Pełny tekst orzeczenia

62/1/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 16 grudnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 151/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wojciecha F. w sprawie zgodności:
1) art. 12 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, ze zm.) z art. 73 w związku z art. 2, art. 7 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) art. 35 ust. 5 w związku z art. 53 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, ze zm.) z art. 73 w związku z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 3, art. 87 ust. 1, art. 88 ust. 2 i art. 92 Konstytucji,
3) § 9 ust. 1 in fine oraz § 14 Statutu Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych przyjętego na posiedzeniu plenarnym w dniu 19 kwietnia 1991 r. ze zmianami przyjętymi na posiedzeniach plenarnych w dniu 9 marca 1994 r. i w dniu 31 stycznia 2003 r. z art. 45 ust. 1, art. 73, art. 77 ust. 2 i art. 78 w związku z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 3, art. 87 ust. 1 i art. 88 ust. 2 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 22 czerwca 2009 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 12 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, ze zm.; dalej: u.s.n.) z art. 73 w związku z art. 2, art. 7 i art. 31 ust. 3 Konstytucji, art. 35 ust. 5 w związku z art. 53 u.s.n. z art. 73 w związku z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 3, art. 87 ust. 1, art. 88 ust. 2 i art. 92 Konstytucji, a także § 9 ust. 1 in fine oraz § 14 Statutu Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych przyjętego na posiedzeniu plenarnym w dniu 19 kwietnia 1991 r. ze zmianami przyjętymi na posiedzeniach plenarnych w dniu 9 marca 1994 r. i w dniu 31 stycznia 2003 r. z art. 45 ust. 1, art. 73, art. 77 ust. 2 i art. 78 w związku z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 3, art. 87 ust. 1 i art. 88 ust. 2 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny sprawy.
Rada Wydziału Geodezji i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie uchwałą nr 68 z 27 czerwca 2006 r. odmówiła nadania skarżącemu stopnia doktora nauk technicznych. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z 25 czerwca 2007 r. (nr BCK-V-O/RW-791/06) utrzymała w mocy zaskarżoną uchwałę. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 21 grudnia 2007 r. (sygn. akt I SA/Wa 1528/07) uchylił zaskarżoną decyzję i uchwałę. Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 12 grudnia 2008 r. (sygn. akt I OSK 539/08) uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i przekazał sprawę sądowi administracyjnemu I instancji do ponownego rozpatrzenia, z uwagi na naruszenie prawa materialnego i przepisów postępowania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Kierowana do Trybunału Konstytucyjnego skarga konstytucyjna musi spełniać szereg warunków determinujących jej dopuszczalność. Wynikają one zasadniczo z art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jedną z cech tego środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw jest jego subsydiarność, oznaczająca, że skarga nie może być rozpoznana tak długo, jak długo toczą się postępowania zarówno przed organami administracyjnymi, jak i przed sądami administracyjnymi. Wynika to z dwóch kwestii. Po pierwsze, dopuszczenie ingerencji Trybunału Konstytucyjnego w sprawie niezakończonej ostatecznie przez te podmioty mogłoby oznaczać, że Trybunał wkracza w sferę kompetencyjną niemieszczącą się w jego kognicji. Po drugie, jak wyraźnie wynika z treści art. 46 ust. 1 ustawy o TK, warunkiem wystąpienia ze skargą konstytucyjną jest istnienie ostatecznego orzeczenia w sprawie. Nie chodzi tu jednak o jakiekolwiek orzeczenie, od którego nie przysługuje środek odwoławczy w ramach drogi prawnej, ale o rozstrzygnięcie materialne, rozstrzygające kwestię co do istoty.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego – jakkolwiek niezaskarżalne – nie zamknęło postępowania w sprawie. Uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie spowodowało, że złożona skarga zostanie ponownie poddana analizie sądu administracyjnego I instancji, a jego rozstrzygnięcie w tym zakresie także ewentualnie kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Należy przypomnieć, że istotą orzeczeń o charakterze kasatoryjnym, a do takich bez wątpienia zalicza się wyrok uchylający orzeczenie sądu I instancji, jest ich niemerytoryczny charakter, to znaczy nieodnoszący się do meritum sprawy. NSA nie rozstrzygnął sprawy co do istoty, wykluczył jedynie z obrotu prawnego orzeczenie, które na takie wykluczenie – jego zdaniem – zasługiwały. Stan faktyczny i prawny sprawy powstały w wyniku orzeczenia NSA wciąż wymaga aktywności ze strony właściwych organów władzy publicznej, a tym samym wystąpienie ze skargą konstytucyjną należy uznać za przedwczesne.
Trybunał Konstytucyjny zwraca również uwagę, że obowiązek wyczerpania drogi prawnej ma charakter ustawowy i obiektywny, a tym samym jest niezależny od oceny zasadności jego spełnienia dokonywanej przez skarżącego.

Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 oraz art. 46 ust. 1 ustawy o TK odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.