Pełny tekst orzeczenia

220/3/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 11 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 69/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska – przewodnicząca
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca
Adam Jamróz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 stycznia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zofii F.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 11 marca 2009 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej, zakwestionowana została zgodność art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 118, poz. 561, ze zm.; dalej: u.k.p.p.p.) z art. 32 Konstytucji, a ponadto art. 730¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z Preambułą, art. 1, art. 2 oraz art. 78 Konstytucji.
W opinii skarżącej pierwszy z zakwestionowanych przepisów z uwagi na brak w dyspozycji sformułowania w brzmieniu „w każdym komercjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym” pozbawia ją możliwości urzeczywistnienia prawa do nieodpłatnego nabycia akcji, a tym samym narusza jej prawo do równego traktowania, o którym mowa w art. 32 Konstytucji. Z kolei pod adresem zaskarżonego przepisu k.p.c. w skardze sformułowano zarzut „braku w dyspozycji” tego przepisu „zapisu o treści art. 285 kodeksu spółek handlowych”, co z kolei spowodowało niemożność zabezpieczenia roszczenia i skutkowało naruszeniem art. 1 i art. 2 oraz Preambuły Konstytucji.
Postanowieniem z 26 stycznia 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Takie rozstrzygnięcie spowodowane było brakiem uzasadnienia niekonstytucyjności kwestionowanej regulacji, przekroczeniem terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej oraz niewskazaniem naruszonych praw podmiotowych skarżącej.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie, w którym: (1) zarzucił niezastosowanie art. 1, art. 2, art. 32, art. 78 oraz Preambuły do Konstytucji; (2) wyraził opinię, zgodnie z którą wszyscy pracownicy sprywatyzowanych przedsiębiorstw powinni skorzystać z postanowień ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych; (3) przedstawił negatywne stanowisko co do procesu prywatyzowania niektórych przedsiębiorstw państwowych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wniesione zażalenie nie podważyło zasadności argumentacji zaskarżonego postanowienia i dlatego nie podlega uwzględnieniu.
Już na wstępie Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że odmowa nadania rozpatrywanej skardze dalszego biegu była uzasadniona kilkoma względami. Jak wynika z treści zaskarżonego postanowienia, u podstaw takiego rozstrzygnięcia leżało: (1) przekroczenie terminu do wniesienia skargi w zakresie odnoszącym się do art. 7301 k.p.c., (2) brak wyjaśnienia, w jaki sposób doszło do naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącej oraz (3) brak uzasadnienia zarzutów niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów. Argumenty podniesione w środku odwoławczym koncentrują się jednak na nieprawidłowościach postępowania prywatyzacyjnego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Usługi Komunalne w Chrzanowie oraz na „bezprawnych praktykach nabywcy sprywatyzowanego przedsiębiorstwa”. W środku odwoławczym nie odniesiono się do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy przeto uznać, że skarżąca podziela stanowisko Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie. W tym miejscu wypada przypomnieć, że w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym obowiązuje zasada skargowości (art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), która wyklucza możliwość działania Trybunału ex officio. Analiza podnoszonych w pismach procesowych zarzutów prowadzona jest jedynie w zakresie wskazanym przez podmiot wnoszący skargę. Skoro pełnomocnik skarżącej wyraził w zażaleniu negatywne opinie odnoszące się do mechanizmów prywatyzacyjnych oraz zawarł krytykę sądów powszechnych orzekających w sprawie skarżącej, nie nawiązując do postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, to zażalenie nie mogło zostać uwzględnione.
Już tylko na marginesie należy wskazać na oczywistą bezzasadność środka odwoławczego w części, w której zarzuca się Trybunałowi Konstytucyjnemu niezastosowanie art. 1, art. 2, art. 32, art. 78 oraz Preambuły do Konstytucji. Faza wstępnej kontroli rozpatrywanej skargi konstytucyjnej opierała się wyłącznie na art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 i art. 47 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie odnosił się do wskazanych wzorców kontrolnych, ponieważ w ten sposób dokonałby oceny zgodności zaskarżonych przepisów z Konstytucją.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.