Ts 264/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
381/5/B/2009
POSTANOWIENIE
z dnia 3 marca 2009 r.
Sygn. akt Ts 264/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej „Dążność” w sprawie zgodności:
art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej restrykcyjna wykładnia zaskarżonego przepisu narusza prawo do sprawiedliwego rozstrzygnięcia. Wykładnia nie bierze pod uwagę wysokości nieopłaconej kwoty od środka zaskarżenia. Zróżnicowanie sytuacji prawnej stron wnoszących środek odwoławczy w zależności od ich reprezentowania przez adwokata lub radcę prawnego, w sytuacji, gdy strony nie mają wpływu na spełnienie przesłanek koniecznych dla wniesienia pisma procesowego, jest nieuzasadnione.
Skarga konstytucyjna została wniesiona na podstawie następującego stanu faktycznego. Postanowieniem z 27 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I CZ 25/07) Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 grudnia 2006 r. (sygn. akt VI A Ca 653/06). Postanowieniem tym została odrzucona apelacja skarżącej od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa Praga z 2 marca 2006 r. (sygn. akt III C 236/05). Podstawą odrzucenia apelacji było nieuiszczenie przez pełnomocnika opłaty od środka zaskarżenia w pełnej wysokości.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w niniejszej sprawie jest zbędność orzekania, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Ze zbędnością orzekania mamy do czynienia w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny we wcześniejszym orzeczeniu dokonał oceny zarzutów skargi konstytucyjnej i stwierdził zgodność przepisów zaskarżonego aktu normatywnego ze wskazanymi wzorcami kontroli.
Zaskarżony przepis był już przedmiotem kontroli w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Trybunał w wyroku z 17 listopada 2008 r. (SK 33/07, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) stwierdził, że art. 1302 § 3 k.p.c. jest zgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji. We wskazanym wyroku Trybunał Konstytucyjny, odwołując się do poglądów wyrażonych we wcześniejszych orzeczeniach, wskazał m.in.: „Nie można natomiast mówić o nadmiernym rygoryzmie, jeżeli strona postępowania zastąpiona jest w postępowaniu przed sądem powszechnym przez adwokata, radcę prawnego czy rzecznika patentowego. Z samej bowiem istoty zastępstwa procesowego wypełnianego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika uprawnione założenie, że pełnomocnik ten będzie działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością. Dopuszczalność stosowania surowszego rygoru w odniesieniu do pism procesowych, obarczonych brakami formalnymi, wnoszonych przez pełnomocników procesowych będących profesjonalistami została potwierdzona w orzecznictwie Trybunału (por. wyroki TK z: 12 września 2006 r., SK 21/05, OTK ZU nr 8/A/2006, poz. 103; 20 grudnia 2007 r., P 39/06); (…) rygoryzm przewidziany dla pism procesowych wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowiony w art. 1302 § 3 k.p.c., nie może być uznany za nadmierny”. Z powyższego wynika, że ponowna ocena rygoryzmu art. 1302 § 3 k.p.c. jest zbędna. Z ustaleń poczynionych w sprawie o sygnaturze SK 33/07 wynika, że normatywna treść zaskarżonego przepisu nie budzi wątpliwości w procesie stosowania go przez sądy.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 3 marca 2009 r.
Sygn. akt Ts 264/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej „Dążność” w sprawie zgodności:
art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej restrykcyjna wykładnia zaskarżonego przepisu narusza prawo do sprawiedliwego rozstrzygnięcia. Wykładnia nie bierze pod uwagę wysokości nieopłaconej kwoty od środka zaskarżenia. Zróżnicowanie sytuacji prawnej stron wnoszących środek odwoławczy w zależności od ich reprezentowania przez adwokata lub radcę prawnego, w sytuacji, gdy strony nie mają wpływu na spełnienie przesłanek koniecznych dla wniesienia pisma procesowego, jest nieuzasadnione.
Skarga konstytucyjna została wniesiona na podstawie następującego stanu faktycznego. Postanowieniem z 27 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I CZ 25/07) Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 grudnia 2006 r. (sygn. akt VI A Ca 653/06). Postanowieniem tym została odrzucona apelacja skarżącej od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa Praga z 2 marca 2006 r. (sygn. akt III C 236/05). Podstawą odrzucenia apelacji było nieuiszczenie przez pełnomocnika opłaty od środka zaskarżenia w pełnej wysokości.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w niniejszej sprawie jest zbędność orzekania, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Ze zbędnością orzekania mamy do czynienia w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny we wcześniejszym orzeczeniu dokonał oceny zarzutów skargi konstytucyjnej i stwierdził zgodność przepisów zaskarżonego aktu normatywnego ze wskazanymi wzorcami kontroli.
Zaskarżony przepis był już przedmiotem kontroli w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Trybunał w wyroku z 17 listopada 2008 r. (SK 33/07, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) stwierdził, że art. 1302 § 3 k.p.c. jest zgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji. We wskazanym wyroku Trybunał Konstytucyjny, odwołując się do poglądów wyrażonych we wcześniejszych orzeczeniach, wskazał m.in.: „Nie można natomiast mówić o nadmiernym rygoryzmie, jeżeli strona postępowania zastąpiona jest w postępowaniu przed sądem powszechnym przez adwokata, radcę prawnego czy rzecznika patentowego. Z samej bowiem istoty zastępstwa procesowego wypełnianego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika uprawnione założenie, że pełnomocnik ten będzie działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością. Dopuszczalność stosowania surowszego rygoru w odniesieniu do pism procesowych, obarczonych brakami formalnymi, wnoszonych przez pełnomocników procesowych będących profesjonalistami została potwierdzona w orzecznictwie Trybunału (por. wyroki TK z: 12 września 2006 r., SK 21/05, OTK ZU nr 8/A/2006, poz. 103; 20 grudnia 2007 r., P 39/06); (…) rygoryzm przewidziany dla pism procesowych wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowiony w art. 1302 § 3 k.p.c., nie może być uznany za nadmierny”. Z powyższego wynika, że ponowna ocena rygoryzmu art. 1302 § 3 k.p.c. jest zbędna. Z ustaleń poczynionych w sprawie o sygnaturze SK 33/07 wynika, że normatywna treść zaskarżonego przepisu nie budzi wątpliwości w procesie stosowania go przez sądy.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.