Pełny tekst orzeczenia

118/2/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 9 marca 2010 r.
Sygn. akt Ts 75/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Mirosław Granat – przewodniczący


Mirosław Wyrzykowski – sprawozdawca


Adam Jamróz,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 grudnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Agnieszki W.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej Agnieszki W. zakwestionowana została zgodność z Konstytucją następujących przepisów: (1) art. 2 § 1 pkt 1, art. 3 pkt 1, pkt 3 lit. c, pkt 9, art. 5 oraz art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.; dalej: o.p.) skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 32 ust. 1 oraz art. 84 w związku z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji; (2) art. 36 ust. 3, 5-7, 9 i 14 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, ze zm.; dalej: u.z.p.) w związku z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.; dalej: u.p.z.p.) skarżąca także zarzuciła niezgodność z art. 32 ust. 1 oraz art. 84 w związku z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji; (3) wobec art. 141 § 4 w związku z art. 187 § 1 oraz art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) skarżąca skierowała zarzut niezgodności z art. 45 ust. 1, art. 175 ust. 1 oraz art. 184 w związku z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Postanowieniem z 8 grudnia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał, że skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z postępowaniem, które nie zostało zamknięte. Uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie spowodowało konieczność ponownego rozpoznania sprawy przez ten Sąd. Tym samym, wystąpienie ze skargą konstytucyjną musiało zostać uznane za przedwczesne.
W zażaleniu na powyższe postanowienie podniesiono, że Trybunał wadliwie nie zawiesił postępowania w sprawie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej do czasu zakończenia postępowania w sprawie skarżącej. Skarżąca zarzuciła ponadto, że Trybunał dokonał wykładni przepisów ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), dotyczących wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej, w sposób nieuwzględniający treści art. 153 i art. 170 p.p.s.a. W zażaleniu podkreślono również, że „nawet, jeżeli TK miał wątpliwości, co do dopuszczalności przyjęcia danej skargi konstytucyjnej w kontekście wymagania w postaci »wyczerpania drogi prawnej« (…), to zasadne było rozważenie celowości zawieszenia postępowania wstępnego w tej sprawie”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie skarżącej nie dostarcza argumentów, które podważałyby prawidłowość i zasadność postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
W pierwszej kolejności należy ponownie przywołać treść podstawowych unormowań określających przesłanki korzystania ze skargi konstytucyjnej. I tak, zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, przedmiotem skargi konstytucyjnej mogą być wyłącznie przepisy (ustawy lub innego aktu normatywnego), na podstawie których wydane zostało ostateczne orzeczenie sądu lub organu administracji publicznej. Z kolei art. 46 ust. 1 ustawy o TK przewiduje, że skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu przez skarżącego drogi prawnej przysługującej w danej sprawie. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego wielokrotnie już podkreślano, że w sytuacji, gdy skarżący wiąże swoje zarzuty z przepisami, na podstawie których wydana została decyzja administracyjna, wymóg wyczerpania drogi prawnej oznacza konieczność doprowadzenia do wydania merytorycznego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Dopiero bowiem prawomocny wyrok tego sądu nadaje przymiot ostateczności rozstrzygnięciu, z wydaniem którego związane są zarzuty skargi konstytucyjnej. Wymóg uzyskania merytorycznego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego aktualny jest również w sytuacji, gdy przedmiotem skargi konstytucyjnej czyni się przepisy regulujące postępowanie przed sądami administracyjnymi.
Skarżąca wystąpiła ze skargą konstytucyjną sformułowaną w związku z postępowaniem, które nie doprowadziło do wydania orzeczenia spełniającego omówione wyżej wymagania. Następstwem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, uchylającego zaskarżone przez skarżącą orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, było przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez ten Sąd. Tym samym, w żadnym razie nie można przyjąć, aby skarżąca „wyczerpała przysługującą w sprawie drogę prawną”, ani też, aby dołączone do skargi konstytucyjnej rozstrzygnięcia organów administracji i sądów administracyjnych spełniały wymóg, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Należy podkreślić, że zarzut skarżącej dotyczący odmowy zawieszenia postępowania w sprawie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej jest całkowicie pozbawiony podstaw. Nie jest prawnie dopuszczalne zawieszenie postępowania inicjowanego skargą konstytucyjną w sytuacji, gdy sama skarga nie spełnia prawnych wymogów korzystania z tego środka ochrony. Do wymogów tych należy zaś bez wątpienia powiązanie skargi konstytucyjnej z ostatecznym orzeczeniem wskazanym w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Tego rodzaju mankament skargi konstytucyjnej powodował zarazem, że bezcelowe było odnoszenie się przez Trybunał do merytorycznej argumentacji skarżącej, towarzyszącej zarzutom kierowanym przeciwko przepisom o.p., u.z.p., u.p.z.p. oraz p.p.s.a. Trzeba także zauważyć, że całkowicie błędne było przekonanie skarżącej o wątpliwościach, jakie towarzyszyć miały przyjętej przez Trybunał kwalifikacji orzeczeń dołączonych do skargi konstytucyjnej. Tym samym, za pozbawione podstaw należy uznać oczekiwanie, że Trybunał – kierując się przesłankami celowościowymi – nada dalszy bieg skardze konstytucyjnej (względnie zawiesi postępowanie w ramach jej wstępnej kontroli) w sytuacji, gdy skarga ta nie spełnia wymogów wynikających z przepisów Konstytucji oraz ustawy o TK.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny słusznie odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.