72/2/B/2008
POSTANOWIENIE
z dnia 13 listopada 2007 r.
Sygn. akt Ts 151/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Wyrzykowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zbigniewa Zakrzewskiego w sprawie zgodności:
art. 2 ust. 1 lit. e dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13, ze zm.) oraz § 4 i 5 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 10, poz. 51, ze zm.) z
1) art. 2, art. 21, art. 64 oraz art. 32 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.);
3) art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167);
4) art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 2 § 1 i 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.);
5) art. 92 ust. 1 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej Zbigniewa Zakrzewskiego, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 3 lipca 2007 r., zarzucono niezgodność art. 2 ust. 1 lit. e dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13, ze zm.) oraz § 4 i 5 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 10, poz. 51, ze zm.) z art. 2, art. 21, art. 64 oraz art. 32 ust. 2 Konstytucji, art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.), art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167), art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji w związku z art. 2 § 1 i 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.), a także art. 92 ust. 1 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 września 2007 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi poprzez: doręczenie wyroku Sądu Okręgowego w Łomży z 13 kwietnia 2006 r. (sygn. akt I Ca 96/06); doręczenie wyroku Sądu Rejonowego, od którego wniesiono apelację do Sądu Okręgowego w Łomży, oddaloną wyrokiem z 13 kwietnia 2006 r. (sygn. akt I Ca 96/06); wskazanie, w jakim zakresie zakwestionowane w skardze przepisy stanowiły podstawę ostatecznego orzeczenia wydanego wobec skarżącego w sprawie, w związku z którą wystąpił ze skargą konstytucyjną; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego, określone w art. 2, art. 21, art. 32 ust. 2, art. 45, art. 77 ust. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji, zostały – jego zdaniem – naruszone, a także wskazanie sposobu ich naruszenia oraz podanie adresu skarżącego.
Z akt sprawy wynika, że zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 września 2007 r. zostało przesłane w dniu 4 września 2007 r., listem poleconym, na adres pełnomocnika skarżącego wskazany w skardze. Przesyłka pocztowa zawierająca powyższe zarządzenie została awizowana przez Urząd Pocztowy w Warszawie 6 i 12 września 2007 r. Do 21 września 2007 r. pełnomocnik nie podjął jej z oddawczej placówki pocztowej, dlatego przesyłkę odesłano na adres organu wysyłającego, tj. Trybunału Konstytucyjnego (potwierdzenie w aktach sprawy).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Niepodjęcie przez pełnomocnika skarżącego przesyłki pocztowej, zawierającej zarządzenie wzywające do usunięcia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej oznacza, że w niniejszej sprawie nie można stwierdzić, czy skarga spełnia wymogi określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
W sprawach doręczeń, nieuregulowanych w ustawie o TK, na podstawie art. 20 tejże ustawy odpowiednie zastosowanie znajduje art. 139 § 1 k.p.c. oraz przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie szczegółowego trybu doręczania pism sądowych przez pocztę w postępowaniu cywilnym (Dz. U. Nr 62, poz. 697, ze zm.).
Trybunał Konstytucyjny przypomina, że datą doręczenia pisma sądowego – w sposób określony w art. 139 § 1 k.p.c. – jest data, w której upłynął termin odbioru pisma złożonego w oddawczej placówce pocztowej, jeżeli przed upływem tego terminu adresat nie zgłosi się po jego odbiór (por. postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 6 lipca 2000 r., sygn. akt V CKN 1159/00, OSNC 2001/1, poz. 12; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 15 października 2002 r., SK 6/02, OTK ZU nr 5/A/2002, poz. 65). W istniejącym stanie faktycznym datą upływu terminu odbioru przesyłki był 19 września 2007 r. (7 dni liczonych od dnia następującego po dniu drugiego awiza, tzn. 13 września 2007 r.) i od tego dnia rozpoczął się bieg 7-dniowego terminu na uzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej (art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK).
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w ustawowym terminie pełnomocnik skarżącego nie usunął braków formalnych skargi konstytucyjnej, wskazanych zarządzeniu z dnia 3 września 2007 r.
Z tego względu, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.