Pełny tekst orzeczenia

334/5/B/2010






POSTANOWIENIE

z dnia 18 października 2010 r.

Sygn. akt Ts 253/08



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marian Grzybowski – przewodniczący

Stanisław Biernat – sprawozdawca

Andrzej Rzepliński,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 marca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Idziego P.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej skarżący zarzucił, że art. 3986 § 2 w związku z art. 3984 § 2 i art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 269, ze zm.; dalej: k.p.c.) oraz art. 102 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.; dalej: u.k.s.c.) są niezgodne z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Niezgodność ta polega na uniemożliwieniu wnoszącemu skargę kasacyjną usunięcia skutków dokonanej przez niego omyłki.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Postanowieniem z 22 lutego 2008 r. Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 17 października 2007 r., którym Sąd odrzucił skargę kasacyjną skarżącego. Postanowieniem z 30 marca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, przepisy wskazane w skardze konstytucyjnej były już przedmiotem kontroli w sprawach o sygn. SK 40/07, SK 33/07, P 87/08. Dlatego też w odniesieniu do niniejszej skargi konstytucyjnej zastosowanie znajduje art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), w myśl którego Trybunał umarza postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w stosunku do art. 3986 § 2 i art. 1302 § 3 k.p.c. występuje zbieżność zarzutów skargi konstytucyjnej z zarzutami formułowanymi w cytowanych wyżej sprawach. Ponieważ w stosunku do art. 3984 § 2 k.p.c. i art. 102 ust. 4 u.k.s.c. skarżący nie sformułował odrębnych zarzutów, Trybunał Konstytucyjny również w tym zakresie stwierdził zbędność orzekania.

W zażaleniu skarżący zarzucił naruszenie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Zdaniem skarżącego, wprawdzie Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 1 lipca 2008 r., sygn. SK 40/07 (OTK ZU nr 6/A/2008, poz. 101) stwierdził niezgodność art. 3986 § 2 k.p.c. z wzorcami kontroli wskazanymi również w jego skardze konstytucyjnej, jednak w odniesieniu do innego zakresu normatywnego zaskarżonego przepisu. Dlatego też art. 3986 § 2 k.p.c. powinien zostać zbadany w zakresie, w jakim uniemożliwia usunięcie omyłki popełnionej przy sporządzeniu skargi kasacyjnej.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest ocena prawidłowości podstaw odmowy nadania skardze dalszego biegu. W niniejszej sprawie ocena ta odnosi się do odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie zbadania konstytucyjności art. 3986 § 2 k.p.c. Tylko w odniesieniu do tego przepisu skarżący kwestionuje postanowienie Trybunału Konstytucyjnego. Należy przyznać rację skarżącemu, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 2008 r., sygn. SK 40/07 (OTK ZU nr 6/A/2008, poz. 101) dotyczy innego zakresu przedmiotowego art. 3986 § 2 k.p.c. niż zakres wskazany w niniejszej skardze konstytucyjnej. Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w tym wyroku, ma on „charakter zakresowy. Oznacza wyeliminowanie z obrotu prawnego niekonstytucyjnej normy, mieszczącej się w ramach art. 3986 § 2 i 3 k.p.c., nakazującej sądowi drugiej instancji i Sądowi Najwyższemu odrzucenie kasacji – bez wezwania do uzupełnienia braku, wyrażającego się w braku sformułowania wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej (kasacji) do rozpoznania i jego uzasadnienia (art. 3984 § 1 pkt 3 k.p.c.)”. Z powyższego wynika, że art. 3986 § 2 k.p.c. nie był przedmiotem kontroli w zakresie odrzucenia skargi kasacyjnej ze względu na jej nieopłacenie. Skarżący nie kwestionuje jednak samego obowiązku opłacenia skargi kasacyjnej oraz odrzucenia skargi kasacyjnej ze względu na jej nieopłacenie, lecz uniemożliwienie usunięcia omyłki, na skutek której skarga kasacyjna nie została właściwie opłacona. Wskazany art. 3986 § 2 k.p.c. nie reguluje tej ostatniej kwestii. Niemożność usunięcia omyłki, o której mówi skarżący, wynika z art. 1302 § 3 k.p.c., który nakazuje sądowi odrzucić bez wyzwania do uiszczenia opłaty skargę kasacyjną sporządzoną przez adwokata. Konstytucyjność rygoru zawartego w art. 1302 § 3 k.p.c. była już dwukrotnie przedmiotem kontroli przed Trybunałem Konstytucyjnym. W wyroku z 17 listopada 2008 r., sygn. SK 33/07 (OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) oraz w wyroku z 28 maja 2009 r., sygn. P 87/08 (OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 72) Trybunał stwierdził, że rygor ten nie jest nadmierny i nie narusza art. 45 ust. 1 i art. 2 Konstytucji. Dlatego też zachodzi zbędność ponownego orzekania o konstytucyjności rygoru nałożonego na profesjonalnego pełnomocnika. Zbędność ta powoduje niedopuszczalność nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w oparciu o art. 39 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK.

Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych praw. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarżący może domagać się kontroli zgodności z nią aktu normatywnego tylko wtedy, gdy kwestionowane przez niego przepisy mogą stanowić źródło naruszenia jego praw. W niniejszej sprawie wymóg ten nie został spełniony w odniesieniu do art. 3986 § 2 k.p.c. W odniesieniu do pozostałych przepisów, w tym do art. 1302 § 3 k.p.c., zachodzi zbędność orzekania.



Mając powyższe na względzie, należało orzec jak na wstępie.