Pełny tekst orzeczenia

405/5/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 22 lipca 2009 r.
Sygn. akt Ts 159/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janiny B. w sprawie zgodności:
art. 177 § 1 i art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) z art. 32 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 15 maja 2008 r. zakwestionowana została zgodność z Konstytucją art. 177 § 1 i art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.). Skarżąca stoi na stanowisku, że zakwestionowane przepisy naruszają prawo zaskarżalności orzeczeń zapadłych w pierwszej instancji, a ponadto zamykają drogę do sądu. W skardze wskazano, że w razie wystąpienia przez stronę postępowania sądowoadministracyjnego z wnioskiem o przyznanie jej pomocy prawnej z urzędu, termin do wniesienia skargi kasacyjnej do NSA przewidziany w art. 177 p.p.s.a. powinien ulegać zawieszeniu albo wstrzymaniu.

Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny sprawy.
Wyrokiem z 13 czerwca 2007 r. (sygn. akt I SA/Po 331/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę Janiny B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Pile z 27 października 2006 r. (nr SKO-41/Pd-938/D/2006) w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2006 r. Skarżąca, działając bez pełnomocnika, wniosła sporządzoną przez siebie skargę kasacyjną od wyroku WSA w Poznaniu, jednocześnie wnioskując o ustanowienie jej adwokata z urzędu. Ustanowiony adwokat wniósł w dniu 8 października 2007 r. odrębną skargę kasacyjną. Oba wniesione środki odwoławcze zostały odrzucone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z 15 października 2007 r. (sygn. akt I SA/Po 331/07). Pierwsza skarga nie mogła zostać rozpoznana z uwagi na uchybienie przymusowi adwokackiemu, drugi środek odwoławczy został odrzucony jako wniesiony po upływie terminu zakreślonego w art. 177 p.p.s.a. Skarżąca zaskarżyła powyższe postanowienie zażaleniem, które Naczelny Sąd Administracyjny oddalił postanowieniem z 18 stycznia 2008 r. (sygn. akt II FZ 651/07).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony wolności i praw. Jak wynika z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46-47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) służy ona eliminowaniu z porządku prawnego unormowań, w treści których tkwi wada powodująca, że organ władzy publicznej, wydając ostateczne orzeczenie w oparciu o taką regulację, doprowadza do naruszenia któregoś z konstytucyjnych praw podmiotowych. Występując ze skargą konstytucyjną, podmiot ją wnoszący jest zobowiązany do wskazania podstawy normatywnej ostatecznego orzeczenia, prawidłowego określenia konstytucyjnych wzorców kontroli, a następnie przez porównanie zakresu obu norm – konstytucyjnej oraz podkonstytucyjnej – uprawdopodobnienia istniejącej między nimi rozbieżności. Jednocześnie należy z całą mocą podkreślić, że skarga konstytucyjna nie stanowi dodatkowego środka odwoławczego służącego kontroli prawidłowości postępowań organów władzy publicznej. Przedmiotem tego środka ochrony wolności i praw nie może być bowiem proces stosowania prawa, a jedynie przepis będący rezultatem jego tworzenia.
Złożona skarga konstytucyjna nie odpowiada wymogom sformułowanym przez Konstytucję i ustawę o TK. W szczególności wskazać należy, że w złożonym piśmie procesowym nie została zawarta jakakolwiek argumentacja mająca świadczyć o niekonstytucyjności skarżonych przepisów. Skarga nie wyjaśnia, w jaki sposób treść art. 177 i 178 p.p.s.a. narusza konstytucyjne prawa podmiotowe skarżącej. Ponadto, zasadnicza część wywodów zawartych w skardze jest zbiorem argumentów mających dowodzić nieprawidłowości postępowania sądów administracyjnych w sprawie skarżącej. Należy więc uznać, że przedmiotem skargi uczyniono nie tyle przepis ustawy, ile indywidualne rozstrzygnięcie zapadłe wobec skarżącej w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

Z uwagi na powyższe, Trybunał Konstytucyjny, w oparciu o art. 36 ust. 3 w związku z art. 46 oraz 47 ust. 1 i 2 ustawy o TK, odmówił nadania skardze dalszego biegu.