Ts 252/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V Cz 925/06
Pełny tekst orzeczenia
281/6/B/2007
POSTANOWIENIE
z dnia 27 listopada 2006 r.
Sygn. akt Ts 252/06
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Joanny Pacewicz w sprawie zgodności:
art. 399 § 1 oraz art. 7701 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 16 października 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 399 § 1 oraz art. 7701 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Postanowieniem z 20 marca 2006 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – V Wydział Cywilny-Odwoławczy (sygn. akt V Cz 925/06) odrzucił skargę Joanny Pacewicz o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem. Postanowieniem z 2 czerwca 2006 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – V Wydział Cywilny-Odwoławczy (sygn. akt V Cz 925/06) odrzucił zażalenie na postanowienie z 20 marca 2006 r.
Skarżąca zarzuciła w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis art. 399 § 1 k.p.c. poprzez wskazanie możliwości żądania wznowienia postępowania tylko do wypadków przewidzianych w tym dziale i tylko do spraw zakończonych prawomocnym wyrokiem ogranicza możliwość dochodzenia praw i wolności w drodze wznowienia postępowania w innych sprawach, np. w postępowaniu egzekucyjnym, przez co niezgodny jest z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Przepis art. 7701 k.p.k. zwalniający prawomocne postanowienie komornika w przedmiocie kosztów postępowania egzekucyjnego z potrzeby opatrzenia go klauzulą wykonalności zamyka drogę zaskarżenia takiego postanowienia, a tym samym jest niezgodny z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna jest środkiem inicjowania postępowania służącego eliminacji z systemu prawa przepisów ustaw lub innych aktów normatywnych, stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, naruszającego wolności lub prawa albo obowiązki skarżącego określone w Konstytucji. Precyzując zasady, na jakich dopuszczalne jest korzystanie z tego środka ochrony, ustawodawca nałożył na skarżącego szereg obowiązków, których wypełnienie warunkuje merytoryczne rozpoznanie wniesionej skargi. Jednym z podstawowych warunków jest wniesienie skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie, określonym w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z tym przepisem skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile ta droga jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie ostatecznym orzeczeniem jest postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie – V Wydział Cywilny-Odwoławczy z 2 czerwca 2006 r., doręczone skarżącej 17 czerwca 2006 r. Tymczasem skarga konstytucyjna została złożona 16 października 2006 r., tj. już po upływie terminu wskazanego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Stwierdzenie naruszenia terminu do wniesienia skargi, a tym samym uchybienie warunkom, jakie spełniać musi skarga konstytucyjna decyduje ostatecznie o niedopuszczalności nadania jej biegu.
W tym stanie rzeczy należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 27 listopada 2006 r.
Sygn. akt Ts 252/06
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Joanny Pacewicz w sprawie zgodności:
art. 399 § 1 oraz art. 7701 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 16 października 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 399 § 1 oraz art. 7701 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Postanowieniem z 20 marca 2006 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – V Wydział Cywilny-Odwoławczy (sygn. akt V Cz 925/06) odrzucił skargę Joanny Pacewicz o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem. Postanowieniem z 2 czerwca 2006 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – V Wydział Cywilny-Odwoławczy (sygn. akt V Cz 925/06) odrzucił zażalenie na postanowienie z 20 marca 2006 r.
Skarżąca zarzuciła w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis art. 399 § 1 k.p.c. poprzez wskazanie możliwości żądania wznowienia postępowania tylko do wypadków przewidzianych w tym dziale i tylko do spraw zakończonych prawomocnym wyrokiem ogranicza możliwość dochodzenia praw i wolności w drodze wznowienia postępowania w innych sprawach, np. w postępowaniu egzekucyjnym, przez co niezgodny jest z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Przepis art. 7701 k.p.k. zwalniający prawomocne postanowienie komornika w przedmiocie kosztów postępowania egzekucyjnego z potrzeby opatrzenia go klauzulą wykonalności zamyka drogę zaskarżenia takiego postanowienia, a tym samym jest niezgodny z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna jest środkiem inicjowania postępowania służącego eliminacji z systemu prawa przepisów ustaw lub innych aktów normatywnych, stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, naruszającego wolności lub prawa albo obowiązki skarżącego określone w Konstytucji. Precyzując zasady, na jakich dopuszczalne jest korzystanie z tego środka ochrony, ustawodawca nałożył na skarżącego szereg obowiązków, których wypełnienie warunkuje merytoryczne rozpoznanie wniesionej skargi. Jednym z podstawowych warunków jest wniesienie skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie, określonym w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z tym przepisem skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile ta droga jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie ostatecznym orzeczeniem jest postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie – V Wydział Cywilny-Odwoławczy z 2 czerwca 2006 r., doręczone skarżącej 17 czerwca 2006 r. Tymczasem skarga konstytucyjna została złożona 16 października 2006 r., tj. już po upływie terminu wskazanego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Stwierdzenie naruszenia terminu do wniesienia skargi, a tym samym uchybienie warunkom, jakie spełniać musi skarga konstytucyjna decyduje ostatecznie o niedopuszczalności nadania jej biegu.
W tym stanie rzeczy należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.