Pełny tekst orzeczenia

314/4/B/2011

POSTANOWIENIE

z dnia 6 maja 2011 r.

Sygn. akt Ts 76/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Andrzej Rzepliński,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Polskiego Komitetu Ocalenia Narodowego w Opolu w sprawie zgodności:

ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. Nr 17, poz. 141, ze zm.) z art. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



1. W sporządzonej przez radcę prawnego skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 17 marca 2010 r. (data nadania), Polski Komitet Ocalenia Narodowego w Opolu (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. Nr 17, poz. 141, ze zm.) z art. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.



2. W uzasadnieniu skargi skarżący nie wskazał żadnego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 w związku z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) uprawniającego do wniesienia tego środka prawnego. Z kolei motywy skargi ograniczono do dość osobliwej argumentacji, że „w Państwie Polskim sprzed 1939 r. można mówić o mniejszościach narodowych, albowiem istniało ono w innych granicach administracyjnych obejmujących tereny, na których zamieszkiwała, oprócz ludności polskiej, ludność ukraińska, białoruska i litewska”, natomiast „po 1945 r. sytuacja geograficzna, administracyjna i obszarowa Polski uległa zmianie”, ponieważ „Polska stała się krajem jednonarodowym, niemającym w swoich granicach mniejszości narodowych wymienionych w art. 2 ust. 2 ustawy”. Powyższe oznaczać ma według skarżącego, że „Polska w całości wykonując postanowienia aliantów stała się krajem etnicznie jednolitym i wolnym od innych narodowości”, a „stworzenie ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych jest bezpodstawne i nieuzasadnione”, gdyż „uwłacza godności narodu polskiego i podważa stabilność Państwa”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie przepisami Konstytucji oraz ustawy o TK warunkiem rozpatrzenia skargi konstytucyjnej jest – w sprawie leżącej u podstaw jej wniesienia – wydanie na podstawie kwestionowanego przepisu ostatecznego i niezaskarżalnego w drodze zwyczajnych środków odwoławczych rozstrzygnięcia, jak również uprawdopodobnienie, że treść tego przepisu doprowadziła do naruszenia konstytucyjnego prawa lub wolności, przy jednoczesnym określeniu sposobu tego naruszenia. W odróżnieniu od wniosków kierowanych przez podmioty wymienione w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji skarga nie jest środkiem uruchamiania tzw. kontroli abstrakcyjnej, a więc realizowanej w oderwaniu od płaszczyzny stosowania kwestionowanych przepisów (por. postanowienie TK z dnia 6 lipca 2005 r., SK 25/03, OTK ZU nr 7/A/2005, poz. 83). Tym samym nie każda skarga konstytucyjna skierowana do Trybunału Konstytucyjnego może zostać rozpoznana merytorycznie, gdyż na podstawie art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy jest ona dopuszczalna.



2. Wniesiona skarga konstytucyjna: po pierwsze, nie spełnia wymagań określonych dla pisma procesowego (art. 47 ust. 1 in principio ustawy o TK); po drugie, nie wykazuje żadnych praw lub wolności konstytucyjnych naruszonych – zdaniem skarżącego – przez zakwestionowany akt normatywny, a które mogą być przedmiotem ochrony w postępowaniu ze skargi konstytucyjnej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK); po trzecie, nie wskazuje żadnego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 2 ustawy o TK, a tym samym nie wykazuje spełnienia przez skarżącego dyspozycji art. 46 ust. 1 ustawy o TK; po czwarte, nie zawiera żadnej jurydycznej argumentacji (art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK), ograniczając się wyłącznie do wywodów nielicujących z powagą zawodu radcy prawnego, który sporządził niniejszą skargę (vide art. 30 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego w związku z art. 64 ust. 1 pkt 2 in fine ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65, ze zm.).



3. W związku z powyższym należy stwierdzić, że analizowana skarga konstytucyjna w sposób oczywisty nie spełnia przesłanek konstytucyjnych i ustawowych warunkujących jej merytoryczne rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny, co powoduje odmowę nadania dalszego biegu skardze ze względu na jej niedopuszczalność (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine i art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).