenia tych wymogów w stosunku do osób, które nie przynależą do tej kategorii.
Nie budzi wątpliwości Trybunału, iż kwestionowany przez skarżącą wymóg uzależnienia prawa do renty od momentu powstania niezdolności do pracy wynika bezpośrednio z art. 57 ust. 1 pkt 3, nie zaś – a contrario – z art. 57 ust. 2 zaskarżonej ustawy. Uznanie za niekonstytucyjny tego ostatniego przepisu rozszerzyłoby tylko zakres osób, których prawo do renty uzależnione zostało od spełnienia określonego w art. 57 ust. 1 pkt 3 wymogu, nie prowadząc w żaden sposób do uchylenia naruszenia przysługującego skarżącej prawa do zabezpieczenia społecznego, stanowiącego podstawę do wniesienia niniejszej skargi konstytucyjnej. Podkreślić także należy, że w zakresie art. 57 ust. 1 pkt 3 zaskarżonej ustawy skarga konstytucyjna przekazana została do merytorycznego rozpoznania.

Reasumując stwierdzić należy, iż skarżąca we wniesionym zażaleniu faktycznie podzieliła stanowisko Trybunału wyrażone w zaskarżonym postanowieniu w zakresie konstytucyjności zwolnienia określonej kategorii osób z konieczności spełnienia części przewidzianych ustawą warunków uzyskania renty, swoje wątpliwości łącząc jedynie z faktem obowiązywania tych przesłanek w stosunku do pozostałej części ubezpieczonych – który to zarzut będzie przedmiotem merytorycznej kontroli Trybunału w trybie wniesionej skargi. Mając powyższe na względzie Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia złożonego na postanowienie TK z 22 lutego 2006 r.