Pełny tekst orzeczenia

130/4/B/2006

POSTANOWIENIE
z dnia 26 lipca 2006 r.
Sygn. akt Tw 13/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie z dnia 9 stycznia 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Krajowej Rady Komorniczej,


p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W dniu 23 marca 2005 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynął wniosek Krajowej Rady Komorniczej o zbadanie zgodności art. 15 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 133, poz. 882 ze zm.; dalej: ustawa o komornikach sądowych i egzekucji) z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji; art. 15 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, dodanego art. 1 ustawy z dnia 24 września 2004 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 236, poz. 2356; dalej: ustawa nowelizująca) z art. 2 Konstytucji; art. 45 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w brzmieniu ustalonym art. 1 ustawy nowelizującej z art. 2 Konstytucji; art. 49 ust. 1 zd. 2 i ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w brzmieniu ustalonym przez art. 1 ustawy nowelizującej z art. 2, art. 84 i art. 217 Konstytucji oraz art. 63 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w brzmieniu ustalonym przez art. 1 ustawy nowelizującej z art. 2 i art. 32 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału z 24 kwietnia 2005 r. wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku przez wskazanie, w jakim zakresie art. 49 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji jest niezgodny z art. 2 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 63 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji jest niezgodny z art. 2 Konstytucji; doręczenie oryginału uchwały Krajowej Rady Komorniczej z 23 lutego 2005 r. (nr 226/II/2005) oraz 2 kopii; doręczenie 5 egzemplarzy wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała została podjęta zgodnie z regulaminem Krajowej Rady Komorniczej; wskazanie składu osobowego Krajowej Rady Komorniczej w dniu podjęcia uchwały (nr 226/II/2005); doręczenie 5 egzemplarzy aktualnego regulaminu Krajowej Rady Komorniczej oraz doręczenie 2 kopii wniosku.
W piśmie z 10 maja 2005 r. pełnomocnik wnioskodawcy odniósł się do stwierdzonych w zarządzeniu braków formalnych wniosku. W przekonaniu wnioskodawcy art. 49 ust. 1 zd. 2 oraz art. 63 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji naruszają wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadę przyzwoitej legislacji. Pełnomocnik nadesłał również oryginały uchwał Krajowej Rady Komorniczej z: 23 lutego 2005 r. (nr 226/II/2005) oraz 29 października 2004 r. (nr 209/II/2004) wraz z dwiema kopiami, protokół (w pięciu egzemplarzach) z XLIV posiedzenia Krajowej Rady Komorniczej z 29 października 2004 r. oraz wskazał, że uchwała z 23 lutego 2005 r. została podjęta w trybie obiegowym. Pełnomocnik wnioskodawcy wskazał również aktualny skład osobowy i tekst regulaminu Rady w dacie podejmowania wyżej przywołanych uchwał, a także nadesłał dwie kopie wniosku.
Postanowieniem z 9 stycznia 2006 r. Trybunał odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie zbadania zgodności art. 15 ust. 1 pkt 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji oraz art. 45 ust. 2 tej ustawy z art. 2 Konstytucji z uwagi na oczywistą bezzasadność przedstawionych zarzutów. Trybunał wykluczył także możliwość merytorycznej kontroli art. 15 ust. 3 wskazanej ustawy z art. 2 Konstytucji z uwagi na wycofanie wniosku w tym zakresie.
W zażaleniu z 20 stycznia 2006 r. pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o nadanie dalszego biegu wnioskowi Krajowej Rady Komorniczej w zakresie, w jakim wnioskodawca domagał się stwierdzenia niezgodności art. 45 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z art. 2 Konstytucji. Zażalenie nie objęło natomiast zarzutu niezgodności art. 15 ust. 1 pkt 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji. Wnioskodawca podzielił w tym zakresie stanowisko Trybunału wyrażone w kwestionowanym postanowieniu z 9 stycznia 2006 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W zażaleniu na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego Krajowa Rada Komornicza w pełni podtrzymała swoje stanowisko wyrażone we wniosku, zgodnie z którym art. 45 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji stracił znaczenie normatywne i stał się zbędny z legislacyjnego punktu widzenia. Wnioskodawca stwierdził dodatkowo, że norma zawarta w przytoczonym przepisie ustawy stanowi powtórzenie regulacji zawartej w art. 43 oraz art. 44 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Zabieg ten jest – zdaniem wnioskodawcy – niecelowy i pozbawiony logicznego znaczenia oraz może prowadzić do niepotrzebnych trudności interpretacyjnych. W ocenie Krajowej Rady Komorniczej uzasadnia to zarzut niezgodności art. 45 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z zasadą przyzwoitej legislacji, wywiedzioną z art. 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podtrzymuje stanowisko wyrażone w kwestionowanym postanowieniu z 9 stycznia 2006 r., dotyczące zarzutu niezgodności art. 45 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z art. 2 Konstytucji. Odnosząc się natomiast do argumentacji wnioskodawcy przedstawionej w zażaleniu należy podkreślić, że kontrola konstytucyjności sprawowana przez Trybunał obejmuje wyłącznie badanie hierarchicznej zgodności norm prawa. Trybunał Konstytucyjny nie jest powołany do orzekania ani do o horyzontalnej sprzeczności pomiędzy poszczególnymi regulacjami ustawowymi, ani o celowości rozwiązań przyjętych przez ustawodawcę. Eliminowanie z tekstu ustaw przepisów, które stały się zbędne, należy do zadań ustawodawcy, nie zaś Trybunału Konstytucyjnego. W tym stanie rzeczy dokonanie kontroli art. 45 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w oparciu o zarzut braku spójności tego przepisu z pozostałymi regulacjami wskazanej ustawy oraz niecelowość jego wprowadzenia należy uznać za niedopuszczalne.
Trybunał Konstytucyjny oceniając kwestionowany przepis z punktu widzenia zasady przyzwoitej legislacji bada przede wszystkim, czy został on sformułowany w sposób poprawny, precyzyjny i jasny. Wadliwość danej regulacji w tym zakresie nie prowadzi jednak do automatycznego uznania jej niezgodności z przywołaną zasadą konstytucyjną. Wnioskodawca musi wykazać m.in., że sposób sformułowania kwestionowanego przepisu prowadzi do takich trudności interpretacyjnych, których nie można rozwiązać w sposób racjonalny przy pomocy żadnej z metod wykładni. Dopiero stwierdzenie kwalifikowanego charakteru wadliwości kwestionowanego przepisu uzasadnia jego ocenę z punktu widzenia zasady przyzwoitej legislacji wynikającej z art. 2 Konstytucji.
Krajowa Rada Komornicza stwierdza w zażaleniu, że norma wyrażona w art. 45 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji stanowi powtórzenie innych norm, zawartych we wcześniejszych przepisach tej ustawy. Wnioskodawca nie powołuje jednak żadnych dodatkowych argumentów mogących uzasadniać tezę, iż tego rodzaju powtórzenie powoduje takie istotne problemy interpretacyjne, nie dające się rozstrzygnąć na gruncie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji przy pomocy poszczególnych reguł wykładni, które powodują naruszenie wolności i praw komorników będących członkami organizacji zawodowej, jaką jest Krajowa Rada Komornicza. Nawet gdyby przyjąć, że doszło do powtórzenia tej samej normy w różnych przepisach omawianej ustawy, tego rodzaju stwierdzenie samo w sobie nie uzasadnia zarzutu sprzeczności jakiegokolwiek przepisu z art. 2 Konstytucji. Tak sformułowany zarzut należy zatem uznać za oczywiście bezzasadny.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny uznając, że zażalenie nie podważyło zasadności stanowiska zajętego w zaskarżonym postanowieniu, orzekł jak w sentencji.