Pełny tekst orzeczenia

489/6/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 19 października 2009 r.
Sygn. akt Ts 31/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Rafała K. w sprawie zgodności:
art. 53 ust. 3 pkt 2 oraz art. 53 ust. 4a ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 368, ze zm.) z art. 32 w związku z art. 64 ust. 1 oraz art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 5 lutego 2009 r., sporządzonej przez skarżącego, zakwestionowana została zgodność z Konstytucją art. 53 ust. 3 pkt 2 oraz art. 53 ust. 4a ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 368, ze zm.). Kwestionowane przepisy przewidują prawo do nieodpłatnego korzystania z zakwaterowania zastępczego w lokalach będących w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej tylko dla żołnierzy posiadających małżonka, pomijają natomiast żołnierzy żyjących w związkach partnerskich. W opinii skarżącego zakwestionowane przepisy naruszają konstytucyjną zasadę równości wobec prawa w zakresie ochrony własności oraz wyboru miejsca pracy.

Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny.
Skarżący – sędzia Wojskowego Sądu Garnizonowego w Szczecinie – w maju 2005 r. został oddelegowany do pełnienia obowiązków sędziego w Wojskowym Sądzie Okręgowym w Warszawie. Na podstawie skierowania wystawionego przez administrację Wojskowej Agencji Mieszkaniowej zajmuje on miejsce w internacie, ponosząc za to miesięczne opłaty. Skarżący zwrócił się do Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM o wydanie decyzji w sprawie nieodpłatnego korzystania za zakwaterowanie. W odpowiedzi na powyższe, pismem z 3 lutego 2008 r. (znak: OReg.-ZM-405-67-3/08), podmiot ten wyjaśnił skarżącemu istniejący stan prawny dotyczący odpłatności za zakwaterowanie żołnierza, wskazał ponadto, że żaden przepis prawa nie zobowiązuje organów WAM do rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej o opłatach z tytułu zakwaterowania. Uznawszy, że pisemna odpowiedź Dyrektora Oddziału Regionalnego stanowi decyzję administracyjną, skarżący wystąpił do Prezesa WAM z prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie odpłatności za zakwaterowanie Sił Zbrojnych. Prezes WAM pismem z 8 kwietnia 2008 r. wyjaśnił unormowanie tego zagadnienia, podnosząc jednocześnie, że ustalenie wysokości opłat za zakwaterowanie tymczasowe nie jest decyzją administracyjną. Skarżący pismo to objął skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, która postanowieniem tego sądu z 3 września 2008 r. (sygn. akt II SA/Wa 872/08) została odrzucona jako niedopuszczalna. Naczelny Sąd Administracyjny – z uwagi na zaskarżenie orzeczenia WSA – postanowieniem z 19 listopada 2008 r. (sygn. akt I OSK 1364/08) oddalił skargę kasacyjną.
Zarządzeniem z 21 kwietnia 2009 r. skarżący został wezwany do usunięcia braku formalnego skargi przez wskazanie ostatecznego – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji – orzeczenia organu władzy publicznej kształtującego jego sferę prawną.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Nie każda skarga konstytucyjna skierowana do Trybunału Konstytucyjnego może zostać rozpoznana merytorycznie. Jest to środek ochrony wolności lub praw niezwykle sformalizowany i obowiązkiem skarżącego jest spełnienie wymogów warunkujących dopuszczalność skargi, wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z uszczegóławiających Konstytucję art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z przywołanymi regulacjami warunkiem sine qua non uruchomienia procedury kontroli konstytucyjności prawa jest określenie sytuacji prawnej skarżącego przez organ władzy publicznej w drodze indywidualnego i władczego orzeczenia kształtującego zakres praw lub obowiązków skarżącego. Zarzut naruszenia konstytucyjnie chronionych praw i wolności w skardze konstytucyjnej może mieć miejsce tylko wtedy, gdy sąd lub organ administracji publicznej przez wydanie wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia orzekł o tych prawach i wolnościach.
Dokonując analizy warunków formalnych skargi, Trybunał Konstytucyjny nabrał wątpliwości co do prawidłowości spełnienia przez skarżącego warunku dopuszczalności skargi, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK i z tego względu skarżący został wezwany do usunięcia braku formalnego skargi. Zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego w tym przedmiocie zostało doręczone skarżącemu 2 maja 2009 r. Termin do wykonania tego zarządzenia upłynął więc 9 maja 2009 r. Wbrew ustawowemu obowiązkowi uchybienia formalne skargi nie zostały usunięte, co na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, skutkuje odmową nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.