Ts 15/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
280/4/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 1 lipca 2010 r.
Sygn. akt Ts 15/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska – przewodnicząca
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 kwietnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Hodowla i Ubój Indyka „Biodama” Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
umorzyć postępowanie.
UZASADNIENIE
W sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej skardze konstytucyjnej zakwestionowana została zgodność art. 116 ust. 6 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.; dalej: ustawa o VAT) z art. 2, art. 21 ust. 1, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarga konstytucyjna nie zawiera opisu stanu faktycznego ani prawnego. Zdaniem skarżącej podstawą skargi jest ostateczna decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z 14 listopada 2008 r., na którą skarżąca nie wniosła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a tym samym nie toczyło się postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Wnosząca skargę zarzuca, że art. 116 ust. 6 pkt 3 ustawy o VAT bezpodstawnie pozbawia ją prawa do odliczenia podatku VAT. Prowadzi to – w jej przekonaniu – do naruszenia zasady równego traktowania obywateli, godzi w konstytucyjnie chronioną zasadę zaufania obywateli do państwa oraz w nieograniczone prawo własności.
Postanowieniem z 22 kwietnia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że nie doszło do wydania prawomocnego orzeczenia przez sąd administracyjny. Skarżąca nie wyczerpała drogi prawnej, gdyż nie skorzystała z przysługujących jej środków zaskarżenia. Wnoszenie skargi jest przedwczesne, gdy istnieje jeszcze możliwość rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu sądowym. W szczególności zaś, w ocenie Trybunału skarżący przed wniesieniem skargi powinien wykorzystać przysługujące mu środki proceduralne w celu doprowadzenia do rozstrzygnięcia sprawy prawomocnym wyrokiem. W sprawach, w których mimo że było to proceduralnie możliwe, a wnoszący skargę takiego wyroku nie uzyskał, nie można mówić o ostatecznym orzeczeniu.
W zażaleniu z 6 maja 2009 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W ocenie skarżącej: „interpretacja przedstawiona przez TK jest niekonsekwentna, nielogiczna i narusza prawa obywateli do sądu. Przedmiotowy przepis art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wskazuje wprost, skarga konstytucyjna jest dopuszczalna po spełnieniu dwóch przesłanek: 1) wyczerpaniu drogi prawnej; 2) otrzymaniu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia (w ciągu trzech miesięcy od doręczenia). Prawomocnym wyrokiem w postępowaniu między innymi cywilnym i karnym jest wyrok sądu II instancji, pomimo, iż od tego wyroku przysługuje w niektórych przypadkach skarga kasacyjna lub kasacja do Sądu Najwyższego. Gdyby zainteresowany wniósł kasację lub skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, a nadzwyczajny środek zaskarżenia zostałby rozpoznany po upływie trzech miesięcy od doręczenia zainteresowanemu wyroku sądu II instancji, zainteresowany zostałby pozbawiony możliwości wniesienia skargi konstytucyjnej z uwagi na upływ terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Wyrok staje się bowiem prawomocny w momencie wydania przez sąd II instancji, a nie w momencie wydania rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy”.
Pismem z 1 marca 2010 r. pełnomocnik skarżącej cofnął zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 kwietnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy o TK podmiot legitymowany prawnie do wniesienia wniosku, pytania prawnego albo skargi konstytucyjnej może je skutecznie wycofać do chwili rozpoczęcia rozprawy. Cofnięcie takie pozostaje poza kontrolą Trybunału Konstytucyjnego i podlega swobodnej ocenie skarżącego.
W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny był zobowiązany umorzyć na posiedzeniu niejawnym postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.
POSTANOWIENIE
z dnia 1 lipca 2010 r.
Sygn. akt Ts 15/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska – przewodnicząca
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 kwietnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Hodowla i Ubój Indyka „Biodama” Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
umorzyć postępowanie.
UZASADNIENIE
W sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej skardze konstytucyjnej zakwestionowana została zgodność art. 116 ust. 6 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.; dalej: ustawa o VAT) z art. 2, art. 21 ust. 1, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarga konstytucyjna nie zawiera opisu stanu faktycznego ani prawnego. Zdaniem skarżącej podstawą skargi jest ostateczna decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z 14 listopada 2008 r., na którą skarżąca nie wniosła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a tym samym nie toczyło się postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Wnosząca skargę zarzuca, że art. 116 ust. 6 pkt 3 ustawy o VAT bezpodstawnie pozbawia ją prawa do odliczenia podatku VAT. Prowadzi to – w jej przekonaniu – do naruszenia zasady równego traktowania obywateli, godzi w konstytucyjnie chronioną zasadę zaufania obywateli do państwa oraz w nieograniczone prawo własności.
Postanowieniem z 22 kwietnia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że nie doszło do wydania prawomocnego orzeczenia przez sąd administracyjny. Skarżąca nie wyczerpała drogi prawnej, gdyż nie skorzystała z przysługujących jej środków zaskarżenia. Wnoszenie skargi jest przedwczesne, gdy istnieje jeszcze możliwość rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu sądowym. W szczególności zaś, w ocenie Trybunału skarżący przed wniesieniem skargi powinien wykorzystać przysługujące mu środki proceduralne w celu doprowadzenia do rozstrzygnięcia sprawy prawomocnym wyrokiem. W sprawach, w których mimo że było to proceduralnie możliwe, a wnoszący skargę takiego wyroku nie uzyskał, nie można mówić o ostatecznym orzeczeniu.
W zażaleniu z 6 maja 2009 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W ocenie skarżącej: „interpretacja przedstawiona przez TK jest niekonsekwentna, nielogiczna i narusza prawa obywateli do sądu. Przedmiotowy przepis art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wskazuje wprost, skarga konstytucyjna jest dopuszczalna po spełnieniu dwóch przesłanek: 1) wyczerpaniu drogi prawnej; 2) otrzymaniu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia (w ciągu trzech miesięcy od doręczenia). Prawomocnym wyrokiem w postępowaniu między innymi cywilnym i karnym jest wyrok sądu II instancji, pomimo, iż od tego wyroku przysługuje w niektórych przypadkach skarga kasacyjna lub kasacja do Sądu Najwyższego. Gdyby zainteresowany wniósł kasację lub skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, a nadzwyczajny środek zaskarżenia zostałby rozpoznany po upływie trzech miesięcy od doręczenia zainteresowanemu wyroku sądu II instancji, zainteresowany zostałby pozbawiony możliwości wniesienia skargi konstytucyjnej z uwagi na upływ terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Wyrok staje się bowiem prawomocny w momencie wydania przez sąd II instancji, a nie w momencie wydania rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy”.
Pismem z 1 marca 2010 r. pełnomocnik skarżącej cofnął zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 kwietnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy o TK podmiot legitymowany prawnie do wniesienia wniosku, pytania prawnego albo skargi konstytucyjnej może je skutecznie wycofać do chwili rozpoczęcia rozprawy. Cofnięcie takie pozostaje poza kontrolą Trybunału Konstytucyjnego i podlega swobodnej ocenie skarżącego.
W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny był zobowiązany umorzyć na posiedzeniu niejawnym postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.