Pełny tekst orzeczenia

223/4/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 2 lipca 2009 r.
Sygn. akt Ts 182/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska – przewodnicząca
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Nad Odrą Autoservice sp. z o.o.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 21 lipca 2006 r. zakwestionowano zgodność z Konstytucją art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.; dalej: o.p.) w związku z art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2005 r. Nr 1, poz. 2, ze zm.; dalej: ustawa o NBP). Zaskarżonym unormowaniom o.p. i ustawy o NBP, w brzmieniu obowiązującym w 1998 r., skarżąca zarzuciła niezgodność z: art. 2 w związku z art. 31 ust. 2 oraz art. 64 ust. 1 i 2; art. 7 w związku z art. 31 ust. 2 oraz art. 64 ust. 1 i 2; a także art. 217 w związku z art. 31 ust. 2 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 31 marca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. Rozstrzygnięcie to było uzasadnione niespełnieniem przesłanek dopuszczalności skargi – nie zadośćuczyniono obowiązkowi wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności i praw, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Odmowa nadania skardze dalszego biegu wynikała również z niewłaściwego określenia podstawy skargi, albowiem wśród konstytucyjnych wzorców kontroli znalazły się przede wszystkim przepisy o charakterze ustrojowym. Natomiast zarzuty naruszenia prawa własności nie zostały bliżej sprecyzowane ani uzasadnione.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła zażalenie, dowodząc nieprawidłowości zawartych w nim rozważań. W szczególności podniesiono, że:
(1) naruszona została treść art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, albowiem skarżąca spełniła obowiązek wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności i praw, oraz (2) dokonano merytorycznej oceny treści skargi, nie stwierdzając jej oczywistej bezzasadności, a zatem wydano orzeczenie bez właściwej podstawy prawnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Odnosząc się do treści środka odwoławczego, skład rozpoznający zażalenie doszedł do wniosku, że żaden z podniesionych w nim zarzutów nie zasługuje na uwzględnienie. I tak, należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że problem niespójności w zakresie określenia organu właściwego do ogłaszania wysokości stóp procentowych oraz formy tego ogłoszenia nie może per se uzasadniać tezy o niekonstytucyjności obowiązku uiszczania odsetek w sytuacji wystąpienia zwłoki w wypełnieniu zobowiązania podatkowego. Trybunał Konstytucyjny krytycznej ocenie poddaje sytuację, w której przepisy prawa powszechnie obowiązującego pozostają we wzajemnej kolizji. Jednakże niedostateczny stan legislacji nie musi automatycznie oznaczać niekonstytucyjnego ukształtowania sytuacji prawnej podmiotów indywidualnych. Problemy z określeniem zakresu kompetencyjnego poszczególnych organów państwa istniejące w niniejszej sprawie mogłyby stanowić podstawę stwierdzenia niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów w postępowaniu wszczętym ze skargi konstytucyjnej o tyle, o ile przekładałyby się na sytuację prawną skarżącej spółki. Takiej korelacji jednak nie sposób wskazać. Nie podobna bowiem bronić tezy, że konieczność uiszczenia odsetek za zwłokę za nieterminowe wykonywanie zobowiązań podatkowych nie powstanie w sytuacji, gdy brak jest pełnej jasności co do tego, który z organów państwa ma kompetencję do określania kryteriów warunkujących ich wysokość. Trafnie zatem uznano w zaskarżonym postanowieniu, że zakwestionowane przepisy nie tworzyły prawnej podstawy rozstrzygnięcia, zaś zarzuty podniesione jako problem konstytucyjny nie pozostawały w związku z prawami podmiotowymi skarżącej. Skarga nie dostarczyła dostatecznych argumentów, które ukazywałyby, w jaki sposób problem wskazania organu właściwego do określania wysokości stóp procentowych ukształtował sytuację prawną skarżącej niezgodnie ze standardami konstytucyjnymi.
Nie można również zgodzić się z twierdzeniami skarżącej, zgodnie z którymi w skardze dokładnie określono, w jaki sposób doszło do naruszenia konstytucyjnych praw podmiotowych (a zwłaszcza prawa własności). Po pierwsze, zarzuty dotyczące niezgodności z art. 31 ust. 2 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji nie zostały dostatecznie uzasadnione. Pomijając już okoliczność, że poświęcono im niewiele miejsca, to nie zakwestionowano samego obowiązku uiszczania odsetek w razie zwłoki z zapłatą należnego podatku. Skoro skarżąca nie podważa tej konieczności, nie może skutecznie odwoływać się do wywiedzionej z art. 31 ust. 2 Konstytucji wolności czynienia tego, czego prawo nie nakazuje, ani do ochrony prawa własności. Obowiązek uiszczenia odsetek wyniknął bowiem z niewłaściwego postępowania skarżącej – podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Po drugie, zarzucenie niezgodności z art. 64 ust. 2 Konstytucji wymagało wskazania, że podmioty wyposażone w tę samą cechę relewantną zostały potraktowane w sposób odmienny.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie również w części obejmującej zarzut wydania orzeczenia bez właściwej podstawy prawnej. Zgodnie z przepisami ustawy o TK odmowa nadania skardze dalszego biegu wynika między innymi z nieuzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Nieprawidłowe wskazanie sposobu naruszenia praw podmiotowych skarżącej zarówno w skardze, jak i w piśmie stanowiącym uzupełnienie jej braków formalnych, uzasadnia odmowę nadania skardze dalszego biegu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK.
W zażaleniu nie odniesiono się do nieprawidłowego określenia wzorców konstytucyjnych – art. 2, art. 7 i art. 217 Konstytucji. Z uwagi na zasadę skargowości (art. 66 ustawy o TK), należało więc uznać, że skarżąca podziela zapatrywania Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.