Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2012 r. w Szczecinie

sprawy H. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W..

o przywrócenie renty

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 21 marca 2012 r. sygn. akt VI U 899/11

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 424/12

UZASADNIENIE

Decyzją z 24 maja 2011 r. organ rentowy odmówił H. K. prawa do renty.

H. K. złożyła odwołanie od tej decyzji podnosząc, że w świetle jej aktualnego stanu zdrowia decyzja jest krzywdząca.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z 21 marca 2012 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. W.. i przywrócił H. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 maja 2011 r. do 21 maja 2015 r.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że H. K., urodzona (...), posiada wykształcenie średnie ogólnokształcące. Pracowała jako elektromonter, magazynier, inspektor do spraw finansowo-księgowych, główna księgowa, starsza księgowa, operator maszyn księgujących. Ubezpieczona pobierała rentę od 2000 r., wypłacaną ostatnio z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 30 kwietnia 2011 r. Dnia 11 marca 2011 r. H. K. złożyła wniosek o ustalenie dalszego prawa do renty. Dania 16 maja 2011 r. Komisja Lekarska ZUS w Z. orzekła o braku niezdolności do pracy. U ubezpieczonej rozpoznaje się przewlekły nieżyt gardła, stan po usunięciu migdałków podniebiennych, stan po operacjach dyskopatii w odcinku lędźwiowym i w odcinku szyjnym kręgosłupa (ostatni zabieg neurochirurgiczny w S. w listopadzie 2011 r.). Schorzenia laryngologiczne nie czynią ubezpieczonej niezdolnej do pracy. Schorzenia ortopedyczno-neurologiczne czynią ubezpieczoną po 30 kwietnia 2011 r. częściowo niezdolną do pracy na okres dwóch lat. Proces chorobowy wynikający z wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych w istotnym stopniu ogranicza funkcję narządu ruchu u ubezpieczonej.

Odwołując się do treści art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U z 2009 r., nr 153 poz. 1227, dalej jako „ustawa emerytalna”) sąd okręgowy wyjaśnił, że prawo do świadczenia uzależnione od okresowej niezdolności do pracy ustaje z upływem okresu, na jaki to świadczenie przyznano. Z kolei w świetle art. 107 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Sąd okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych ortopedy, neurologa i laryngologa, którzy zgodnie uznali, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy po kwietniu 2011 r. Stwierdzono, że jedynie schorzenia ortopedyczno-neurologiczne powodują u ubezpieczonej niezdolność do świadczenia pracy. Występujący bowiem u ubezpieczonej proces chorobowy wynikający z wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych w istotnym stopniu ogranicza funkcję narządu ruchu. Świadczyć o tym mogą przeprowadzane u ubezpieczonej zabiegi, w tym przeprowadzony w 2011 r. zabieg neurochirurgiczny. Z przyczyn zaś laryngologicznych nie ma przeciwwskazań do wykonywania przez ubezpieczoną pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie. Sąd pierwszej instancji dał wiarę przedmiotowej opinii, uznając, że została sporządzona przez wyspecjalizowane osoby w zakresie ich uprawnień. Mając powyższe na uwadze sąd okręgowy przywrócił prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 maja 2011 r. do 21 maja 2015 r.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wywiódł pozwany zarzucając: 1. sprzeczność ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym przez przyjęcie że powódka jest osobą częściowo niezdolną do pracy za okres od 1 maja 2011 r. do 21 maja 2015 r.; 2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 13 ust.3a ustawy emerytalnej przez przyjęcie, że powódka jest uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 1 maja 2011 r. do 21 maja 2015r. pomimo, że częściowa niezdolność do pracy została orzeczona w opinii biegłych na okres 2 lat. Apelujący wniósł o zamianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że skoro biegli nie orzekli niezdolności do pracy do osiągnięcia wieku emerytalnego, to Sąd orzekający w sprawie nie miał podstaw do zmiany decyzji organu rentowego w sposób w jaki to uczynił w zaskarżonym wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja pozwanego jest nieuzasadniona. Sąd okręgowy starannie zebrał i rozważył wszystkie dowody oraz należycie je ocenił. Prawidłowe ustalenia oraz umotywowaną ocenę prawną sąd apelacyjny przyjmuje za własne, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zgodnie z art. 13 ust. 3a ustawy emerytalnej, który to przepis wprowadzony został ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 169, poz. 1412) i obowiązuje od dnia 1 listopada 2005 r., jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku. Trafność zastosowanie powyższego przepisu w sprawie, choć lakoniczne uzasadniona, w ocenie sądu apelacyjnego nie budzi wątpliwości. Bezspornie, H. K. urodzona (...) - stosownie do art. 24 ust. 1 ustawy emerytalnej - z dniem 22 maja 2015 roku, czyli z chwilą osiągnięcia 60. roku życia nabędzie prawo do emerytury. Z akt rentowych wynika, że ubezpieczona była uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy nieprzerwanie od 2000r. a zatem przez okres dłuższy niż 5 lat od ostatniego badania lekarskiego, które miało miejsce 11 kwietnia 2011 r. Z przywołanego powyżej przepisu art. 13 ust. 3a ustawy emerytalnej wynika, że dalsze stwierdzenie niezdolności do pracy ubezpieczonej (zarówno całkowitej jak i częściowej) winno skutkować orzeczeniem niezdolności do pracy na okres do osiągnięcia wieku emerytalnego. Nie ma racji organ rentowy podnosząc, że warunkiem orzeczenia prawa do renty na okres do osiągnięcia wieku emerytalnego winno być stwierdzenie przez biegłych niezdolności do pracy w całym tym okresie. Omawiany przepis wprowadza fikcję prawną, sprowadzającą się do uznania, że dalsze stwierdzenie niezdolności do pracy ubezpieczonego, któremu brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, jeżeli miał on przyznane prawo do renty w ostatnich 5 latach, skutkuje stwierdzeniem niezdolności do pracy w całym okresie pozostałym do nabycia prawa do emerytury, a to bez względu na rzeczywisty okres niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.