Pełny tekst orzeczenia

6/1/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 14 stycznia 2010 r.
Sygn. akt Tw 29/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Kotlinowski – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Mirosław Granat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 listopada 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Gminy Szczecinek,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

1. W dniu 2 października 2009 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Gminy Szczecinek o zbadanie zgodności § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lipca 2009 r. w sprawie utworzenia, ustalenia granic i nazw gmin oraz siedzib ich władz, ustalenia granic niektórych miast oraz nadania niektórym miejscowościom statusu miasta (Dz. U. Nr 120, poz. 1000, dalej: rozporządzenie z 2009 r.) z art. 4 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 2-4, art. 4b ust. 1 pkt 1 i art. 4b ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm., dalej: ustawa o samorządzie gminnym) oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji.

2. Postanowieniem z 23 listopada 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Gminy Szczecinek.
Wnioskodawca wystąpił o kontrolę § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r., który stanowi, że z dniem 1 stycznia 2010 r., ustala się granice w województwie zachodniopomorskim: w powiecie szczecinieckim – gminy o statusie miasta Szczecinek i gminy Szczecinek przez włączenie do dotychczasowego obszaru gminy o statusie miasta Szczecinek obrębu ewidencyjnego Sitno (numery działek ewidencyjnych) i części obrębu ewidencyjnego Przesieka (numery działek ewidencyjnych), to jest obszaru o łącznej powierzchni 1 132,94 ha z gminy Szczecinek.

2.1. Rada Gminy Szczecinek zarzuciła niezgodność kwestionowanego przepisu z art. 4 ust. 2, art. 4b ust. 1 pkt 1 i art. 4b ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji przez to, „że został wydany z naruszeniem procedury jego wydania, tj. na podstawie wniosku złożonego przez osobę nieupoważnioną do reprezentowania wnioskodawcy” [tzn. przewodniczącego Rady Miasta Szczecinek], a także przez to, że wniosek w imieniu Rady Miasta Szczecinek podpisał jej przewodniczący, a powinien burmistrz jako organ wykonawczy tej jednostki samorządu terytorialnego.
Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, Rada Ministrów może wydać rozporządzenie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 tejże ustawy, „na wniosek zainteresowanej rady gminy”. Rada Miasta Szczecinek w § 1 uchwały z 30 marca 2009 r. (nr XXXI/330/09) wyraziła wolę wystąpienia do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji za pośrednictwem Wojewody Zachodniopomorskiego z wnioskiem w sprawie zmiany granic administracyjnych Miasta Szczecinek oraz Gminy Szczecinek w powiecie szczecinieckim poprzez włączenie do dotychczasowego obszaru Miasta Szczecinek obszaru sołectwa Świątki i części obszaru sołectwa Przesieka z Gminy Szczecinek w powiecie szczecinieckim przez włączenie następujących obszarów: części sołectwa Trzesieka (obręb Trzesieka) – 637,57 ha i sołectwo Świątki (obręb Sitno) – 495,37 ha. Jak wynika z § 2 tejże uchwały „treść wniosku, o którym mowa w § 1, stanowi załącznik do niniejszej uchwały”.
Trybunał Konstytucyjny przypomniał, że skoro mamy do czynienia z wnioskiem Rady Miasta Szczecinek załączonym do podjętej przez nią uchwały, to za bezsporne należy uznać, że autorem wniosku jest sama Rada Miasta Szczecinek. Z tego względu, wbrew twierdzeniu Rady Gminy Szczecinek, nie było potrzeby umocowania w uchwale innego organu (podmiotu) do podpisania wniosku. Co bowiem oczywiste – w imieniu organu kolegialnego, którym jest Rada Miasta Szczecinek – podpis pod uchwałą i wnioskiem (immanentnie z nią związanym) złożył przewodniczący Rady Miasta.

2.2. Rada Gminy Szczecinek twierdziła ponadto, że wniosek Rady Miasta Szczecinek powinien złożyć burmistrz Miasta Szczecinek, a nie przewodniczący Rady Miasta Szczecinek.
Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że na podstawie dołączonych do rozpatrywanego wniosku dokumentów (uchwała i wniosek Rady Miasta Szczecinek) nie można jednoznacznie stwierdzić, który organ złożył wniosek w sposób wskazany w § 1 ust. 1 rozporządzenia z 2001 r. Zarzut Rady Gminy Szczecinek dotyczący złożenia wniosku przez Przewodniczącego Rady Miasta Szczecinek nie został należycie udowodniony, zaś poza zakresem działania Trybunału Konstytucyjnego pozostaje zarówno uprawdopodobnienie zaistnienia zdarzenia faktycznego, jak i jego ocena.
Trybunał zasygnalizował również, że to wojewoda – na podstawie kryterium zgodności z prawem – sprawuje nadzór nad działalnością gminną (art. 85 i art. 86 ustawy o samorządzie gminnym). Co więcej, stosownie do § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 sierpnia 2001 r. w sprawie trybu postępowania przy składaniu wniosków dotyczących tworzenia, łączenia, dzielenia, znoszenia i ustalania granic gmin, nadawania gminie lub miejscowości statusu miasta, ustalania i zmiany nazw gmin i siedzib ich władz oraz dokumentów wymaganych w tych sprawach (Dz. U. Nr 86, poz. 943, ze zm.; dalej rozporządzenie z 2001 r.), właściwy wojewoda, nie później niż w ciągu 30 dni od dnia otrzymania wniosku, przekazuje go wraz ze swoją opinią, a w przypadkach gdy wniosek obejmuje zmianę granic gmin naruszającą granice województwa, także z opinią odpowiedniego wojewody, ministrowi właściwemu do spraw administracji publicznej. Gdyby wojewoda miał wątpliwości wynikające z braku właściwości organu, który przekazał mu wniosek w przedmiotowej sprawie, powinien zatem – już na tym etapie postępowania – rozstrzygnąć, że czynność ta jest prawnie bezskuteczna.
Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że Rada Gminy Szczecinek, powołując wzorce kontroli (art. 4 ust. 2, art. 4b ust. 1 pkt 1 i art. 4b ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji), nie wskazała – w świetle przedstawionej wyżej argumentacji – podstawowego wzorca kontroli, tzn. przepisu kształtującego uprawnienia burmistrza w procedurze składania wniosku, którego naruszenie skutkowało, jej zdaniem, brakiem legalności § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r.
W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny stwierdził oczywistą bezzasadność zarzutu naruszenia przez § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r. art. 4 ust. 2, art. 4b ust. 1 pkt 1 i art. 4b ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji, a także niedopuszczalność wydania orzeczenia, które miałoby rozstrzygać o faktach, nie zaś o hierarchicznej zgodności norm.

3. Rada Gminy Szczecinek zarzuciła, po drugie, że § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r. jest niezgodny z art. 4 ust. 3, art. 4 ust. 4 i art. 4b ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji przez to, „że został wydany z naruszeniem procedury jego wydania, tj. jedynie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy niepopartych uzasadniającymi je dokumentami”.
Odnosząc się do powyższego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny przypomniał, że nie jest powołany do oceny merytorycznej trafności i celowości przyjętych rozwiązań prawnych czy też zasadności polityki rządu prowadzącej do zmian w podziale terytorialnym, w szczególności nie posiada kompetencji do rozstrzygania konkretnych sporów dotyczących celowości zmian. Czym innym jest kontrola celowości zamierzenia, a czym innym hierarchiczna kontrola zgodności jego normatywnej postaci.
Z uzasadnienia wniosku wynikało, że postawione zarzuty wymagałyby nowej oceny faktów, które przesądziły o przyjęciu zaskarżonej regulacji. Dlatego Trybunał podniósł, że uznanie, czy pominięto konkretne interesy lokalne, czy dokonane rozstrzygnięcie – oparte na prawie – było właściwe, czy skutki negatywne przeważają nad pozytywnymi, czy też odwrotnie, pozostaje poza granicami oceny dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny (por. wyrok TK z 8 kwietnia 2009 r., K 37/06, OTK ZU nr 4/A/2009, poz. 47).
W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny stwierdził niedopuszczalność wydania orzeczenia w zakresie zbadania zgodności § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r. art. 4 ust. 3, art. 4 ust. 4 i art. 4b ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji.

4. Rada Gminy Szczecinek zarzuciła, po trzecie, że § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r. jest niezgodny z art. 4 ust. 1 pkt 1 i art. 4 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji przez to, „że przepis dokonuje ustalenia granic, co nie było przedmiotem wniosku”.
Rada Gminy Szczecinek wskazała, że wniosek Rady Miasta Szczecinek dotyczył „zmiany granic administracyjnych pomiędzy Miastem Szczecinek a Gminą Szczecinek, przez włączenie do Miasta Szczecinek obszaru sołectwa Świątki i części obszaru sołectwa Trzesieka z Gminy Szczecinek”. Natomiast przedmiotem zaskarżonego § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r. jest ustalenie granic, nie zaś ich zmiana.
Trybunał Konstytucyjny przypomniał, że art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym, wskazany jako wzorzec kontroli § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r., zawiera upoważnienie dla Rady Ministrów do „ustalania granic gmin”.
Przepis ten, wbrew twierdzeniu Rady Gminy Szczecinek, był przedmiotem wieloaspektowej (ze względu na wzorce) kontroli Trybunału Konstytucyjnego. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przywołano wyroki, w których Trybunał ustalił rozumienie pojęcia „zmiana granic”, rozstrzygając, że mieści się w nim jednocześnie „ich ustalenie”.
Dlatego Trybunał Konstytucyjny stwierdził oczywistą bezzasadność zarzutu naruszenia przez § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r. art. 4 ust. 1 pkt 1 i art. 4 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji.

5. W zażaleniu z 4 grudnia 2009 r. wnioskodawca wniósł o uwzględnienie zażalenia oraz skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Dlatego Trybunał analizuje te zarzuty zażalenia, które podają w wątpliwość trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

2. Pierwszy zarzut zażalenia cechuje niezrozumienie stanowiska Trybunału Konstytucyjnego w sprawie dopuszczalności podpisania – przez przewodniczącego Rady – wniosku, który stanowił załącznik do uchwały Rady Miasta Szczecinek. Wnioskodawca podtrzymuje przekonanie, że ta sama osoba, tzn. burmistrz Miasta Szczecinek powinien zarówno podpisać, jak i złożyć wniosek – za pośrednictwem wojewody – do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.

2.1. Trybunał Konstytucyjny wyjaśnia zatem ponownie, że organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może podjąć uchwałę w sprawie wystąpienia z wnioskiem, formułując treść tego wniosku jako załącznik do uchwały. Wówczas uchwałę i wniosek, który stanowi immanentną część uchwały, podpisuje przewodniczący rady. Od czynności sporządzenia i podpisania wniosku należy odróżnić czynność złożenia takiego wniosku do organu właściwego.
Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie podziela pogląd przedstawiony w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym Rada Miasta Szczecinek nie powołała dowodów (art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy o TK) popierających zarzut, że wniosek został złożony przez przewodniczącego Rady. Co istotne, wnioskodawca nie odniósł się w zażaleniu do funkcji nadzorczej wojewody, który nie zakwestionował legalności postępowania ze względu na brak właściwości organu do złożenia wniosku.

2.2. Rada Gminy Szczecinek twierdzi ponadto, że zaskarżone postanowienie jest niezgodne ze stanowiskiem wyrażonym w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 20 października 2005 r. (Tw 40/05, OTK ZU nr 6/B/2005, poz. 220).
Trybunał Konstytucyjny nie może podzielić powyższego poglądu, bowiem opiera się on na błędnym założeniu, że obie sprawy cechuje tożsamość.
2.2.1. Analizując sprawę Tw 40/05, należy przypomnieć, że Rada Miejska w Kórniku rozstrzygnęła w uchwale z 27 lipca 2005 r. (nr XLIII/471/2005) w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego, że jej wykonanie powierza się burmistrzowi Gminy Kórnik (§ 2). Oznaczało to, że rada miejska, jako podmiot legitymowany na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji, wyraziła wolę wystąpienia z wnioskiem w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm, natomiast sporządzenie, podpisanie i złożenie wniosku powierzyła organowi wykonawczemu gminy. Jak wynikało z akt sprawy Tw 40/05, z wnioskiem Rady Miejskiej w Kórniku, sporządzonym na podstawie powołanej wyżej uchwały, wystąpił jednak przewodniczący Rady Miejskiej w Kórniku. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skoro burmistrz Gminy Kórnik był jedynym podmiotem upoważnionym, zgodnie z uchwałą, do jej wykonania, to złożenie wniosku przez inny nieuprawniony podmiot stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Miejskiej w Kórniku (Tw 40/05).
2.2.2. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że to organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego rozstrzyga w uchwale o wystąpieniu z wnioskiem w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm, w jaki sposób i przez kogo zostanie ona wykonana.
Jeżeli treść wniosku stanowi załącznik do podjętej uchwały, wniosek (tak jak uchwała) jest podpisany przez przewodniczącego rady. W tym przypadku wykonanie uchwały sprowadza się do złożenia sporządzonego i podpisanego wniosku w Trybunale Konstytucyjnym. Do czynności tej rada może upoważnić swojego przewodniczącego, organ wykonawczy lub inny podmiot (pełnomocnika wskazanego w uchwale) albo umocować przewodniczącego rady lub organ wykonawczy do ustanowienia pełnomocnika, który złoży wniosek.
W sytuacji gdy rada wyraziła wolę wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego, wyznaczając zakres zaskarżenia (przedmiot i wzorce kontroli), wykonanie uchwały obejmuje sporządzenie, podpisanie i złożenie wniosku. Do czynności tych rada może upoważnić swojego przewodniczącego, organ wykonawczy lub inny podmiot (pełnomocnika wskazanego w uchwale) albo umocować przewodniczącego rady lub organ wykonawczy do ustanowienia pełnomocnika, który wykona uchwałę.
Niezbędne jest również, by rada wskazała w uchwale podmiot, który będzie reprezentował radę w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, a więc po złożeniu wniosku. Najczęściej funkcję tę pełni jeden z wyżej wymienionych podmiotów.
2.2.3. Wyjaśnienia powyższe wskazują jednoznacznie, że w sprawie Tw 40/05, powołanej przez Radę Gminy Szczecinek, wniosek podpisał i złożył podmiot nieuprawniony.
W rozpatrywanej sprawie, wbrew twierdzeniu wnioskodawcy, jest bezsporne, że wniosek, stanowiący załącznik do uchwały Rady Miasta Szczecinek, podpisał jej przewodniczący, a więc podmiot uprawniony. Natomiast poddanie kontroli stanów faktycznych (który organ złożył wniosek) nie mieści się w zakresie kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.

2.3. Wnioskodawca koncentruje się na wykazaniu, że przyczyną niezgodności § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r. z art. 4 ust. 3, art. 4 ust. 4 i art. 4b ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji jest nieprawidłowość postępowania Rady Ministrów przy wydaniu rozporządzenia. W ocenie Rady Gminy Szczecinek, to nie przewodniczący Rady Miasta Szczecinek, tylko burmistrz Miasta Szczecinek mógł skierować wniosek do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny stwierdza niekonsekwencję argumentacji przedstawionej w zażaleniu. Jeżeli bowiem wnioskodawca zarzuca brak legalności § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r., a przyczynę naruszenia powołanych wzorców kontroli upatruje w wykonaniu kompetencji burmistrza przez organ nieuprawniony, to niezgodność zaskarżonego przepisu w kontekście procedury jego wydania powinien przede wszystkim wiązać z prawotwórczym działaniem Rady Ministrów, podjętym z naruszeniem kompetencji burmistrza. Jedynie w ten sposób ukształtowane podstawy kontroli cechowałaby adekwatność w stosunku do zarzutów postawionych § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r.

2.4. Jedynie na marginesie należy podkreślić, że wójt Gminy Szczecinek wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na uchwałę Rady Miasta Szczecinek nr XXXI/330/09 z 30 marca 2009 r. w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o zmianie granic Miasta Szczecinek.
Co znamienne, Rada Gminy Szczecinek nie poinformowała ani o złożeniu skargi (jej zakresie zaskarżenia), ani o orzeczeniu Sądu. Niemniej Trybunał Konstytucyjny wyraża przekonanie, że zarzuty sformułowane we wniosku i podtrzymane w zażaleniu, winny być – w pierwszej kolejności – przedstawione do zbadania i poddane pod rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie.

3. Wnioskodawca kwestionuje trafność przesłanki niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK) w sprawie zgodności § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r. z art. 4 ust. 2, art. 4b ust. 1 pkt 1 i art. 4b ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że postawiony zarzut wydania przez Radę Ministrów rozporządzenia „bez merytorycznej oceny wniosku Rady Miasta Szczecinek” wymagałby nowej oceny faktów, które to działanie pozostaje poza granicami kognicji polskiego sądu konstytucyjnego.
Z tego względu za niezrozumiałe należy uznać stanowisko przedstawione w zażaleniu, zgodnie z którym „wnioskodawca pragnie (...) wykazać, że takiej oceny w procesie tworzenia prawa w rzeczywistości nie było i nie mogło być”, bowiem „(...) do wniosku Rady Miasta Szczecinek nie zostały dołączone dokumenty potwierdzające twierdzenia zawarte we wniosku”.
Rada Gminy Szczecinek nie powołała jednak żadnych dowodów na poparcie swojego zarzutu, oczekując od Trybunału nie tylko zebrania stosownego materiału dowodowego, ale również dokonania jego oceny w kontekście przestrzegania i stosowania obowiązującego prawa (art. 4 ust. 2, art. 4b ust. 1 pkt 1 i art. 4b ust. 3 ustawy o samorządzie oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji) przez Radę Ministrów w procesie kształtowania treści § 2 pkt 9 lit. b rozporządzenia z 2009 r.
Nie ulega zatem wątpliwości, że Rada Gminy Szczecinek, po pierwsze, nie spełniła wymogów określonych w art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy o TK, po drugie zaś, abstrahuje od zakresu kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, który jako „sąd nad prawem”, nie może badać zarzutów odnoszących się do okoliczności faktycznych związanych z procesem tworzenia prawa.

4. W ostatnim zarzucie zażalenia Rada Gminy Szczecinek podnosi, że podtrzymanie wykładni zwrotu „ustalenie granic” „powinno mieć miejsce jedynie po przeprowadzeniu rozprawy, po której wydane orzeczenie wiązałoby się z przeanalizowaniem argumentacji wnioskodawcy”.
Wymaga zatem przypomnienia, że rozumienie zwrotu „ustalenie granic”, wypracowane i aprobowane w dotychczasowej linii orzeczniczej Trybunału Konstytucyjnego, zostało wyczerpująco przedstawione i wyjaśnione w zaskarżonym postanowieniu.
Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie nie znajduje uzasadnienia dla odstąpienia od utrwalonej wykładni zwrotu „ustalenie granic”, w szczególności zaś nadania mu znaczenia, które sugeruje Rada Gminy Szczecinek.

5. Konkludując, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wniesione zażalenie nie podważyło zasadności podstaw odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu wskazanych w zaskarżonym postanowieniu i dlatego nie zasługuje na uwzględnienie.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.