Pełny tekst orzeczenia

367/5/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 4 marca 2010 r.
Sygn. akt Ts 164/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Hermeliński,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wiesława T. w sprawie zgodności:
art. 33 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 9 lipca 2009 r. skarżący zarzucił art. 33 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) sprzeczność z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Orzeczeniem Okręgowego Sądu Łowieckiego w Białej Podlaskiej z 7 maja 2008 r. (sygn. akt OSŁ 2/2008) skarżący został uznany za winnego popełnienia przewinienia łowieckiego, naruszającego przepis § 137 ust. 1 pkt 2 i 4 Statutu Polskiego Związku Łowieckiego. Orzeczeniem Głównego Sądu Łowieckiego z 6 listopada 2008 r. (sygn. akt GSŁ 31/08) utrzymano w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji. W odpowiedzi na wniosek skarżącego o wniesienie skargi nadzwyczajnej od orzeczenia Okręgowego Sądu Łowieckiego Prezes Głównego Sądu Łowieckiego pismem z 9 czerwca 2009 r. (L. Dz. 268/GSŁ/08) stwierdził brak przesłanek do wystąpienia z tą skargą. Skarżący wskazuje, że wyczerpał tok instancji umożliwiający odwołanie się od zapadłych orzeczeń. Podnosi także, że nie może odwołać się do sądu powszechnego, gdyż uniemożliwia mu to zaskarżony przepis ustawy.
Zgodnie z art. 33 ust. 6 ustawy – Prawo łowieckie, w sprawach nabycia lub utraty członkostwa w Polskim Związku Łowieckim oraz utraty członkostwa w kole łowieckim zainteresowany może – po wyczerpaniu postępowania wewnątrzorganizacyjnego – dochodzić swoich praw na drodze sądowej. Zdaniem skarżącego przepis ten stanowił podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia w zakresie, w jakim uniemożliwił mu skorzystanie z prawa odwoływania się od wydanych w sprawie rozstrzygnięć. Sytuacja, w której skarżący nie może odwołać się do sądu powszechnego prowadzi – w jego ocenie – do naruszenia przysługującego mu prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji). Jako osoba, wobec której orzeczono inną karę niż przewidziana w zaskarżonym przepisie, nie miał on bowiem prawa do rozpoznania jego sprawy przez niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. In fine skargi skarżący wskazał na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, w którym jednoznacznie stwierdzono, że niekonstytucyjne są te przepisy, które pozbawiają obywatela prawa do sądu, także w sprawach dyscyplinarnych, których specyfika nie może uzasadniać wyłączenia w tym przypadku tego prawa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Artykuł 79 ust. 1 Konstytucji stanowi: „Każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji”. Powyższa regulacja przesądza, że kontrola konstytucyjności przepisów dokonywana w trybie skargi konstytucyjnej ma charakter konkretny, nie zaś abstrakcyjny. Oznacza to, że dla wniesienia skargi wymagane jest uprzednie uzyskanie orzeczenia, ostatecznie rozstrzygającego o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych, wydanego na podstawie przepisu, przeciwko któremu wysuwa się zarzut niekonstytucyjności.
Skarżący uprawnienie do wniesienia skargi konstytucyjnej wywodzi z naruszenia przez zaskarżony przepis prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji). Zarzut naruszenia tego prawa uzasadnia zaś przez wskazanie na brak drogi sądowej w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu dyscyplinarnym, zakończonym wydaniem orzeczenia Głównego Sądu Łowieckiego z 6 listopada 2008 r. (sygn. akt GSŁ 31/08), utrzymującego w mocy orzeczenie Okręgowego Sądu Łowieckiego w Białej Podlaskiej z 7 maja 2008 r. (sygn. akt OSŁ 2/2008).
Przedmiotem skargi konstytucyjnej jest art. 33 ust. 6 ustawy – Prawo łowieckie. Zgodnie z tym przepisem w sprawach nabycia lub utraty członkostwa w Polskim Związku Łowieckim oraz utraty członkowstwa w kole łowieckim zainteresowany może – po wyczerpaniu postępowania wewnątrzorganizacyjnego – dochodzić swoich praw na drodze sądowej. Nie budzi wątpliwości Trybunału Konstytucyjnego, że powyższa regulacja nie stanowiła podstawy wydania wskazanych powyżej orzeczeń sądów dyscyplinarnych orzekających w sprawach łowieckich. Regulacja przewidująca niemożność wystąpienia na drogę sądową w przypadku orzeczenia innych kar dyscyplinarnych niż wskazane w przepisie w żaden bowiem sposób nie wpłynęła na treść wydanych w postępowaniu dyscyplinarnym rozstrzygnięć. Innymi słowy, skarżący nie dysponuje żadnym orzeczeniem wydanym na podstawie zaskarżonego przepisu, które zamykałoby mu dostęp do sądu. Ta okoliczność oznacza, że nie została spełniona przesłanka skargi konstytucyjnej, o której mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, co uzasadnia odmowę nadania jej dalszego biegu.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak na wstępie.


2