Pełny tekst orzeczenia

466/6/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 16 grudnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 252/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska – przewodnicząca
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 września 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka W.,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 14 sierpnia 2008 r. zakwestionowana została zgodność § 1 ust. 1, § 2 i § 3 uchwały nr 39/2002 Krajowej Rady Doradców Podatkowych z 5 czerwca 2002 r. w sprawie opłaty za wniosek o przekształcenie wpisu o charakterze warunkowym na wpis na listę doradców podatkowych (dalej: uchwała) z art. 2, art. 7, art. 17 ust. 1, art. 31 ust. 2, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 217 Konstytucji; § 4 uchwały z art. 2, art. 7 oraz art. 17 ust. 1 Konstytucji oraz całej uchwały z art. 2, art. 7 oraz art. 17 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 4 września 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału niedopuszczalność rozpoznania skargi wynikała z nieprawidłowego określenia podstawy skargi – powołane jako wzorce kontroli przepisy Konstytucji nie stanowiły źródła podmiotowych praw jednostki. Podstawą odmowy merytorycznego rozpoznania skargi była ponadto oczywista bezzasadność sformułowanych w niej zarzutów, a także – w części – nieprawidłowe wykonanie obowiązku wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego.
Postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu zostało doręczone skarżącemu 14 września 2009 r.
Pełnomocnik skarżącego wniósł na powyższe postanowienie zażalenie. We wniesionym środku odwoławczym wskazano, że: (1) skarżący poddaje w wątpliwość kwestię umocowania Krajowej Rady Doradców Podatkowych do podjęcia uchwały, na podstawie której rozstrzygano w sprawie skarżącego; (2) w zaskarżonym orzeczeniu niewłaściwie przyjęto, że skarżący nie uzasadnił, w jaki sposób kwestionowane przepisy naruszają art. 65 ust. 1 Konstytucji; (3) skarżący zwrócił uwagę na naruszenie jego praw wynikających z art. 20 i art. 22 Konstytucji.
W zażaleniu zawarto również wniosek o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia. Niewniesienie środka odwoławczego w siedmiodniowym terminie, o którym mowa w art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), „spowodowane było obiektywnymi okolicznościami faktycznymi, tj. utrudnieniami związanymi z przekazaniem od pełnomocnika dla mocodawcy treści (…) postanowienia”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu musi – podobnie do skargi konstytucyjnej – spełniać określone w ustawie o TK warunki formalne. Jedną z przesłanek warunkujących dopuszczalność zażalenia jest wniesienie tego środka odwoławczego w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia pierwszoinstancyjnego (art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK). Niespełnienie tego warunku skutkuje – zgodnie z dyspozycją art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy o TK – pozostawieniem zażalenia bez rozpoznania.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie z 4 września 2009 r. zostało doręczone skarżącemu 14 września 2009 r. Zażalenie nadano w placówce pocztowej 5 października 2008 r., a więc z kilkunastodniowym przekroczeniem ustawowego terminu.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza także, że wbrew art. 20 ustawy o TK w związku z art. 169 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), skarżący nie uprawdopodobnił okoliczności uzasadniających wniosek o przywrócenie terminu. Przytoczona argumentacja, mająca wykazać zasadność wniosku odwołująca się do „utrudnień związanych z przekazaniem od pełnomocnika dla mocodawcy treści (…) postanowienia” w żadnej mierze nie uprawdopodabnia okoliczności przemawiających za przywróceniem terminu.

Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny pozostawia zażalenie bez rozpoznania.