Ts 301/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V Ca 2160/03
Pełny tekst orzeczenia
472/6/B/2009
POSTANOWIENIE
z dnia 17 grudnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 301/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat – przewodniczący
Ewa Łętowska – sprawozdawca
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 września 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Mieczysława G.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 22 września 2008 r. (złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 30 września 2008 r.) zarzucono, że § 3 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 1993 r. w sprawie udzielania dotacji na wypłatę premii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych na budownictwo mieszkaniowe (Dz. U. Nr 59, poz. 268; dalej: rozporządzenie) są niezgodne z art. 64 ust. 1 i 3, art. 71 ust. 1 oraz art. 75 ust. 1 Konstytucji. W ocenie skarżącego zaskarżone przepisy rozporządzenia zostały wydane z naruszeniem delegacji ustawowej, czym naruszają jego prawa i wolności określone w sentencji skargi.
Postanowieniem z 10 września 2009 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 15 września 2009 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu wskazał na przekroczenie terminu do jej wniesienia.
Zażalenie na powyższe postanowienie sporządził oraz złożył osobiście 18 września 2009 r. sam skarżący. W piśmie wniósł o nadanie skardze dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Treść pisma, które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 18 września 2009 r. oraz opatrzenie go wyłącznie podpisem skarżącego wskazują jednoznacznie, że zostało ono sporządzone przez skarżącego samodzielnie. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle wskazanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.
W tej sytuacji, jedynie na marginesie, Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje stanowisko przedstawione w postanowieniu z 10 września 2009 r., którym odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na przekroczenie ustawowego terminu do jej wniesienia. Należy bowiem raz jeszcze podkreślić, że w świetle art. 46 ust. 1 ustawy o TK, skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W sytuacji skarżącego do otrzymania ostatecznego rozstrzygnięcia, na skutek wyczerpania drogi prawnej, doszło z chwilą otrzymania przez niego wyroku z 26 listopada 2003 r. (sygn. akt V Ca 2160/03), co oznacza, że od daty otrzymania wraz z uzasadnieniem tegoż rozstrzygnięcia (tj. 14 stycznia 2004 r.) rozpoczął swój bieg trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Wniesienie skargi 30 września 2008 r. nastąpiło zatem ze znacznym przekroczeniem tego terminu.
Jednocześnie należy nadmienić, że zażalenie jest środkiem procesowym, w którym skarżący może kwestionować przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W piśmie z 18 września 2009 r. skarżący, nie podnosząc zarzutu wadliwości postanowienia Trybunału z 10 września 2009 r. podał w wątpliwość prawidłowość zapadłych w jego sprawie wyroków sądowych, co z oczywistych względów nie może stanowić oceny Trybunału Konstytucyjnego.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało wniesione zażalenie pozostawić bez rozpoznania.
POSTANOWIENIE
z dnia 17 grudnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 301/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat – przewodniczący
Ewa Łętowska – sprawozdawca
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 września 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Mieczysława G.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 22 września 2008 r. (złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 30 września 2008 r.) zarzucono, że § 3 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 1993 r. w sprawie udzielania dotacji na wypłatę premii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych na budownictwo mieszkaniowe (Dz. U. Nr 59, poz. 268; dalej: rozporządzenie) są niezgodne z art. 64 ust. 1 i 3, art. 71 ust. 1 oraz art. 75 ust. 1 Konstytucji. W ocenie skarżącego zaskarżone przepisy rozporządzenia zostały wydane z naruszeniem delegacji ustawowej, czym naruszają jego prawa i wolności określone w sentencji skargi.
Postanowieniem z 10 września 2009 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 15 września 2009 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu wskazał na przekroczenie terminu do jej wniesienia.
Zażalenie na powyższe postanowienie sporządził oraz złożył osobiście 18 września 2009 r. sam skarżący. W piśmie wniósł o nadanie skardze dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Treść pisma, które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 18 września 2009 r. oraz opatrzenie go wyłącznie podpisem skarżącego wskazują jednoznacznie, że zostało ono sporządzone przez skarżącego samodzielnie. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle wskazanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.
W tej sytuacji, jedynie na marginesie, Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje stanowisko przedstawione w postanowieniu z 10 września 2009 r., którym odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na przekroczenie ustawowego terminu do jej wniesienia. Należy bowiem raz jeszcze podkreślić, że w świetle art. 46 ust. 1 ustawy o TK, skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W sytuacji skarżącego do otrzymania ostatecznego rozstrzygnięcia, na skutek wyczerpania drogi prawnej, doszło z chwilą otrzymania przez niego wyroku z 26 listopada 2003 r. (sygn. akt V Ca 2160/03), co oznacza, że od daty otrzymania wraz z uzasadnieniem tegoż rozstrzygnięcia (tj. 14 stycznia 2004 r.) rozpoczął swój bieg trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Wniesienie skargi 30 września 2008 r. nastąpiło zatem ze znacznym przekroczeniem tego terminu.
Jednocześnie należy nadmienić, że zażalenie jest środkiem procesowym, w którym skarżący może kwestionować przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W piśmie z 18 września 2009 r. skarżący, nie podnosząc zarzutu wadliwości postanowienia Trybunału z 10 września 2009 r. podał w wątpliwość prawidłowość zapadłych w jego sprawie wyroków sądowych, co z oczywistych względów nie może stanowić oceny Trybunału Konstytucyjnego.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało wniesione zażalenie pozostawić bez rozpoznania.