Ts 121/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 23 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 121/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Rzepliński – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Marek Zubik,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marii B.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 11 maja 2010 r. zakwestionowana została zgodność art. 3 pkt 17a w związku z art. 8 pkt 3a oraz art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, ze zm.) z art. 18, art. 32 ust. 1 oraz art. 71 ust. 1 Konstytucji.
W skardze konstytucyjnej skarżąca zarzuciła, że przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych uzależniają prawo do dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka od zbyt sformalizowanego kryterium, jakim jest stan cywilny uprawnionego. W konsekwencji świadczeń pozbawione są osoby pozostające w faktycznej separacji, a nielegitymujące się orzeczeniem sądu o rozwiązaniu małżeństwa przez sąd. Kryterium uzyskania świadczenia, zdaniem skarżącej, nie powinno być oderwane od „rzeczywistej sytuacji faktycznej członków rodziny”.
Postanowieniem z 31 marca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu postanowienia Trybunał wskazał, że skarga konstytucyjna została wniesiona po upływie ustawowego terminu.
Postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu zostało doręczone skarżącej 6 kwietnia 2011 r.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pełnomocnik skarżącej. Zarzuciła w nim, że Trybunał Konstytucyjny dokonał błędnej wykładni art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem skarżącej, niewłaściwe było przyjęcie, że skierowanie wniosku o udzielenie pomocy prawnej do organów samorządu radcowskiego i sądu administracyjnego nie przerywa biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Przyjęta przez Trybunał językowa wykładnia art. 48 ust. 2 ustawy o TK prowadzi do pozbawienia skarżącej prawa do skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu musi – podobnie do skargi konstytucyjnej – spełniać określone w ustawie o TK warunki formalne. Jedną z przesłanek warunkujących dopuszczalność zażalenia jest wniesienie tego środka odwoławczego w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia pierwszoinstancyjnego (art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK). Niespełnienie tego warunku skutkuje – zgodnie z dyspozycją art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy o TK – pozostawieniem zażalenia bez rozpoznania.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie z 31 marca 2011 r. zostało doręczone skarżącej w dniu 6 kwietnia 2011 r. Zażalenie nadano w placówce pocztowej 14 kwietnia 2011 r., a więc z przekroczeniem ustawowego terminu.
Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny pozostawił zażalenie bez rozpoznania.
z dnia 23 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 121/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Rzepliński – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Marek Zubik,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marii B.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 11 maja 2010 r. zakwestionowana została zgodność art. 3 pkt 17a w związku z art. 8 pkt 3a oraz art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, ze zm.) z art. 18, art. 32 ust. 1 oraz art. 71 ust. 1 Konstytucji.
W skardze konstytucyjnej skarżąca zarzuciła, że przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych uzależniają prawo do dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka od zbyt sformalizowanego kryterium, jakim jest stan cywilny uprawnionego. W konsekwencji świadczeń pozbawione są osoby pozostające w faktycznej separacji, a nielegitymujące się orzeczeniem sądu o rozwiązaniu małżeństwa przez sąd. Kryterium uzyskania świadczenia, zdaniem skarżącej, nie powinno być oderwane od „rzeczywistej sytuacji faktycznej członków rodziny”.
Postanowieniem z 31 marca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu postanowienia Trybunał wskazał, że skarga konstytucyjna została wniesiona po upływie ustawowego terminu.
Postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu zostało doręczone skarżącej 6 kwietnia 2011 r.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pełnomocnik skarżącej. Zarzuciła w nim, że Trybunał Konstytucyjny dokonał błędnej wykładni art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem skarżącej, niewłaściwe było przyjęcie, że skierowanie wniosku o udzielenie pomocy prawnej do organów samorządu radcowskiego i sądu administracyjnego nie przerywa biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Przyjęta przez Trybunał językowa wykładnia art. 48 ust. 2 ustawy o TK prowadzi do pozbawienia skarżącej prawa do skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu musi – podobnie do skargi konstytucyjnej – spełniać określone w ustawie o TK warunki formalne. Jedną z przesłanek warunkujących dopuszczalność zażalenia jest wniesienie tego środka odwoławczego w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia pierwszoinstancyjnego (art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK). Niespełnienie tego warunku skutkuje – zgodnie z dyspozycją art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy o TK – pozostawieniem zażalenia bez rozpoznania.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie z 31 marca 2011 r. zostało doręczone skarżącej w dniu 6 kwietnia 2011 r. Zażalenie nadano w placówce pocztowej 14 kwietnia 2011 r., a więc z przekroczeniem ustawowego terminu.
Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny pozostawił zażalenie bez rozpoznania.