Pełny tekst orzeczenia

465/6/B/2010

POSTANOWIENIE

z dnia 30 listopada 2010 r.

Sygn. akt Ts 20/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Maria Gintowt-Jankowicz – przewodnicząca


Adam Jamróz – sprawozdawca


Ewa Łętowska,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 sierpnia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Leszka A.,



p o s t a n a w i a:



pozostawić zażalenie bez rozpoznania.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 25 stycznia 2010 r. Leszek A. (dalej: skarżący) – reprezentowany przez radcę prawnego wyznaczonego z urzędu – zarzucił, że art. 135 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.; dalej: p.u.s.p.) jest niezgodny z art. 77 ust. 1 i 2 oraz art. 190 ust. 4 Konstytucji.

Skarżący, powołując się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2007 r., SK 7/06 (OTK ZU nr 9/A/2007, poz. 108), podniósł, że powyższym wyrokiem Trybunał orzekł o niezgodności art. 135 § 1 p.u.s.p. z art. 45 ust. 1 Konstytucji, a konsekwencją prawną takiego stanu powinno być stwierdzenie niezgodności tego przepisu również z art. 77 ust. 1 i 2 oraz art. 190 ust. 4 Konstytucji. Skarżący zarzucił, że przyznany wyrokiem w sprawie SK 7/06 przywilej korzyści wyłącznie inicjatorom postępowania prowadzi do rozgoryczenia osób tym przywilejem nieobjętych, jak również zachwiania ich wiary w równe traktowanie przez władzę publiczną. Powyższa sytuacja powoduje, że konstytucyjne prawo do wznowienia postępowania na podstawie art. 190 ust. 4 Konstytucji pozostaje niewykonalne w równym stopniu dla wszystkich obywateli Rzeczypospolitej. Jednocześnie skarżący podniósł, że wydanie orzeczenia o niezgodności już nieobowiązującego przepisu jest konieczne dla ochrony jego konstytucyjnych wolności i praw.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Wyrokiem z 7 marca 2006 r. (sygn. akt II K 292/05) Sąd Rejonowy w Kielcach – II Wydział Karny uznał skarżącego za winnego między innymi popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia i skazał go na karę pozbawienia wolności. W sprawie tej orzekał asesor sądowy. W wyniku wniesionej apelacji Sąd Okręgowy w Kielcach – IX Wydział Karny – Odwoławczy wyrokiem z 18 września 2006 r. (sygn. akt IX Ka 920/06) utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Rejonowego. Postanowieniem z 31 maja 2007 r. (sygn. akt IV KK 117/07) Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną.

Trybunał Konstytucyjny, działając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), ustalił, że skarżący 15 września 2009 r. wystąpił do Sądu Rejonowego w Pińczowie – I Wydział Cywilny z wnioskiem o zwolnienie go od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Postanowieniem z 12 października 2009 r. (sygn. akt I Co 301/09) Sąd Rejonowy w Pińczowie – I Wydział Cywilny ustanowił dla skarżącego pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Pismem z 12 listopada 2009 r. (znak: OIRP/1318/2009/AK) Okręgowa Izba Radców Prawnych w Kielcach wyznaczyła dla skarżącego radcę prawnego.

Postanowieniem z 13 sierpnia 2010 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 20 sierpnia 2010 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu wskazał, że skarga została wniesiona ze znacznym przekroczeniem ustawowego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Ponadto, Trybunał na marginesie stwierdził, że sformułowane przez skarżącego zarzuty są pozbawione właściwego – w świetle art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK – uzasadnienia i w większości koncentrują się na wyroku z 24 października 2007 r., SK 7/06 (OTK ZU nr 9/A/2007, poz. 108).

Zażalenie na powyższe postanowienie sporządził oraz złożył osobiście 25 sierpnia 2010 r. sam skarżący. W piśmie wniósł o nadanie skardze dalszego biegu. Powołując się na korespondencję prowadzoną z Biurem Trybunału Konstytucyjnego, zarzucił, że skarga została wniesiona w terminie bowiem – jak podkreśla – wniósł ją sporządzonym osobiście pismem z 27 czerwca 2007 r.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



W myśl art. 48 ust. 1 ustawy o TK skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Treść pisma, które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 25 sierpnia 2010 r. oraz opatrzenie go wyłącznie podpisem skarżącego wskazują jednoznacznie, że zostało ono sporządzone przez skarżącego samodzielnie. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle wskazanego przepisu ustawy o TK, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.

W tej sytuacji, jedynie na marginesie, Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje stanowisko przedstawione w postanowieniu z 13 sierpnia 2010 r., którym odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej między innymi z uwagi na przekroczenie ustawowego terminu do jej wniesienia. Należy bowiem podkreślić, że przesłanki wystąpienia ze skargą konstytucyjną określa art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz przepisy ustawy o TK. Ustawa ta reguluje również procedurę rozpoznania tego nadzwyczajnego środka ochrony wolności lub praw. W świetle art. 46 ust. 1 ustawy o TK, skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Art. 48 ust. 1 ustawy o TK ustanawia natomiast dla wystąpienia ze skargą przymus adwokacki. W tym stanie rzeczy, należy jedynie nadmienić, że podniesiony przez skarżącego w piśmie z 25 sierpnia 2010 r. zarzut wniesienia skargi w terminie nie zasługuje na uwzględnienie. Skarżący bowiem, powołując się na korespondencję prowadzoną z Biurem Trybunału Konstytucyjnego, dowodzi, iż wniósł skutecznie skargę sporządzonym osobiście pismem z 27 czerwca 2007 r. Skarżący wydaje się jednak nie zauważać, że jednym z wymogów formalnych przyjęcia skargi do rozpoznania jest sporządzenie jej przez adwokata lub radcę prawnego. Taki sam wymóg odnosi się do złożenia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało wniesione zażalenie pozostawić bez rozpoznania.