Pełny tekst orzeczenia

258/4/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 30 czerwca 2009 r.
Sygn. akt Ts 246/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Rzepliński – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 września 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jana T.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z dnia 13 października 2007 r. skarżący Jan T. zarzucił niezgodność art. 16, art. 17, art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach naukowych i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, ze zm.); art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (Dz. U. Nr 65, poz. 386, ze zm.); § 14 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 15, poz. 128, ze zm.); Statutu Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1, art. 30, art. 37 ust. 1, art. 38, art. 45, art. 53 ust. 1, art. 61 ust. 1 i 2, art. 73, art. 78, art. 83, art. 87 ust. 1, art. 91, art. 92, art. 93, art. 175 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Równocześnie skarżący zarzucił niezgodność wskazanych wyżej przepisów z aktami prawa międzynarodowego.
W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżący sformułował szereg zarzutów naruszenia Konstytucji, umów międzynarodowych i ustaw przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny i Naczelny Sąd Administracyjny. W związku z powyższym, skarżący zarządzeniem sędziego został wezwany m.in. do wskazania sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw przez zaskarżone akty normatywne. W piśmie złożonym 2 stycznia 2008 r. skarżący powtórzył zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej.
Skarga została złożona na podstawie następującego stanu faktycznego. Decyzją z 19 grudnia 2005 r. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów odmówiła nadania skarżącemu stopnia doktora habilitowanego. Skarga na decyzję Komisji została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 września 2006 r. (sygn. akt I SA/Wa 520/06), a skarga kasacyjna na ten wyrok została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 sierpnia 2007 r. (sygn. akt I OSK 1187/07).
Postanowieniem z 22 września 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzając, że skarżący nie wskazał, w jaki sposób zaskarżone przepisy naruszają jego prawa konstytucyjne. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego większość zarzutów skierowana została przeciwko aktom stosowania prawa.
W zażaleniu skarżący zakwestionował podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem skarżącego Trybunał – wbrew dyspozycji art. 19 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) – nie rozpatrzył wszechstronnie skargi konstytucyjnej. Skarżący wskazał, że w skardze przedstawił sposób naruszenia swoich praw, a stanowisko Trybunału jest przejawem skrajnego formalizmu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wszechstronne rozpoznanie zarzutów skargi konstytucyjnej odnośnie do zgodności z Konstytucją zaskarżonych przepisów jest możliwe, o ile skarga konstytucyjna spełnia wymogi wskazane w art. 79 Konstytucji oraz w przepisach ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W niniejszej sprawie rozpoznanie takich zarzutów nie jest możliwe, gdyż w zasadzie nie zostały one sformułowane. Skarżący obszernie przedstawia przebieg postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego i formułuje szereg zarzutów względem organów prowadzących te postępowania. Zarzuty takie nie mogą jednak stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Z art. 188 i art. 79 ust. 1 Konstytucji jednoznacznie wynika, że badanie zgodności z Konstytucją aktów stosowania prawa leży poza zakresem właściwości Trybunału Konstytucyjnego. Skarżący wskazuje wprost, że „powyższe uchybienia w postępowaniu” naruszyły jego prawa konstytucyjne. Zarzuty skierowane przeciwko zaskarżonym przepisom ograniczają się jedynie do wskazania przepisów Konstytucji, które zdaniem skarżącego zostały naruszone. Tymczasem skarżący w skardze konstytucyjnej powinien nie tylko uprawdopodobnić, że jego konstytucyjne prawa zostały naruszone, ale również wykazać, że źródłem tego naruszenia są zaskarżone przepisy aktów normatywnych. Obalenie domniemania zgodności z Konstytucją obowiązujących przepisów prawa wymaga sformułowania zarzutów w sposób wskazany w art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Takich zarzutów skarga konstytucyjna nie zawiera. Odpowiadając na zarządzenie o uzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej, skarżący odesłał do strony 13 skargi konstytucyjnej, gdzie wskazał, że: „wadliwe regulacje zawarte w podanych aktach (…) doprowadziły do naruszenia moich konstytucyjnych wolności i praw”. Brak w piśmie skarżącego zindywidualizowania zarzutów i połączenia poszczególnych przepisów z konkretnymi wzorcami konstytucyjnymi. Należy podkreślić, że ze względu na wyrażoną w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadę skargowości Trybunał Konstytucyjny nie może z urzędu doprecyzowywać zarzutów niezgodności z Konstytucją zaskarżonych aktów normatywnych.
Biorąc pod uwagę, że wymogi skargi konstytucyjnej zostały jednoznacznie określone w Konstytucji i w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym, za nietrafne należy uznać wywody skarżącego o odpowiednim stosowaniu kodeksu postępowania cywilnego. Ponadto, niemożność uczynienia wzorcem kontroli umowy międzynarodowej w przypadku skargi konstytucyjnej wynika wprost z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarga może być wniesiona w celu zbadania zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego. Wskazany przepis nie przewiduje możliwości badania zgodności ustawy z umową międzynarodową.
Skarga konstytucyjna jako subsydiarny środek ochrony konstytucyjnych wolności i praw jest dopuszczalna, o ile spełnione są wskazane wyżej wymogi. W celu zagwarantowania spełnienia tych wymogów ustawodawca wprowadził w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym przymus adwokackoradcowski oraz dopuścił wyjątki od tego przymusu jedynie w stosunku do osób legitymujących się odpowiednią wiedzą prawniczą. W świetle powyższego, za oczywiście bezzasadny należy uznać zarzut skarżącego, będącego sędzią, o zbytnim formalizmie postępowania.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.