Ts 122/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II K 220/04 IV K-S 5/05
Pełny tekst orzeczenia
79/2/B/2007
POSTANOWIENIE
z dnia 12 kwietnia 2007 r.
Sygn. akt Ts 122/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia złożonego 27 października 2006 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Piotra Jankiewicza,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 27 lipca 2005 r. zarzucono, że art. 8 ust. 2, art. 12 i art. 14 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) jest niezgodny z art. 45 i art. 176 Konstytucji. Zdaniem skarżącego zaskarżone przepisy ustawy uniemożliwiają mu złożenie środka zaskarżenia. Art. 8 ust. 2 nie reguluje w żaden sposób prawa strony do złożenia środka zaskarżenia, art. 12 reguluje wyłącznie kwestię oddalenia przez sąd przełożony skargi nieuzasadnionej, nie stwarza stronie możliwości wniesienia jakiegokolwiek środka zaskarżenia, a przewidziana w art. 14 ustawy możliwość ponownego wystąpienia ze skargą nie realizuje prawa do dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Postanowieniem z 24 marca 2005 r. (sygn. akt IV K-S 5/05, II K 220/04) Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił skargę skarżącego na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Pismem z 11 kwietnia 2005 r. stanowiącym odpowiedź na zarządzenie sędziego skarżący został poinformowany, że postanowienie Sądu Okręgowego jest orzeczeniem prawomocnym i nie przysługuje od niego środek odwoławczy.
Postanowieniem z 3 października 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, wskazane w skardze konstytucyjnej orzeczenie sądu nie było oparte na normie prawnej zakazującej wnoszenia środków odwoławczych. Tym samym brak jest w sprawie orzeczenia naruszającego prawo skarżącego do zaskarżania orzeczeń.
W zażaleniu skarżący zarzucił, że wbrew twierdzeniu Trybunału Konstytucyjnego, postanowienie Sądu Okręgowego stanowi ostateczne orzeczenie o jego prawach. Ponieważ przepisy będące przedmiotem skargi konstytucyjnej nie przewidywały możliwości zaskarżenia postanowienia Sądu Okręgowego, skarżący nie wnosił żadnego środka odwoławczego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Postanowienie o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zostało oparte na stwierdzeniu braku rozstrzygnięcia o prawach skarżącego. Trybunał Konstytucyjny stwierdził natomiast, że postanowienie Sądu Okręgowego z 24 marca 2005 r. nie rozstrzygało o prawie skarżącego do zaskarżania orzeczeń. Tymczasem naruszenie tego prawa zarzuca skarżący w skardze konstytucyjnej.
Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika, że skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, o ile skarżący uprawdopodobni naruszenie swych konstytucyjnych wolności lub praw. Źródłem naruszenia tych praw powinny być zaskarżone przepisy, a samo naruszenie powinno wynikać z wydanego na ich podstawie orzeczenia sądu lub innego organu władzy publicznej. W ten sposób uwidacznia się indywidualny charakter skargi konstytucyjnej. Skarga konstytucyjna nie jest actio popularis, dlatego też nie można w niej stawiać zarzutu niekonstytucyjności aktu normatywnego w oderwaniu od wskazanego wyżej naruszenia praw skarżącego.
W niniejszej sprawie postanowieniem z 24 marca 2005 r. sąd oddalił skargę skarżącego na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Postanowienie to z natury rzeczy nie mogło stanowić rozstrzygnięcia o prawie skarżącego do zaskarżania orzeczeń, gdyż kwestia ta nie była przedmiotem ani toczącego się postępowania ani samego postanowienia.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 12 kwietnia 2007 r.
Sygn. akt Ts 122/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia złożonego 27 października 2006 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Piotra Jankiewicza,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 27 lipca 2005 r. zarzucono, że art. 8 ust. 2, art. 12 i art. 14 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) jest niezgodny z art. 45 i art. 176 Konstytucji. Zdaniem skarżącego zaskarżone przepisy ustawy uniemożliwiają mu złożenie środka zaskarżenia. Art. 8 ust. 2 nie reguluje w żaden sposób prawa strony do złożenia środka zaskarżenia, art. 12 reguluje wyłącznie kwestię oddalenia przez sąd przełożony skargi nieuzasadnionej, nie stwarza stronie możliwości wniesienia jakiegokolwiek środka zaskarżenia, a przewidziana w art. 14 ustawy możliwość ponownego wystąpienia ze skargą nie realizuje prawa do dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Postanowieniem z 24 marca 2005 r. (sygn. akt IV K-S 5/05, II K 220/04) Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił skargę skarżącego na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Pismem z 11 kwietnia 2005 r. stanowiącym odpowiedź na zarządzenie sędziego skarżący został poinformowany, że postanowienie Sądu Okręgowego jest orzeczeniem prawomocnym i nie przysługuje od niego środek odwoławczy.
Postanowieniem z 3 października 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, wskazane w skardze konstytucyjnej orzeczenie sądu nie było oparte na normie prawnej zakazującej wnoszenia środków odwoławczych. Tym samym brak jest w sprawie orzeczenia naruszającego prawo skarżącego do zaskarżania orzeczeń.
W zażaleniu skarżący zarzucił, że wbrew twierdzeniu Trybunału Konstytucyjnego, postanowienie Sądu Okręgowego stanowi ostateczne orzeczenie o jego prawach. Ponieważ przepisy będące przedmiotem skargi konstytucyjnej nie przewidywały możliwości zaskarżenia postanowienia Sądu Okręgowego, skarżący nie wnosił żadnego środka odwoławczego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Postanowienie o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zostało oparte na stwierdzeniu braku rozstrzygnięcia o prawach skarżącego. Trybunał Konstytucyjny stwierdził natomiast, że postanowienie Sądu Okręgowego z 24 marca 2005 r. nie rozstrzygało o prawie skarżącego do zaskarżania orzeczeń. Tymczasem naruszenie tego prawa zarzuca skarżący w skardze konstytucyjnej.
Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika, że skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, o ile skarżący uprawdopodobni naruszenie swych konstytucyjnych wolności lub praw. Źródłem naruszenia tych praw powinny być zaskarżone przepisy, a samo naruszenie powinno wynikać z wydanego na ich podstawie orzeczenia sądu lub innego organu władzy publicznej. W ten sposób uwidacznia się indywidualny charakter skargi konstytucyjnej. Skarga konstytucyjna nie jest actio popularis, dlatego też nie można w niej stawiać zarzutu niekonstytucyjności aktu normatywnego w oderwaniu od wskazanego wyżej naruszenia praw skarżącego.
W niniejszej sprawie postanowieniem z 24 marca 2005 r. sąd oddalił skargę skarżącego na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Postanowienie to z natury rzeczy nie mogło stanowić rozstrzygnięcia o prawie skarżącego do zaskarżania orzeczeń, gdyż kwestia ta nie była przedmiotem ani toczącego się postępowania ani samego postanowienia.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.