Pełny tekst orzeczenia

301/4/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 15 lipca 2009 r.
Sygn. akt Ts 250/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Maria Gintowt-Jankowicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Opus 2 Investment sp. z o.o. w sprawie zgodności:
art. 10 ust. 2 pkt 8 oraz art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.) z art. 20 oraz art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 14 sierpnia 2008 r. sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej zakwestionowana została zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej art. 10 ust. 2 pkt 8 oraz art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.; dalej: u.p.z.p.). W odniesieniu do zakwestionowanej regulacji skarżąca sformułowała zarzut, że przepisy w zakresie, w jakim uzależniają możliwość wybudowania obiektu handlowego o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 od sporządzenia przez gminę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego naruszają zasadę wolności działalności gospodarczej wynikającą z art. 20 i art. 22 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny sprawy.
Pracownia Projektowania Miasta sp. z o.o. w dniu 19 stycznia 2004 r. w celu zrealizowania inwestycji budowlanej złożyła wniosek o wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy. Prezydent Miasta Bydgoszczy decyzją z 2 kwietnia 2004 r. (nr 227/2004) ustalił warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Decyzją z 17 września 2004 r. (nr 363/04) ten sam organ przeniósł swoją decyzję na spółkę Opus 2 Investment sp. z o.o., pod warunkiem przejęcia przez spółkę wszystkich zobowiązań i warunków wynikających z decyzji z 2 kwietnia 2004 r. (nr 227/2004).
Miasto Bydgoszcz w pierwszym kwartale 2004 r. nie posiadało miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla nieruchomości obejmującej inwestycję skarżącej spółki.
Prokurator Okręgowy w Bydgoszczy 24 marca 2006 r. wniósł sprzeciw od tej decyzji, zarzucając naruszenie niektórych przepisów u.p.z.p., w tym art. 10 ust. 2 pkt 8 i art. 10 ust. 3.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy decyzją z 27 kwietnia 2006 r. (nr SKO-4212/64/4/2006) odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta Bydgoszczy o warunkach zabudowy.
Po rozpatrzeniu wniosku Prokuratora Okręgowego w Bydgoszczy o ponowne rozpatrzenie sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w dniu 12 czerwca 2006 r. (nr SKO-4212/104/2006) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z 10 października 2006 r. (sygn. akt II SA/Bd 671/06) oddalił skargę Prokuratora Okręgowego w Bydgoszczy. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny, w wyniku złożenia przez Prokuratora Okręgowego w Bydgoszczy skargi kasacyjnej, uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, a także decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z: 12 czerwca 2006 r. (nr SKO-4212/104/2006) oraz 27 kwietnia 2006 r. (nr SKO-4212/64/4/2006), z uwagi na naruszenie prawa materialnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Kierowania do Trybunału Konstytucyjnego skarga konstytucyjna musi spełniać szereg warunków determinujących jej dopuszczalność. Wynikają one zasadniczo z art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jedną z cech tego środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw jest jego subsydiarność, oznaczająca, że skarga nie może być rozpoznana jak długo toczą się postępowania zarówno przed organami administracyjnymi, jak i przed sądami administracyjnymi. Wynika to z dwóch kwestii. Po pierwsze, dopuszczenie ingerencji Trybunału Konstytucyjnego w sprawie niezakończonej ostatecznie przez te podmioty mogłoby oznaczać, że Trybunał wkracza w sferę kompetencyjną niemieszczącą się w jego kognicji. Po drugie, jak wyraźnie wynika z treści art. 46 ust. 1 ustawy o TK, warunkiem wystąpienia ze skargą konstytucyjną jest istnienie ostatecznego orzeczenia w sprawie. Nie chodzi tu jednak o jakiekolwiek orzeczenie, od którego nie przysługuje środek odwoławczy w ramach drogi prawnej, ale o rozstrzygnięcie materialne, rozstrzygające kwestię co do istoty.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego – jakkolwiek niezaskarżalne – nie zamknęło postępowania w sprawie. Uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy oraz dwóch decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego oznacza, że złożony w trybie art. 184 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) sprzeciw prokuratora musi zostać ponownie poddany analizie właściwych organów administracji publicznej, a ich rozstrzygnięcie w tym zakresie także ewentualnie analizie sądów administracyjnych.
Należy przypomnieć, że istotą orzeczeń o charakterze kasatoryjnym, a do takich bez wątpienia zalicza się wyrok uchylający orzeczenie sądu I instancji oraz rozstrzygnięcia organów administracyjnych, jest ich niemerytoryczny charakter, to znaczy nieodnoszący się do meritum sprawy. NSA nie rozstrzygnął sprawy co do istoty, wykluczył jedynie z obrotu prawnego orzeczenia, które na takie wykluczenie – jego zdaniem – zasługiwały. Stan faktyczny i prawny sprawy powstały w wyniku orzeczenia NSA wciąż wymaga aktywności ze strony właściwych organów władzy publicznej, a tym samym wystąpienie ze skargą konstytucyjną należy uznać za przedwczesne.

Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 oraz art. 46 ust. 1 ustawy o TK odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.