Pełny tekst orzeczenia

361/5/B/2009


POSTANOWIENIE

z dnia 23 maja 2007 r.
Sygn. akt Ts 81/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Maria Gintowt-Jankowicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Waldemara S. w sprawie zgodności:
art. 46 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 67 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

zawiesić postępowanie.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 10 kwietnia 2007 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 46 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 67 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji.
Decyzją z 19 stycznia 2006 r. (znak RZ-10-03-6000/58/01/2006) Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Gdańsku przyjął do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego należnego skarżącemu za okres od 1 października 2005 r. do 5 lutego 2006 r. kwotę wynoszącą 100% przeciętnego wynagrodzenia. W odwołaniu złożonym od powyższej decyzji skarżący wniósł przyjęcie do obliczenia podstawy wymiaru zasiłki chorobowego kwoty stanowiącej przeciętne wynagrodzenie ubezpieczonego za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Odwołanie skarżącego zostało oddalone przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 24 maja 2006 r. (sygn. akt VI U 332/06). Sąd Okręgowy, Sąd Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku oddalił apelację wniesioną od powyższego rozstrzygnięcia wyrokiem z 10 października 2006 r. (sygn. akt VIII Ua 89/06). Wyrok ten został zaskarżony skargą kasacyjną, która dotychczas nie została rozpoznana.
Z wydaniem wskazanych powyżej rozstrzygnięć wiąże skarżący naruszenie zasady demokratycznego państwa prawnego, zasady równości wobec prawa oraz prawa wynikającego z art. 67 ust. 1 i 2 Konstytucji. Naruszenia powyższych praw upatruje skarżący w fakcie nieuzyskania zasiłku chorobowego w wysokości proporcjonalnej do uzyskiwanych uprzednio zarobków. Zasada równości została naruszona – zdaniem skarżącego – poprzez wprowadzenie dyskryminującego kryterium, za jakie uznaje fakt istnienia lub nieistnienia tytułu ubezpieczeniowego, które uniemożliwia osobom ubezpieczonym po ustaniu stosunku pracy otrzymywanie zasiłku chorobowego proporcjonalnego do osiąganego wynagrodzenia. Odwołując się do tezy Trybunału Konstytucyjnego, według której świadczenia z ubezpieczenia społecznego mają pokrywać usprawiedliwione potrzeby ubezpieczonego, skarżący wskazuje, iż należy je ustalać indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego przypadku. Oznacza to – w jego ocenie – iż wszelkie próby stosowania mierników obiektywnych, takich jak wysokość przeciętnego wynagrodzenia, zawsze będą godzić w usprawiedliwione potrzeby ubezpieczonych, których poziom życia jest wyższy niż przeciętny, co pozwala uzasadnić naruszenie prawa wyrażonego w art. 67 ust. 1 zd. 1 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem prawnym o charakterze subsydiarnym i nadzwyczajnym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasada subsydiarności w korzystaniu z prawa do skargi konstytucyjnej wymaga wykorzystania przysługujących skarżącemu środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są bowiem przede wszystkim powołane sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał Konstytucyjny może wkraczać dopiero po wyczerpaniu tych wszystkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy, w tym na uchylenie naruszonego prawa lub wolności konstytucyjnej. Podkreślić należy, iż nie w każdym przypadku zainicjowanie tych procedur jest wymagane dla spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej (tak jest np. w przypadku kasacji w sprawach karnych i skargi kasacyjnej w sprawach cywilnych), jednakże w sytuacji, w której zostały już zainicjowane i mogą mieć wpływ na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności na stwierdzenie naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw przysługujących skarżącemu, uzasadnionym staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia. Może się bowiem okazać, iż wydane przez organy sądowe rozstrzygnięcie doprowadzi do uchylenia naruszonego prawa lub wolności konstytucyjnej, co uczyni postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym bezprzedmiotowym.
Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny, działając na podstawie art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) oraz art. 177 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), zawiesza postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.