Pełny tekst orzeczenia

166/5/B/2006

POSTANOWIENIE
z dnia 21 września 2006 r.
Sygn. akt Tw 2/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych o zbadanie zgodności:
art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2004 r., z art. 84, art. 92 ust. 1 zdanie drugie, art. 216 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.

UZASADNIENIE:

W dniu 3 lutego 2006 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych o zbadanie zgodności art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2004 r. z art. 92 ust. 1 zdanie drugie Konstytucji w zakresie braku określenia spraw przekazanych do uregulowania w rozporządzeniu oraz braku wytycznych dotyczących treści aktu wykonawczego i art. 22 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2004 r. z art. 84 i art. 216 ust. 1 i art. 217 Konstytucji w zakresie naruszenia zasady wyłączności ustawy w odniesieniu do danin publicznych.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 marca 2006 r. wezwano wnioskodawcę do usunięcia braków formalnych wniosku poprzez doręczenie wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała Rady Krajowej Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych z 15 grudnia 2005 r. została podjęta zgodnie ze statutem organizacji w pięciu egzemplarzach; wskazanie, czy kwestionowany we wniosku art. 22 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2004 r. wywoływał nadal skutki prawne.
W piśmie z 27 marca 2006 r. wnioskodawca odniósł się do stwierdzonych przez Trybunał braków formalnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. W myśl art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, podmiotem uprawnionym do inicjowania kontroli konstytucyjności prawa w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym są m.in. ogólnokrajowe władze organizacji pracodawców. Wyrażenie przez uprawniony organ woli wystąpienia z wnioskiem do Trybunału, wymaga uprzedniego podjęcia stosownej uchwały. Musi ona w sposób precyzyjny określać przedmiot zaskarżenia, poprzez dokładne wskazanie kwestionowanego aktu normatywnego lub jego części oraz zawierać sformułowanie zarzutu niezgodności z aktem wyższego rzędu. Sformułowanie zarzutu, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o TK), stanowi przejaw wyrażanej przez skarżącego negatywnej oceny, co do hierarchicznej zgodności norm. Polega ona na skonkretyzowaniu relacji między kwestionowanym aktem normatywnym (lub jego częścią), a wyraźnie określonym wzorcem, stanowiącym podstawę kontroli. Dopiero tak rozumiany związek między normą kontrolowaną a normatywnym wzorcem, wyznacza przedmiotowe granice kontroli sprawowanej przez Trybunał Konstytucyjny (art. 66 ustawy o TK).
Wnioski pochodzące od tych podmiotów podlegają wstępnemu rozpoznaniu na podstawie art. 36 ustawy o TK. Podstawowym celem tego etapu postępowania jest kontrola dopuszczalności merytorycznego rozpoznania danego wniosku z punktu widzenia wszystkich przesłanek określonych zarówno na poziomie konstytucyjnym, jak również w odpowiednich przepisach ustawy o TK.
Zgodnie z art. 66 ustawy o TK, Trybunał rozpatrując każdą sprawę związany jest granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi konstytucyjnej. Takiej regulacji towarzyszy inne rozwiązanie ustrojodawcy, który nie przyznał Trybunałowi możliwości wszczynania postępowań z urzędu. Taki stan rozwiązań normatywnych oznacza konieczność ścisłego wyznaczenia granic spraw rozpatrywanych przez Trybunał Konstytucyjny. W szczególności takie restryktywne podejście wymaga określenia przedmiotu zaskarżenia (kwestionowanych przepisów), jak i wzorca kontroli.

2. We wniosku z 3 lutego 2006 r. Polska Organizacja Pracodawców Osób Niepełnosprawnych domaga się zbadania zgodności art. 22 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2004 r. z art. 92 ust. 1 zdanie drugie, art. 84, art. 216 ust. 1 i art. 217 Konstytucji. Podstawą wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego przez wnioskodawcę jest uchwała nr 2 Rady Krajowej podjęta na posiedzeniu 15 grudnia 2005 r.
Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę na niezgodność uchwały nr 2 z 15 grudnia 2005 r. z protokołem Rady Krajowej nr 9 z obiegowego podjęcia uchwał nr 1, 2, 3, 4 z 15 grudnia 2005 r. Z protokołu Rady Krajowej nr 9 jednoznacznie wynika, że została podjęta uchwała w przedmiocie „skierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności art. 22 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 1997 o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z art. 92 ust. 1 zdanie drugie in fine Konstytucji”.
Z doręczonego protokołu nie wynika, by Rada Krajowa podjęła uchwałę w kwestii wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego w celu zbadania zgodności art. 22 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z art. 84, art. 216 ust. 1 i art. 217 Konstytucji.
W powyższym stanie faktycznym Trybunał uznaje, że odpowiedni organ Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych nie wyraził oświadczenia woli w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie skarżonego przepisu z art. 84, art. 216 ust. 1 i art. 217 Konstytucji. W tym zakresie wniosek pochodzi zatem od podmiotu nielegitymowanego, co stanowi przesłankę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi.

3. Trybunał Konstytucyjny dostrzegł jeszcze jedną przesłankę uniemożliwiającą nadanie wnioskowi Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych dalszego biegu. Protokół Rady Krajowej nr 9 nie wskazuje, że przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny miałby być art. 22 ust. 2 skarżonej ustawy w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2004 r. Z protokołu nie wynika, że uchwała ma dotyczyć przepisu, który już nie obowiązuje. W sytuacji powyższej, Trybunał Konstytucyjny zmuszony jest przyjąć domniemanie, iż w uchwale kwestionuje się konstytucyjność obowiązującego wówczas art. 22 ust. 2 w brzmieniu na dzień 15 grudnia 2005 r. Przepis ten jednak nie zawiera upoważnienia ustawowego do wydania rozporządzenia. Wskazanie art. 92 ust. 1 Konstytucji jako wzorca kontroli tego przepisu jest zatem nierelewantne. W konsekwencji, argumentacja wyrażona w uzasadnieniu wniosku staje się całkowicie bezzasadna, co pociąga za sobą konieczność odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi.

Z tych wszystkich względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.