Pełny tekst orzeczenia

420/5/B/2009

POSTANOWIENIE
z dnia 24 kwietnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 297/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zbigniew Cieślak,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Ewy P. i Ryszarda M. w sprawie zgodności:
1) art. 111 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 52 § 2 w związku z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) z art. 2 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 26 września 2008 r. zakwestionowano zgodność art. 111 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.; dalej: k.p.a.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji oraz art. 52 § 2 w związku z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) z art. 2 Konstytucji.
W ocenie skarżących art. 111 § 2 k.p.a. jest sformułowany w sposób niejasny i niezrozumiały, przez co wprowadza obywatela w błąd i tym samym ogranicza jego prawo do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji). Skarżący podnoszą również, że konstrukcja art. 52 § 2 p.p.s.a. w związku z art. 52 § 1 p.p.s.a. jest niezgodna z zasadami przyzwoitej legislacji. Zauważają bowiem, że zgodnie z treścią art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, a zgodnie z art. 52 § 2 p.p.s.a. przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć taką sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia. Skarżący dopatrują się w tym braku spójności wymienionych paragrafów.
Skarga konstytucyjna została sporządzona w oparciu o następujący stan faktyczny.
Skarżący pismem z 23 maja 2006 r. skierowanym do Rady Miasta w Zawierciu zażądali wyjaśnienia przez ten organ: możliwości, sposobu, trybu i terminu odwołania się od uchwały Rady Miejskiej w Zawierciu z 29 marca 2006 r. (nr XLVI/491/06). Te same żądania oraz prośbę o wydanie kserokopii pism, opinii i oświadczeń, będących podstawą uzasadnienia uchwały z 29 marca 2006 r., skarżący skierowali do Wydziału Spraw Lokalnych Urzędu Miejskiego w Zawierciu pismem z 23 maja 2006 r. Zastępca Prezydenta Miasta Zawiercie potraktował je jako wniosek o uzupełnienie decyzji i decyzją z 14 lipca 2006 r. (nr Ko. 71409/35/06) odmówił uzupełnienia rozstrzygnięcia z 14 czerwca 2006 r. (nr Ko. 71409/35/06). Skarżący wnieśli odwołanie od tej decyzji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Częstochowie decyzją z 7 listopada 2006 r. (nr SKO 0812/I/17/76/2006) uchyliło orzeczenia Zastępcy Prezydenta Miasta Zawiercie. Skarżący zwrócili się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z żądaniem wyjaśnienia i uzupełnienia decyzji z 7 listopada 2006 r. Postanowieniem z 3 stycznia 2007 r. (nr SKO 0812/I/17/87/2006) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Częstochowie odmówiło uzupełnienia co do rozstrzygnięcia własnej decyzji. Skarżący pismem z 19 grudnia 2006 r. wnieśli skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który postanowieniem z 31 stycznia 2007 r. (sygn. akt II SA/GI/78/07) odrzucił skargę, jako wniesioną po terminie. Postanowieniem z 8 sierpnia 2007 r. (sygn. akt I OSK 1067/07) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną skarżących odnoszącą się do orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym, a zarazem subsydiarnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw, przysługującym na zasadach określonych w Konstytucji oraz w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jedną z ustawowych przesłanek dopuszczalności skargi jest złożenie jej w ustawowym – trzymiesięcznym terminie liczonym od dnia doręczenia skarżącemu ostatecznego, w ramach przysługującej drogi prawnej, orzeczenia organu władzy publicznej lub sądu. Trybunał Konstytucyjny, dokonując wstępnego rozpoznania skargi, za niezbędne uznał precyzyjne określenie daty doręczenia wyroku przedmiotowego sądu wraz z uzasadnieniem. Niezbędnym było również ustalenie daty, w której skarżący wystąpili z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, celem sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz daty, w której to ustanowienie nastąpiło.
Zgodnie z art. 48 ustawy o TK w razie niemożności poniesienia kosztów pomocy prawnej, skarżący może zwrócić się do sądu rejonowego jego miejsca zamieszkania o ustanowienie dla niego adwokata lub radcy prawnego z urzędu, przy czym do czasu rozstrzygnięcia przez sąd wniosku nie biegnie termin przewidziany do wniesienia skargi konstytucyjnej liczony od dnia doręczenia skarżącym ostatecznego orzeczenia o wolnościach lub prawach wraz z uzasadnieniem. W sprawie będącej przedmiotem skargi ostatecznym orzeczeniem był wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 sierpnia 2007 r. (sygn. akt I OSK 1067/07), który został doręczony skarżącym 6 września 2007 r. Skarżący wystąpili z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, celem sporządzenia skargi konstytucyjnej 17 listopada 2007 r., a więc po wykorzystaniu dwóch miesięcy i jedenastu dni z trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Okręgowa Rada Adwokacka w Katowicach, na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Zawierciu z 17 czerwca 2008 r. (sygn. akt I Co 1520/07), decyzją z 4 lipca 2008 r. (nr L. Dz. U/629/08) wyznaczyła pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Z tym dniem zakończył się okres zawieszenia biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Z uwagi jednak na wykorzystanie znacznej jego części przed wystąpieniem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, skarga konstytucyjna powinna była zostać skierowana do Trybunału najpóźniej 23 lipca 2008 r. Skarga została wniesiona 26 września 2008 r., a więc z rażącym przekroczeniem terminu.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.