Ts 215/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
446/6/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 27 października 2010 r.
Sygn. akt Ts 215/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Invest Centrostal Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie w sprawie zgodności:
1) § 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245, ze zm.) z art. 92, art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) art. 201 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.) z art. 2, art. 177 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
umorzyć postępowanie.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 7 września 2009 r. zarzucono niezgodność § 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245, ze zm.; dalej: rozporządzenie Ministra Finansów) z art. 92, art. 217 Konstytucji oraz art. 201 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.; dalej: ordynacja podatkowa) z art. 2, art. 177 Konstytucji. W uzasadnieniu niniejszej skargi konstytucyjnej skarżąca nie argumentuje niekonstytucyjności § 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów. Odnośnie do art. 201 § 1 pkt 2 ordynacji podatkowej, skarżąca zarzuca, że przepis ten ogranicza prawa podatnika tylko i wyłącznie do zawieszenia postępowania, w sytuacji, kiedy wydanie przez organ decyzji uzależnione jest od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Prowadzić to może do rozstrzygnięcia przez sądy orzeczeń w sprawach, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego, dotyczących zagadnień mających istotny wpływ na bieg sprawy, a niebędących zagadnieniami wstępnymi. W ocenie skarżącej: „czekając na rozstrzygnięcie przez sądy spraw o charakterze innym niż zagadnienia wskazane w zaskarżonym przepisie, ograniczenie praw podatnika przepisami ordynacji podatkowej nie daje możliwości obrony skutecznej swoich praw ekonomicznych przez sądami. Są one wtedy tylko iluzją sprawiedliwości, a wydane orzeczenia mogą być rozstrzygane nawet po skardze do sądu administracyjnego na decyzję organu podatkowego”.
Skarga konstytucyjna została sformułowana w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny. Wyrokiem z 23 października 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 498/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę skarżącej na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 listopada 2006 r. (nr 1401/VO/4407-136/06/MC). W związku z powyższym skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z 8 maja 2009 r. (sygn. akt I FSK 235/08) ją oddalił. Trybunał Konstytucyjny zarządzeniem z 23 września 2010 r. wezwał pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej. W dniu 6 października 2010 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo, w którym umocowany przedstawiciel skarżącej oświadczył, że cofa skargę w całości.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę konstytucyjną. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego niejednokrotnie wyrażany był pogląd, że prawo do cofnięcia skargi przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania skarżącego i jest odzwierciedleniem zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (por. postanowienia TK z: 4 marca 1999 r., SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26; 8 marca 2000 r., K 32/98, OTK ZU nr 2/2000, poz. 64; 13 września 2000 r., K 24/99, OTK ZU nr 6/2000, poz. 192). Cofnięcie skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega zatem kontroli Trybunału Konstytucyjnego. Skutkuje to umorzeniem postępowania zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Powyższy wywód znajduje swoje oparcie nie tylko w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Również w doktrynie wskazuje się na to, że cofnięcie skargi konstytucyjnej jest niekontrolowanym przez Trybunał prawem skarżącego, które przysługuje temu ostatniemu do chwili rozpoczęcia rozprawy. Innymi słowy, po rozpoczęciu rozprawy dyspozycyjność wnioskodawcy podlega już kontroli Trybunału Konstytucyjnego (zob.: Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 112).
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 27 października 2010 r.
Sygn. akt Ts 215/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Invest Centrostal Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie w sprawie zgodności:
1) § 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245, ze zm.) z art. 92, art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) art. 201 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.) z art. 2, art. 177 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
umorzyć postępowanie.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 7 września 2009 r. zarzucono niezgodność § 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245, ze zm.; dalej: rozporządzenie Ministra Finansów) z art. 92, art. 217 Konstytucji oraz art. 201 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.; dalej: ordynacja podatkowa) z art. 2, art. 177 Konstytucji. W uzasadnieniu niniejszej skargi konstytucyjnej skarżąca nie argumentuje niekonstytucyjności § 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów. Odnośnie do art. 201 § 1 pkt 2 ordynacji podatkowej, skarżąca zarzuca, że przepis ten ogranicza prawa podatnika tylko i wyłącznie do zawieszenia postępowania, w sytuacji, kiedy wydanie przez organ decyzji uzależnione jest od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Prowadzić to może do rozstrzygnięcia przez sądy orzeczeń w sprawach, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego, dotyczących zagadnień mających istotny wpływ na bieg sprawy, a niebędących zagadnieniami wstępnymi. W ocenie skarżącej: „czekając na rozstrzygnięcie przez sądy spraw o charakterze innym niż zagadnienia wskazane w zaskarżonym przepisie, ograniczenie praw podatnika przepisami ordynacji podatkowej nie daje możliwości obrony skutecznej swoich praw ekonomicznych przez sądami. Są one wtedy tylko iluzją sprawiedliwości, a wydane orzeczenia mogą być rozstrzygane nawet po skardze do sądu administracyjnego na decyzję organu podatkowego”.
Skarga konstytucyjna została sformułowana w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny. Wyrokiem z 23 października 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 498/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę skarżącej na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 listopada 2006 r. (nr 1401/VO/4407-136/06/MC). W związku z powyższym skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z 8 maja 2009 r. (sygn. akt I FSK 235/08) ją oddalił. Trybunał Konstytucyjny zarządzeniem z 23 września 2010 r. wezwał pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej. W dniu 6 października 2010 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo, w którym umocowany przedstawiciel skarżącej oświadczył, że cofa skargę w całości.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę konstytucyjną. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego niejednokrotnie wyrażany był pogląd, że prawo do cofnięcia skargi przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania skarżącego i jest odzwierciedleniem zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (por. postanowienia TK z: 4 marca 1999 r., SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26; 8 marca 2000 r., K 32/98, OTK ZU nr 2/2000, poz. 64; 13 września 2000 r., K 24/99, OTK ZU nr 6/2000, poz. 192). Cofnięcie skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega zatem kontroli Trybunału Konstytucyjnego. Skutkuje to umorzeniem postępowania zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Powyższy wywód znajduje swoje oparcie nie tylko w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Również w doktrynie wskazuje się na to, że cofnięcie skargi konstytucyjnej jest niekontrolowanym przez Trybunał prawem skarżącego, które przysługuje temu ostatniemu do chwili rozpoczęcia rozprawy. Innymi słowy, po rozpoczęciu rozprawy dyspozycyjność wnioskodawcy podlega już kontroli Trybunału Konstytucyjnego (zob.: Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 112).
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.