Pełny tekst orzeczenia

95/2/B/2007


POSTANOWIENIE

z dnia 18 kwietnia 2007 r.
Sygn. akt Ts 92/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski – przewodniczący
Ewa Łętowska – sprawozdawca
Marek Kotlinowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Daniela Dwornika,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 14 kwietnia 2006. r. pełnomocnik skarżącego wniósł o stwierdzenie niezgodności art. 17 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673, ze zm.) w zw. z art. 103-106 i art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Zaskarżone przepisy statuują podstawę do zawieszenia renty z tytułu niezdolności do pracy w przypadku osiągnięcia określonych ustawą dochodów. W ocenie skarżącego ich wprowadzenie do obowiązującego porządku prawnego doprowadziło do bezpodstawnego odebrania mu renty należnej z tytułu choroby zawodowej. Wprowadzenie regulacji zezwalających na odebranie tego typu świadczenia narusza jego zdaniem zasadę ochrony zaufania do Państwa i prawa oraz zasadę sprawiedliwości społecznej. Ponadto zaskarżone przepisy naruszają także wyrażoną w art. 32 Konstytucji zasadę równości podmiotów wobec prawa. Skarżący za „podmioty podobne” wymagające równego traktowania uznaje także emerytów i rencistów „służb mundurowych”, których renty nie ulegają zawieszeniu w sytuacji przekroczenia określonej kwoty przychodów z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Brak jest w jego ocenie podstaw do przyjmowania szczególnego charakteru służby zawodowej żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, które uzasadniałyby ich uprzywilejowane traktowanie w przypadku osiągania dodatkowych dochodów.
Postanowieniem z 3 listopada 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując w uzasadnieniu, iż skarżący nie wskazał przysługującego mu prawa konstytucyjnego o charakterze podmiotowym, którego naruszenie legitymować mogłoby do wniesienia skargi konstytucyjnej. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem TK ani powołana w skardze zasada równości, ani zasady wynikające z art. 2 Konstytucyjni nie stanowią praw konstytucyjnych o charakterze podmiotowym.
W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego ograniczył się do stwierdzenia, iż „zarówno skarga jak i pismo z 3 lipca 2006 r. wskazując na naruszenie zasady równości wobec prawa przez różne traktowanie poszczególnych grup zawodowych, nie pozostawia wątpliwości, iż doszło do podważenia konstytucyjnego prawa obywatela do zabezpieczenia społecznego”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności przypomnieć należy treść art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym nakładającego na skarżącego obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne wolności i prawa i w jaki sposób zostały naruszone oraz treść art. 66 ustawy, zgodnie z którym Trybunał orzekając, związany jest granicami skargi.
We wniesionym zażaleniu skarżący nie kwestionował reprezentowanego w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego poglądu, zgodnie z którym zasady przedmiotowe wynikające z art. 2 i art. 32 Konstytucji nie mogą stanowić przedmiotu skargi konstytucyjnej. Podważa on natomiast wyrażone w zaskarżonym postanowieniu stanowisko, zgodnie z którym zarówno w skardze konstytucyjnej, jak i w piśmie procesowym nadesłanym w celu uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej nie zostało wskazane prawo podmiotowe, w zakresie którego do naruszenia wspomnianych dwóch zasad doszło.
Ponowna analiza treści skargi konstytucyjnej pozwala stwierdzić, iż skarżący odwoływał się w niej wyłącznie do naruszenia zasady równości wobec prawa i zasady zaufania obywatela do Państwa. W uzasadnieniu skargi określony też został sposób naruszenia powyższych zasad. Podkreślić także należy, iż skarżący nie wskazywał nawet pośrednio ani na naruszenie art. 67 Konstytucji, ani na naruszenie prawa do zabezpieczenia społecznego wynikającego z tego przepisu. In fine skargi stwierdzono jednoznacznie: „Z przedmiotowej skargi wynika, iż prawa i wolności mojego mocodawcy urzeczywistniające się w zasadzie zaufania obywatela do państwa i prawa oraz zasadzie równości podmiotów zostały naruszone”.
Do podobnych wniosków prowadzi też treść pisma procesowego, nadesłanego w celu uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej wskazanych w zarządzeniu sędziego TK z 21 czerwca 2006 r., w którym skarżący raz jeszcze stwierdził, iż „podniesione w skardze zarzuty opierają się na naruszeniu konstytucyjnych zasad: państwa prawnego wynikającej z art. 2 Konstytucji oraz zasadzie równości wynikającej z art. 32 ust. 1 Konstytucji”. Treść uzasadnienia sprowadza się do ponownego wykazania, w jaki sposób zaskarżone przepisy naruszyły „konstytucyjną zasadę państwa prawa i wyprowadzoną z niej zasadę zaufania obywateli do państwa” oraz zasadę równości. Także w tym piśmie brak jest odniesienia zarówno do prawa do zabezpieczenia społecznego, jak i do art. 67 ust. 1 Konstytucji, w którym to prawo znajduje zakorzenienie.

Konkludując, za niezasadne uznać należy twierdzenie skarżącego zawarte w zażaleniu na postanowienie TK z 3 listopada 2006 r., zgodnie z którym wskazując w skardze konstytucyjnej oraz w piśmie procesowym na naruszenie zasady równości wobec prawa przez różne potraktowanie grup zawodowych, nie pozostawiono wątpliwości, iż doszło do podważenia konstytucyjnego prawa do zabezpieczenia społecznego. Trzeba przy tym podkreślić, iż z faktu, że w skardze odnoszono się do nierównego potraktowania różnych grup zawodowych w zakresie prawa do renty zawodowej, nie wynika, iż w ocenie skarżącego tym samym doszło do naruszenia prawa do zabezpieczenia społecznego.

Na marginesie zaznaczyć także należy, iż we wniesionej skardze skarżący ma wskazać nie tylko na naruszone konstytucyjne prawo o charakterze podmiotowym, ale i określić sposób, w jaki do naruszenia tego prawa doszło. Tymczasem ani we wniesionej skardze konstytucyjnej, ani w piśmie procesowym nadesłanym w celu uzupełnienia braków skargi skarżący nie wskazał, w jaki sposób nierówne potraktowanie dwóch różnych grup zawodowych prowadzi do naruszenia prawa do zabezpieczenia społecznego.


W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał, iż odmowa nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej postanowieniem z 3 listopada 2006 r. była uzasadniona i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.