Ts 127/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
18/1/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 16 marca 2009 r.
Sygn. akt Ts 127/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety Z. w sprawie zgodności:
art. 40 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 78, art. 176 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 2, art. 10 ust. 1, art. 61 ust. 1 i art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 40 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.; dalej: p.u.s.p.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 78, art. 176 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 2, art. 10 ust. 1, art. 61 ust. 1 i art. 178 ust. 1 Konstytucji. Niekonstytucyjności zaskarżonego przepisu upatruje skarżąca przede wszystkim w tym, że nie nakłada on na sąd odwoławczy obowiązku sporządzenia uzasadnienia wskazującego na podstawę wytyku orzeczniczego, pozostawia swobodnemu uznaniu sądu kwestię wysłuchania sędziego i nie gwarantuje weryfikacji wydanego postanowienia.
Skarga została wydana w oparciu o następujący stan faktyczny. Sąd Okręgowy w Płocku postanowieniem z 14 listopada 2001 r. dokonał wytyku orzeczniczego w stosunku do orzeczenia Sądu Rejonowego w Ciechanowie, w składzie którego zasiadała skarżąca. Skarżąca wniosła powództwo o ochronę dóbr osobistych oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Płocku z 17 października 2006 r. (sygn. akt IC 1538/05). Apelacja skarżącej od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 30 października 2007 r. (sygn. akt VI A Ca 575/07).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg ze względu na powagę rzeczy osądzonej. W wyroku z 15 stycznia 2009 r., w sprawie o sygn. K 45/07, Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 40 § 1 p.u.s.p. jest niezgodny z art. 2 Konstytucji. Ziszczenie się przesłanki powagi rzeczy osądzonej skutkuje niedopuszczalnością wydania orzeczenia, zatem Trybunał Konstytucyjny umarza postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). W postępowaniu wstępnym oznacza to konieczność odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na marginesie należy zauważyć, że orzeczenie Sądu Okręgowego w Płocku z 14 listopada 2001 r., wydane na podstawie zaskarżonego przepisu, nie może stanowić podstawy niniejszej skargi konstytucyjnej ze względu na znaczne przekroczenie trzymiesięcznego terminu od daty jego doręczenia do złożenia skargi. Skarżąca wskazuje wprawdzie na wyrok Sądu Okręgowego oddalający jej powództwo o ochronę dóbr osobistych i wyrok Sądu Apelacyjnego oddalający apelację, jako orzeczenia wydane na podstawie art. 40 § 1 p.u.s.p. Równocześnie jednak w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżąca wskazuje, że w wyroku Sąd Okręgowy nie dokonał analizy zgodności z prawem art. 40 p.u.s.p. Skarżąca nie dołączyła do skargi konstytucyjnej uzasadnień cytowanych wyżej wyroków. Z powyższego wynika, że skarżąca nie wykazała, że wyrok Sądu Okręgowego lub wyrok Sądu Apelacyjnego został wydany na podstawie zaskarżonego przepisu. Tym samym nie został spełniony wymóg, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.
POSTANOWIENIE
z dnia 16 marca 2009 r.
Sygn. akt Ts 127/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety Z. w sprawie zgodności:
art. 40 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 78, art. 176 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 2, art. 10 ust. 1, art. 61 ust. 1 i art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 40 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.; dalej: p.u.s.p.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 78, art. 176 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 2, art. 10 ust. 1, art. 61 ust. 1 i art. 178 ust. 1 Konstytucji. Niekonstytucyjności zaskarżonego przepisu upatruje skarżąca przede wszystkim w tym, że nie nakłada on na sąd odwoławczy obowiązku sporządzenia uzasadnienia wskazującego na podstawę wytyku orzeczniczego, pozostawia swobodnemu uznaniu sądu kwestię wysłuchania sędziego i nie gwarantuje weryfikacji wydanego postanowienia.
Skarga została wydana w oparciu o następujący stan faktyczny. Sąd Okręgowy w Płocku postanowieniem z 14 listopada 2001 r. dokonał wytyku orzeczniczego w stosunku do orzeczenia Sądu Rejonowego w Ciechanowie, w składzie którego zasiadała skarżąca. Skarżąca wniosła powództwo o ochronę dóbr osobistych oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Płocku z 17 października 2006 r. (sygn. akt IC 1538/05). Apelacja skarżącej od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 30 października 2007 r. (sygn. akt VI A Ca 575/07).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg ze względu na powagę rzeczy osądzonej. W wyroku z 15 stycznia 2009 r., w sprawie o sygn. K 45/07, Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 40 § 1 p.u.s.p. jest niezgodny z art. 2 Konstytucji. Ziszczenie się przesłanki powagi rzeczy osądzonej skutkuje niedopuszczalnością wydania orzeczenia, zatem Trybunał Konstytucyjny umarza postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). W postępowaniu wstępnym oznacza to konieczność odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na marginesie należy zauważyć, że orzeczenie Sądu Okręgowego w Płocku z 14 listopada 2001 r., wydane na podstawie zaskarżonego przepisu, nie może stanowić podstawy niniejszej skargi konstytucyjnej ze względu na znaczne przekroczenie trzymiesięcznego terminu od daty jego doręczenia do złożenia skargi. Skarżąca wskazuje wprawdzie na wyrok Sądu Okręgowego oddalający jej powództwo o ochronę dóbr osobistych i wyrok Sądu Apelacyjnego oddalający apelację, jako orzeczenia wydane na podstawie art. 40 § 1 p.u.s.p. Równocześnie jednak w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżąca wskazuje, że w wyroku Sąd Okręgowy nie dokonał analizy zgodności z prawem art. 40 p.u.s.p. Skarżąca nie dołączyła do skargi konstytucyjnej uzasadnień cytowanych wyżej wyroków. Z powyższego wynika, że skarżąca nie wykazała, że wyrok Sądu Okręgowego lub wyrok Sądu Apelacyjnego został wydany na podstawie zaskarżonego przepisu. Tym samym nie został spełniony wymóg, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.