Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 19 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 179/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marka B. w sprawie zgodności:
art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593) z art. 32, art. 45 ust. 1 i 2, art. 60, art. 65 ust. 1, art. 66 ust. 1, art. 87 ust. 1 oraz art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 26 lipca 2010 r., sporządzonej przez adwokata, zakwestionowana została zgodność art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593; dalej: u.s.ż.ż.) z art. 32, art. 45 ust. 1 i 2, art. 60, art. 65 ust. 1, art. 66 ust. 1, art. 87 ust. 1 oraz art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarga konstytucyjna nie zawiera jednak uzasadnienia niekonstytucyjności przepisów, skarżący natomiast szeroko i krytycznie odniósł się do wydanych w sprawie rozstrzygnięć – i to zarówno organów administracji publicznej, jak i orzeczeń sądów administracyjnych. Skarżący ograniczył się do wskazania przepisów Konstytucji, z którymi niezgodne są orzeczenia organów stosujących prawo.
Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny.
Skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargi na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie doręczenia decyzji o wyznaczeniu na stanowisko służbowe, w których podniósł, że zgodnie z art. 170 ust. 3 u.s.ż.ż. MON powinien doręczyć skarżącemu decyzję regulującą jego prawo materialne. Postanowieniami z 19 marca 2010 r. (sygn. akt II SAB/Wa 129/09 i II SAB 135/09) WSA w Warszawie odrzucił skargi. W uzasadnieniu postanowień Sąd powołał się na art. 8 ust. 2 u.s.ż.ż., zgodnie z którym skarga do sądu administracyjnego nie może zostać wniesiona na decyzje w sprawach wyznaczenia, przeniesienia i zwolnienia ze stanowiska służbowego oraz przeniesienia do rezerwy kadrowej lub do dyspozycji. Z uwagi zatem na wyłączenie kognicji sądownictwa administracyjnego we wskazanych kategoriach spraw WSA uznał, że skargi są niedopuszczalne i dlatego podlegały odrzuceniu. Wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi kasacyjne zostały oddalone postanowieniami NSA z 22 czerwca 2010 r. (sygn. akt I OSK 924-925/10).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest kwalifikowanym środkiem ochrony wolności lub praw, który musi spełniać szereg przesłanek warunkujących jej dopuszczalność. Zasadniczo zostały one uregulowane w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz uszczegółowione w art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z przywołanymi regulacjami skarga poza wymaganiami dotyczącymi pisma procesowego powinna zawierać: dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją, wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone oraz uzasadnienie skargi, z podaniem dokładnego opisu stanu faktycznego. Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego wobec skarżącego. Skarżący zaś musi wskazać przysługujące mu a naruszone prawa podmiotowe oraz określić sposób ich naruszenia. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, rozpatrywana skarga konstytucyjna powyższych wymagań nie spełnia.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że w skardze nie wskazano w sposób jednoznacznie jasny przedmiotu zaskarżenia. Podkreślono, że jej istotą jest „długotrwała i uporczywa bezczynność Ministra Obrony Narodowej”. W dalszej części pisma skarżący kilkakrotnie domaga się kontroli konstytucyjności poszczególnych rozstrzygnięć WSA w Warszawie, Sądu Okręgowego i Apelacyjnego w Łodzi oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego. Oczekiwania powyższe dotyczące skontrolowania i ocenienia postępowania organów władzy publicznej w oczywisty sposób wykraczają poza kognicję Trybunału Konstytucyjnego. Analiza art. 79 Konstytucji, a zwłaszcza uszczegóławiających ten przepis unormowań zawartych w art. 46 i art. 47 ustawy o TK, prowadzi do wniosku, że skarga nie może dotyczyć – jak oczekuje tego skarżący – bliżej niezidentyfikowanych działań organów państwowych. Po pierwsze dlatego, że sfera stosowania prawa nie może stanowić przedmiotu oceny Trybunału Konstytucyjnego, który jest „sądem nad prawem”, a nie „nad faktami”. Po drugie, należy podkreślić, że model skargi konstytucyjnej funkcjonujący w Polsce zakłada, że skarga jest zindywidualizowanym środkiem kontrolnym, pozostającym w ścisłym związku z wydanymi wobec skarżącego orzeczeniami organów władzy publicznej. Tylko bowiem przepis stanowiący normatywną podstawę tego orzeczenia może być przedmiotem skargi. Już zatem z tego powodu przekazanie skargi do merytorycznego rozpoznania jest niedopuszczalne.
Nadto, należy zauważyć, że skarga nie zawiera jakiegokolwiek uzasadnienia niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu. Argumentacja skargi nie odnosi się nawet do zagadnienia hierarchicznej kontroli norm, sprowadza się natomiast do wyrażenia negatywnych ocen i polemik ze stanowiskiem i sposobem postępowania sądów powszechnych i administracyjnych oraz Ministra Obrony Narodowej. Skarżący domaga się zatem kontroli konstytucyjności aktów stosowania prawa, co jest niedopuszczalne w świetle art. 188 Konstytucji.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o TK odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.